Κωνσταντινίδης Χρήστος
Σολίστ πιάνου – Καλλιτεχνικός Διευθυντής του
Ωδείου Φίλων Μουσικής Τέχνης Ωραιοκάστρου
« Η μουσική στην καλύτερή της στιγμή, είναι για μένα η προσπάθεια εξαΰλωσης του κενού που υπάρχει ανάμεσα στο ανθρώπινο και το ανώτερο θεϊκό» , δηλώνει ο μεγάλος συνθέτης Stockhausen.
Ο παγκοσμίου φήμης βιολιστής Yeduhi Menuhin θεωρεί το τραγούδι ως τη «καθ΄ αυτού μητρική γλώσσα του ανθρώπου».
Η μουσική μας αγγίζει. Σχεδόν κανένας δεν μένει αδιάφορος στη μαγεία της. Όσο παιδαριώδες κι αν φαίνεται αρχικά αυτό το παιχνίδι των ήχων, κανένας πολιτισμός δεν το θεώρησε περιττό.
Η μουσική κινεί , προκαλεί , εκστασιάζει.
ΓΙΑΤΙ συμβαίνει όμως αυτό; Γιατί ένας γρήγορος ρυθμός μας κάνει να θέλουμε να χορέψουμε; Γιατί η μία συγχορδία μας προκαλεί νοσταλγία , ενώ η άλλη ενθουσιασμό; Και τελικά………..
Τι ακριβώς είναι η μουσική;
Ένας ολόκληρος κόσμος, μαγικός, ανεξερεύνητος! Πέρα όμως από τα πολλά ‘αναπάντητα ερωτήματα , ένα είναι σίγουρο και επιστημονικά τεκμηριωμένο. Η μουσική είναι ο σημαντικότερος παράγοντας στην ολοκληρωμένη νοητική και συναισθηματική ανάπτυξη κάθε ανθρώπου.
Όλα τα παραπάνω κατέθεσε ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Ωδείου Φίλων Μουσικής κ. Χρήστος Κωνσταντινίδης, επισημαίνοντας ως πιο ουσιαστικό στοιχείο, που ορίζει τις μουσικές σπουδές εξίσου απαραίτητες με την άθληση και την γενική παιδεία, την ιδιότητα της (μουσικής), για καλλιέργεια και δια-μόρφωση της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου.
«Στα 20 χρόνια πλέον διδακτικής μου εμπειρίας», όπως μας λέει ο ίδιος, «μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι η μουσική μεταμορφώνει κυριολεκτικά τα παιδιά. Και αυτοί που μου το επιβεβαιώνουν πάντα πρώτοι, είναι οι ίδιοι οι γονείς τους. Η ενασχόλησή των παιδιών με μία μορφή τέχνης (εκπαίδευσης), που απαιτεί από κοινού νοητική και συναισθηματική συγκέντρωση, με ταυτόχρονη κινησιολογική εξάσκηση, και όλα αυτά, όσο περίπλοκα κι αν ακούγονται, με έναν τόσο «διασκεδαστικό» και επικοινωνιακό τρόπο, αν μη τι άλλο τονώνει απίστευτα την αυτοπεποίθησή τους και την βελτιώνει την κοινωνική τους συμπεριφορά.»
«Η μουσική», συνεχίζει, «μας επηρεάζει συναισθηματικά. Όπου κι αν ακούγετε μουσική, παρατηρούμε αυτό που ο Leo Tolstoy περιγράφει ως «Συντομογραφία του συναισθήματος».
Ο Oscar Wilde έλεγε: “Κάθε φορά που ερμήνευα ένα έργο του Chopin στο πιάνο, ένιωθα ότι για αμαρτίες που δεν ήταν δικές μου είχα κλάψει, και για τραγωδίες άλλων είχα θρηνήσει”.
Ένας συγγραφέας, όσο καλός κι αν είναι, μπορεί να μας περιγράψει με τα πιο γλαφυρά λόγια συναισθήματα και καταστάσεις. Και εμείς ως αναγνώστες, διαβάζοντας το βιβλίο που κρατάμε στα χέρια μας, να αναπλάσουμε νοητικά μόνο, όσα μας περιγράφονται.
Ένας μουσικός όμως, για να μπορέσει να αποδώσει – ερμηνεύσει ένα μουσικό κομμάτι, είτε είναι ένα απλό τραγούδι, είτε ένα περίπλοκο έργο υπερβατικής τεχνικής, καλείτε να γίνει ο ίδιος ο “μεταφορέας” των όσων ένιωσε ή θέλησε να μας πει ο δημιουργός του. Κι ακόμα παραπέρα, γίνεται ο ίδιος οι σελίδες και οι λέξεις του βιβλίου, ή όπως λέω στους μαθητές μου, `είμαστε ο ζωγράφος, μαζί με τον καμβά και τα χρώματά του. Γίνε ο πίνακας!»
