“Το 2022 είναι προγραμματισμένη η έκθεσή μου με τίτλο “Titania” στη Genesis Gallery της Αθήνας. Μια δουλειά που ξεκίνησε το 2019 και ολοκληρώθηκε αυτές τις μέρες.”
Πως και πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε συστηματικά με τη ζωγραφική; Από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου ζωγράφιζα. Δεν θα σταθώ όμως στα παιδικά μου χρόνια, γιατί όλα τα παιδιά ζωγραφίζουν και όλοι οι ενήλικες τους λένε μπράβο! Συνειδητά δεν έγινε, γιατί με ενδιέφεραν πολλά πράγματα, από τη Νομική έως τη μαγειρική. Απλά, η ζωή με πήγε στη Σχολή Καλών Τεχνών και στις μετέπειτα σπουδές μου σε Βαρκελώνη και Βενετία.
Η συστηματική μου ενασχόληση με τη ζωγραφική έγινε με την πρώτη μου ατομική έκθεση στο Ιnstituto Cultural Español, Reina Sofía, στην Αθήνα το 1981.
Είναι σαν το θέατρο. Από την στιγμή που ανοίγει η αυλαία, εκτίθεσαι. Για μένα ήταν πλέον δρόμος χωρίς επιστροφή.
Σε ποιο ρεύμα ή κίνημα θα εντάσσατε τα έργα σας; Η θεωρητική προσέγγιση του έργου οποιουδήποτε καλλιτέχνη είναι μια πονεμένη ιστορία. Αν δεν υπάρξει η χρονική και συναισθηματική απόσταση, δεν έχουμε τεκμηριωμένη και “αντικειμενική” ερμηνεία. Η καλλιτεχνική δημιουργία έχει πολλαπλές αναγνώσεις, άρα δεν χρειάζεται βιασύνη ή πομπώδη αποφθέγματα.
Τη δουλειά μου την εντάσσω στο δικό μου κίνημα ή ρεύμα, όπως με ρωτάτε, που δεν είναι τίποτε άλλο από το σύνολο των αισθητικών και βιωματικών πληροφοριών που έχω από την ιστορία της ανθρωπότητας.
Από που αντλείτε την έμπνευση σας; Από ό,τι βλέπω, νιώθω ή φαντάζομαι, με μεγαλύτερη έμφαση στο τελευταίο.
Υπάρχουν προσωπικότητες ή άλλοι καλλιτέχνες που έχουν επηρεάσει το έργο σας; Οι πάντες και τα πάντα.
Ποιά είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε θέσει στον εαυτό σας ως καλλιτέχνης; Να γεράσω (και άλλο!) και να είμαι ευχαριστημένος από τη ζωή μου, ζωγραφίζοντας τα παραμύθια μου.
Πόσο αποδεκτή είναι η Τέχνη στην Ελλάδα σήμερα και τι ρόλο καλείται να παίξει στον δημόσιο χώρο; Η τέχνη στην πατρίδα μας δεν είναι απλά αποδεκτή, αλλά συνώνυμη θα έλεγα της εξέλιξης μας. Αυτό αφορά τον χώρο του δημοτικού και λαϊκού θεάματος ή τραγουδιού, με λαμπρά καλλιτεχνικά έργα, πράγμα κατανοητό λόγω της προσβασιμότητά τους σε πολλούς ανθρώπους, με ελάχιστο οικονομικό κόστος και τη συνεχή τους παρουσία (ραδιόφωνο, τηλεόραση, κινηματογράφος).
Λογοτεχνία, χορός, θέατρο και εικαστικά, έχουν πρόβλημα. Η Ελληνική κοινωνία από τη στιγμή που αγαπάει τη τέχνη, αγνοώντας όμως την σύγχρονη, τρέμει στην ιδέα ότι το παιδί της θα γίνει καλλιτέχνης και θα το αποδεχτεί, μόνο στην περίπτωση που αυτό θα επιτευχτεί, πάντα για το θέαμα μιλάω, μόνο μέσω της προβολής του σε τηλεοπτικά στούντιος, άρα επιβεβαίωση της ύπαρξής της στο στενό περιβάλλον της γειτονιάς, με υποσχόμενες λαμπρές και γρήγορες οικονομικές απολαβές, έχει χαθεί το παιχνίδι.
