Η Αλεξία Καλογεροπούλου, ποιήτρια, συγγραφέας τοποθετείται στο polismagazino.gr για το Lockdown, τον πολιτισμό, το φόβο, την απώλεια, την υποχρεωτική μάσκα και το άγνωστο αύριο.
“Όσο δεν αλλάζει η νοοτροπία που θεωρεί την τέχνη ως περιττή και μη αναγκαία και όσο δεν υπάρχει ένας μακροχρόνιος σχεδιασμός των θεσμών αναφορικά με την καλλιτεχνική δημιουργία, δεν βλέπω να υπάρχει ελπίδα επιβίωσης των καλλιτεχνών, παρά μόνο προερχόμενη από ιδιωτικές πρωτοβουλίες με πενιχρές, τις περισσότερες φορές, απολαβές”
Γενικό Lockdown: Αναγκαίο ή όχι; Αν και δεν είμαι ειδική επί του θέματος, θεωρώ ότι με τις παρούσες συνθήκες, λαμβάνοντας υπόψη όσα βλέπουμε και όσα ακούμε, είναι μονόδρομος.
Πολιτισμός: στη χώρα που γεννήθηκε ποιο είναι το μέλλον του; Δυστυχώς έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη στρατηγική, ένας μακροχρόνιος προγραμματισμός που να αφορά τον πολιτισμό σε θεσμικό επίπεδο. Όλα γίνονται αποσπασματικά. Αν και η χώρα μας διαθέτει πολλούς αξιόλογους και δημιουργικούς ανθρώπους, επαναλαμβάνονται διαρκώς, πάνω κάτω, τα ίδια πράγματα με τα ίδια πρόσωπα. Δίνεται η εντύπωση διαχρονικά ότι δεν υπάρχει από τους ιθύνοντες ούτε προετοιμασία ούτε στόχοι ούτε κανένας ιδιαίτερος προβληματισμός γύρω από τα πολιτιστικά ζητήματα. Σαν να πρόκειται για ένα θέμα δευτερεύουσας σημασίας. Κατά τη γνώμη μου, ο πολιτισμός στη χώρα μας θα πρέπει να πάψει να αντιμετωπίζεται είτε ως αντικείμενο «προς λαϊκή κατανάλωση», ακολουθώντας το γνωστό «αυτά θέλει ο κόσμος», είτε ως ελιτίστικη κλίκα από «Μαρίες Αντουανέτες» της διανόησης ή από ανθρώπους που πασχίζουν να φαίνονται αλλοπρόσαλλοι, άρα και δυσνόητοι, στο ευρύτερο κοινό. Και σίγουρα θα πρέπει να απελευθερωθεί από κομματικά ερείσματα και πολιτικές ιδεολογίες. Η τέχνη είναι ελευθερία.
Αγκαλιάζω: μία λέξη ή κάτι πιο σημαντικό σήμερα; Αγκαλιά είναι η ίδια η ζωή. Μέσα από την αγκαλιά μαθαίνουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας, επικοινωνούμε και εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Την εποχή της κοινωνικής αποστασιοποίησης καταλάβαμε περισσότερο από ποτέ τι σημαίνει η έλλειψή της. Προσωπικά μού στοιχίζει πολύ που δεν μπορώ να αγκαλιάσω αγαπημένους μου ανθρώπους.
Φόβος – Απώλεια: υπάρχουν ως σκέψεις στην καθημερινότητά σας; Υπάρχει ο φόβος της απώλειας ανθρώπων, αγαπημένων προσώπων και ενός τρόπου ζωής που είχα την ψευδαίσθηση ότι είχα κατακτήσει.
Μάσκα: ήρθε για να μείνει; Πιστεύω ότι όταν ξεπεραστεί ο κίνδυνος της πανδημίας, σιγά σιγά θα φύγει από την καθημερινότητά μας.
Καλλιτέχνης: “υπάρχει ελπίς” επιβίωσης για το αύριο; Οι καλλιτέχνες πολλές φορές δεν εκλαμβάνονται ως επαγγελματίες αλλά ως ματαιόδοξοι ή αργόσχολοι που με την τέχνη τους βρίσκουν έναν τρόπο να περνούν την ώρα τους, να τραβούν την προσοχή ή να αποφύγουν την ένταξή τους στην «κανονική» αγορά εργασίας. Στην πραγματικότητα όμως, οι περισσότεροι αγωνίζονται καθημερινά να χαράξουν τον δρόμο τους σε ένα τοπίο που μεταβάλλεται διαρκώς χωρίς προειδοποίηση και χωρίς λογική. Όσο δεν αλλάζει η νοοτροπία που θεωρεί την τέχνη ως περιττή και μη αναγκαία και όσο δεν υπάρχει ένας μακροχρόνιος σχεδιασμός των θεσμών αναφορικά με την καλλιτεχνική δημιουργία, δεν βλέπω να υπάρχει ελπίδα παρά μόνο προερχόμενη από ιδιωτικές πρωτοβουλίες με πενιχρές, τις περισσότερες φορές, απολαβές.
Μουσεία, Gallery, Θέατρα, Μουσικές Σκηνές: Ανοιχτά, κλειστά, με λίγα άτομα ή με κανονική λειτουργία; Τι προτείνετε; Ιδανικά θα προτιμούσα να είναι όλα ανοιχτά με λίγα άτομα, αλλά σημασία δεν έχει η δική μου γνώμη αλλά των επαϊόντων. Όσον καιρό διαρκεί η πανδημία, καλό είναι να είμαστε προσεκτικοί.
Ποιο είναι το δικό σας αντίδοτο στο άγνωστο αύριο; Το δικό μου αντίδοτο είναι η αγάπη, η δημιουργία και η προσπάθεια.
Ένα μήνυμά σας για τους αναγνώστες του polismagazino.gr; Υπομονή, προσοχή, αξιοποιήστε δημιουργικά τον χρόνο σας και διατηρήστε ζωντανή την ελπίδα ότι όλα θα περάσουν.