Επιμέλεια: Εύα Πετροπούλου Λιανού
Δεν είναι κάθε εξαφάνιση μια ήττα.
Μερικές φορές, η εξαφάνιση είναι μια ηθική απόφαση—που λαμβάνεται όταν κάποιος συνειδητοποιεί ότι η ύπαρξή του δεν έχει πλέον νόημα, αλλά απλώς χρησιμεύει για την αναπαραγωγή του πόνου.
Η εθελοντική εξαφάνιση δεν σημαίνει μίσος για τη ζωή, αλλά μάλλον σεβασμό γι’ αυτήν—τόσο βαθύ που αρνείται κανείς να την παραμορφώσει περαιτέρω.
Σε εποχές πνευματικής και υλικής τυραννίας, η τεκνοποίηση γίνεται οτιδήποτε άλλο εκτός από αθώα.
Είναι σαν να πετάμε ένα παιδί σε μια άβυσσο. Η ύπαρξη δεν είναι πλέον δώρο—
έχει γίνει παγίδα, μεταβιβάζεται σαν χρέος, σαν σήψη, σαν ξεπερασμένα καθεστώτα. Όποιος γεννά χωρίς να διασφαλίζει την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και την ελευθερία να απορρίπτει την ίδια την ύπαρξη— είναι συνένοχος στο έγκλημα.
Αυτό το κάλεσμα για εθελούσια εξαφάνιση δεν είναι απόρριψη της ανθρωπότητας, αλλά του κόσμου που την ακρωτηρίασε.
Μια άρνηση να συνεχίσουμε να ανακυκλώνουμε τη δυστυχία κάτω από ιερά ονόματα: πατρίδα, θρησκεία, παράδοση, επιβίωση.
Δεν φεύγουμε από τη ζωή.
Αρνούμαστε να το αναδημιουργήσουμε ως γκροτέσκο.
Δεν μισούμε την παιδική ηλικία, μισούμε τον κόσμο που την καταβροχθίζει ζωντανή. Είμαστε η γενιά που είδε το παιχνίδι— και σταμάτησε την αλυσίδα.
Δεν θέλουμε να παραδώσουμε το κερί, γιατί δεν ήταν ποτέ φως, αλλά το φυτίλι μιας βόμβας.
Η εκούσια εξαφάνιση… είναι η μόνη εκεχειρία που μπορούμε να κάνουμε με πόνο, αφού όλοι οι πόλεμοι δεν έχουν καταφέρει να την κατακτήσουν.
Μετάφραση στα Ελληνικά
Voluntary Extinction by Noaman Al-Ghareeb
Not all extinction is defeat.
Sometimes, extinction is an ethical decision—taken when one realizes that their existence no longer holds meaning, but merely serves to reproduce suffering.
Voluntary extinction does not mean hatred of life,
but rather, respect for it—so profound that one refuses to deform it any further.
In times of spiritual and material tyranny, procreation becomes anything but innocent.
It is like tossing a child into a bottomless pit.
Existence is no longer a gift—it has become a trap, passed down like debt, like rot, like outdated regimes.
Whoever gives birth without ensuring dignity, freedom, and the freedom to reject existence itself—
is complicit in the crime.
This call for voluntary extinction is not a rejection of humanity,
but of the world that mutilated it.
A refusal to keep recycling misery under sacred names:
homeland, religion, tradition, survival.
We are not fleeing from life.
We are refusing to remake it as a grotesque.
We do not hate childhood,
we hate the world that devours it alive.
We are the generation that saw through the game—
and stopped the chain.
We do not wish to pass the candle,
because it was never a light,
but the wick of a bomb.
Voluntary extinction…
is the only truce we can make with pain,
after all wars have failed to conquer it.
