Δύο χρόνια ΧΩΡΙΣ τον ΖΑΚ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟ

Το τραγούδι του Ζακ

Γράφει ο Νίκος Μουρατίδης

Δύο χρόνια χωρίς τον Ζακ. Δύο χρόνια από την άδικη δολοφονία ενός παιδιού που είχε την ατυχία να είναι… διαφορετικός. Ο Γιώργος Καλογερόπουλος στενός φίλος του Ζακ Κωστόπουλου, εδώ και πάρα πολύ καιρό ετοίμαζε ένα τραγούδι για να μείνει και πάντα να θυμίζει τον Ζακ και την αποτρόπαια δολοφονία του.

Το τραγούδι λέγεται «Τρομαγμένο μου», την μουσική έγραψε ο Γιώργος Καλογερόπουλος και τους στίχους η Λίνα Δημοπούλου και το τραγουδάει η Άννα Βίσση. Μια πολύ συγκινητική ερμηνεία και αν μη τι άλλο, η Άννα Βίσση έβαλε τη φωνή της σ’ ένα τραγούδι – ορόσημο για τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα στην Ελλάδα και για τα δικαιώματα των μειονοτήτων.

Ο Ζακ Κωστόπουλος πέθανε στις 21 Σεπτεμβρίου του 2018, ύστερα από επεισόδια που έλαβαν χώρα στην Ομόνοια Αθηνών, και οδήγησαν στον θανάσιμο τραυματισμό του. Το συμβάν αντιμετωπίζεται ως ανθρωποκτονία. Συγκεκριμένα, ο Ζακ Κωστόπουλος βρέθηκε παγιδευμένος μέσα σε κοσμηματοπωλείο επί τις οδού Γλάδστωνος στην Αθήνα και επιχείρησε να δραπετεύσει. Στις στιγμές που ακολούθησαν, ξυλοκοπήθηκε από τον ιδιοκτήτη του καταστήματος και στη συνέχεια από 8 αστυνομικούς του αστυνομικού τμήματος της Ομόνοιας, και εξέπνευσε κατά την μεταφορά του με ασθενοφόρο, στο νοσοκομείο.

Μετά τη δολοφονία του, έλαβαν χώρα πορείες διαμαρτυρίας και συγκεντρώσεις σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, ενώ σύλλογοι, κόμματα, και οργανώσεις εξέδωσαν ανακοινώσεις, καταδικάζοντας κυρίως το φαινόμενο της αυτοδικίας, το οποίο απασχόλησε επί σειρά μηνών την Ελληνική κοινή γνώμη.

Για τον Ζακ την Zackie και τον καθένα μας

Ο Γιώργος Καλογερόπουλος, που σκέφτηκε, έγραψε την μουσική, σκηνοθέτησε  και με πολύ κόπο οργάνωσε όλο αυτό, έγραψε μερικές λέξεις για το nikosonline.gr

“Για τις πεταλούδες αυτού του κόσμου, που κάποιος τις τσάκισε.. από θαυμασμό… από ζήλια από φόβο στην ομορφιά της αυθεντικότητας 

Για το άλλο, το ξένο, που κάποιοι θέλουν να αντικαταστήσουν με το γνωστό το εγχώριο 

Για  τα χρώματα τα απέναντι στο γκρίζο

Για τη ζωή

Για τα αδικοχαμένα παιδιά…

Για  τη δύναμη της τέχνης  να μετουσιώνει τον πόνο σε ομορφιά 

Για τη μνήμη για τον φίλο την  φίλη  για όλους μας

Για το χαμόγελο το αγγελικό  του που όσα γυαλιά Όση  λάσπη  όσο κακό κι’ αν του πετάξουν δεν θα ξεχαστεί και θα λάμπει αυτόφωτο στην αιωνιότητα…

Για όλα αυτά

Θέλω να στείλω μια….

Η συνέχεια εδώ https://bit.ly/3kEWBEK