Μετά από όσα μου ανέλυσε ο κ. Κωνσταντινίδης, έπρεπε να θέσω τον προφανή προβληματισμό μου, για το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για κάποιον, να σπουδάσει κάτι τόσο φαινομενικά περίπλοκο.
Όλοι ή τουλάχιστον αρκετοί από εμάς, είχαμε ξεκινήσει κάποτε να μαθαίνουμε κάποιο μουσικό όργανο.
Γιατί τελικά έμεινε να είναι ένα απωθημένο; Μήπως, δεν μπορούμε όλοι;
«Όλοι μας σίγουρα, ακόμη κι εμείς οι τωρινοί καθηγητές μουσικής», βιώσαμε αυτό το “ξύλινο” και στενόμυαλο σύστημα σπουδών, που εφάρμοζαν ευτυχώς μόνο λίγοι καθηγητές στο παρελθόν.
Το πρόγραμμα σπουδών στις μέρες μας, φυσικά και ΔΕΝ έχει καμία σχέση με αυτό που θα θυμόσαστε. Άλλωστε, είναι στη φύση μας να δοκιμάζουμε, να αλλάζουμε, να αμφισβητούμε πρώτοι εμείς το εαυτό μας, με στόχο πάντα την εξέλιξή μας. Διαθέτουμε όλες τις απαραίτητες διαβαθμίσεις, που αφορούν όλες τις ηλικίες.
Ξεκινάμε από την μουσική προπαιδεία για παιδιά 4 έως 5 ετών. Από κει και πέρα όμως, εστιάζοντας πάντα σε αυτό που «παίρνουμε» από τα παιδιά, με βάση δηλαδή την ηλικία τους, την ωριμότητά τους κ.α. προτείνουμε αναλόγως τα ομαδικά ή ατομικά μαθήματα εκμάθησης οργάνων. Έτσι δίνουμε τη δυνατότητα στα παιδιά να δοκιμάσουν, μαθαίνοντας αυτό που πραγματικά θέλουν. Στη μουσική δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος. Στο μάθημα μουσικής ο εκπαιδευτικός δεν απαριθμεί απλά στοιχεία και εντολές, αλλά είναι οδηγός, ή αν θέλετε συνοδοιπόρος με το παιδί.»
«Το δρόμο ή καλύτερα τρόπο που θα ακολουθήσουμε τις περισσότερες φορές τον ανακαλύπτουμε από κοινού με το παιδί. Όλοι οι καθηγητές μας είναι εμπειρότατοι σε αυτό το επίπεδο, κι αυτό φαίνεται από την αγάπη και το σεβασμό που χαίρουν από τους μαθητές τους. Έχουμε σπουδαστές που έρχονται και περνούν τη μέρα τους στο ωδείο, χωρίς να έχουν οπωσδήποτε και μάθημα. Θέλουν, επιθυμούν, να είναι εδώ. Να συνεχίζουν να «μουσουργούν» μαζί μας, ή απλά να βρίσκονται σε έναν χώρο όπου φτιάχνεται η μουσική.
Αποτέλεσμα αυτού του κλίματος, είναι εν τέλει και οι συνολικά 10 διακρίσεις σε Πανελλήνιους και Διεθνείς διαγωνισμούς, που πέτυχαν σπουδαστές, απόφοιτοι και καθηγητές μας.
«Ήταν λοιπόν επιτακτική ανάγκη», συμπληρώνει «η ανακαίνιση του χώρου μας. Έχουμε πλέον, τα τελευταία 3 χρόνια, το χώρους για κάθε αντικείμενο ξεχωριστά, για μουσικό εργαστήρι, χώρους προβών, Μουσικής προπαιδείας, χώρο προβολών, άνετο χώρο αναμονής κ.τ.λ.
Συνολικά 7 αίθουσες διδασκαλίας και μία Αίθουσα εκδηλώσεων/παρουσιάσεων/διαλέξεων.
«Να μου επιτρέψετε να συμπληρώσω», τονίζει ο κ. Κωνσταντινίδης, «ότι όνειρό μας ήταν πάντοτε, να εξελιχθεί ο χώρος αυτός, από φορέα μουσικής εκπαίδευσης σε φορέα καλλιτεχνικής παιδείας, αποτελώντας κόμβο συνάντησης όλως των μορφών τέχνης.
Έχουμε ξεκινήσει ήδη, την συνεργασία μας με συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας, ζωγράφους, καθηγητές Πανεπιστημίων, και οι ιδέες μας πιστέψτε μας, δεν εξαντλούνται σε αυτό το σημείο.»
Στο ερώτημα βέβαια: «Τι είναι τελικά η μουσική;»
ο κ. Κωνσταντινίδης απαντά: «Πιστεύω ότι οι απαντήσεις είναι τόσες, και το ίδιο σωστές, όσο και η φύση της ίδιας αυτής της μουσικής.
Άπειρη…»
