Ο καθηγητής της ιστορίας της τέχνης στο καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Μάνος Στεφανίδης, τοποθετείται στο polismagazino.gr για τον Πολιτισμό, το φόβο, την απώλεια, την υποχρεωτική μάσκα και το άγνωστο αύριο.
“Το μέλλον του Πολιτισμού… Αυτό που ήταν πάντα! Άδηλο έως ζοφερό με χαραμάδες ελπίδας”
Γενικό Lockdown: Αναγκαίο ή όχι; Καταθλιπτικό όσο και απαραίτητο.
Πολιτισμός: στη χώρα που γεννήθηκε ποιο είναι το μέλλον του; Αυτό που ήταν πάντα. Άδηλο έως ζοφερό με χαραμάδες ελπίδας.
Αγκαλιάζω: μία λέξη ή κάτι πιο σημαντικό σήμερα; ΦροντίΖΩ να ζω για να αγκαλιάΖΩ όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν.
Φόβος – Απώλεια: υπάρχουν ως σκέψεις στην καθημερινότητά σας; Ανέκαθεν υπήρχαν. Αλίμονο αν μόνο εξωτερικές συγκυρίες μάς υποχρεώνουν να αντιμετωπίζουμε εσωτερικά ζητήματα. Ζητήματα της ψυχής.
Μάσκα: ήρθε για να μείνει; Μάλλον. Όμως προσθέτει στο βλέμμα όχι μόνο περισσότερο μυστήριο αλλά και περισσότερες ευθύνες.
Καλλιτέχνης: ως ευαίσθητη ψυχή, “υπάρχει ελπίς” επιβίωσης για το αύριο; Αλίμονο αν ο καλλιτέχνης είναι απλώς ευαίσθητη ψυχή. Οφείλει να είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο. Και βέβαια ο καλλιτέχνης ακμάζει στις δυσκολίες.
Μουσεία, Gallery, Θέατρα, Μουσικές Σκηνές: Ανοιχτά, κλειστά, με λίγα άτομα ή με κανονική λειτουργία; Τι προτείνετε; Να πρυτανεύσει η κοινή λογική. Χωρίς υποκρισία και μαξιμαλισμούς. Λίγη απομόνωση και εσωστρέφεια δεν βλάπτουν τη δημιουργία. Απεναντίας, την βαθαίνουν…
Ποιο είναι το δικό σας αντίδοτο στο άγνωστο αύριο; Δεν έχω αντίδοτο. Παλιότερα πάντως θα έλεγα ο έρωτας που δημιουργεί μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας.
Ένα μήνυμά σας για τους αναγνώστες του polismagazino.gr; Υπομονή κι επιμονή.