Αισθητική αγωγή από το νηπιαγωγείο χρειάζεται η πατρίδα μας. Όχι για να ξέρουν οι Έλληνες πότε γεννήθηκε ο Λύτρας ή τις συνισταμένες του φουτουρισμού έναντι των αρχών του Ντανταϊσμού.
Απλά για να γίνουν καλόγουστοι άνθρωποι με αισθητική άποψη, απλή, καθημερινή. Τότε και μόνο τότε τα σπίτια μας θα είναι όμορφα και τα μπαλκόνια μας θα πάψουν να είναι αποθήκες, με απαραίτητο αξεσουάρ, το ξεραμένο φυτό στη γλάστρα με το αλουμινόχαρτο και την κορδέλα, δώρο από κάποια ξεχασμένη επίσκεψη.
Δημόσιος χώρος; Δεν τον αγαπάμε, δεν τον βλέπουμε σαν προέκταση του σπιτιού μας. Πέντε γλυπτά έχουμε στην Αθήνα και αυτά κάθε μήνα πρέπει να καθαρίζονται από τα γκράφιτις, χωρίς να μας ενδιαφέρει αν θα είναι βρώμικα ή καθαρά. Σάμπως το κοιτάξαμε και ποτέ μας; Χαμένες εργατοώρες του τομέα καθαριότητας του Δήμου.
Για όλα φταίει ο εκάστοτε κυβερνών που εμείς όμως επιλέξαμε όχι για να γίνει η ζωή μας καλύτερη, αλλά για να βολέψουμε τα μικροσυμφέροντα μας, μέσα στον κιτς μικρόκοσμο μας, καλυμμένα με την οποιαδήποτε ιδεολογική μας ταυτότητα. Αρκεί που έχουμε ακριβό αυτοκίνητο, κινητό τηλέφωνο των πεντακοσίων ευρώ και άνω, σπίτι με ακριβά μάρμαρα και κουζίνα με πάσο. Συνήθως όλα αυτά χρεωμένα σε κάποια τράπεζα.
Η μειοψηφία των Ελλήνων, που μπορεί να δει και να νιώσει κάτι μέσα από τα εικαστικά, χωρίς να νομίζει ότι οι γκαλερί έχουν εισιτήριο εισόδου, οι άνθρωποι που ανοίγοντας ένα βιβλίο θα γλυκάνει η ψυχή τους πρώτα με το άγγιγμα και την μυρωδιά του χαρτιού ή με το τρίτο κουδούνι στο θέατρο νιώσουν εκείνη την παράξενα ταχύκαρδη ανατριχίλα, για αυτούς που η κλασική μουσική δεν είναι συνώνυμο του θανάτου κάποιου επιφανούς ή η διακοπή του ραδιοφωνικού προγράμματος λόγω πραξικοπήματος, είναι οι άνθρωποι που εμένα προσωπικά με κάνουν να νιώθω χρήσιμος.
Είναι οι συμπατριώτες μας που η πλειοψηφία τους ανήκει στη μεσαία οικονομική και μορφωτική τάξη, στηρίζοντας όλα αυτά τα χρόνια τις γκαλερί και τους καλλιτέχνες, με σεμνότητα και πραγματική αγάπη για την απόκτηση κάποιου έργου. Ευτυχώς και μόνο για τα οικονομικά οφέλη, επηρέασαν και το νεόπλουτο τμήμα της κοινωνίας μας, που αγόραζε με το κιλό, για την έωλη επιβεβαίωση του κοινωνικού της στάτους.
Για τους άλλους θα είμαι πάντα ο βλαμμένος του χωριού.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Με το πρόβλημα του Κορονοϊού, τα προγράμματα φαντάζουν αστεία. Ελπίζω να βγω αλώβητος και όπως πάντα κάνουμε οι άνθρωποι, θα ξεχάσω το τι μας έμαθε αυτή η επώδυνη περιπέτεια, θα ξεχάσω το ότι δεν είμαι αιώνιος, κάνοντας ξανά μελλοντικά σχέδια.
Το 2022 είναι προγραμματισμένη η έκθεση μου με τίτλο ‘Titania’ στη Genesis Gallery της Αθήνας. Μια δουλειά που ξεκίνησε το 2019 και ολοκληρώθηκε αυτές τις μέρες.
Δουλεύω πάντα θεματολογικά, οπότε η στιγμή που λες φτάνει, είναι η δυσκολότερη και ουσιαστικότερη.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ
