Φωτογραφίες: Μιχάλης Γκούμας
“Λογοτεχνία είναι οι χίλιες λέξεις… Είναι η προσπάθεια να γίνει το άρρητο ρητό μέσα σε μια ελεύθερη φόρμα που γεννιέται από το μηδέν. Είναι ο μαλακός ανθρώπινος ιστός που αναπτύσσεται ανάμεσα στα ασήμαντα που περίσσεψαν από τις κυρίαρχες θεωρίες”
Εκδόσεις Επίμετρο
Ποια ήταν η αφορμή για να γράψετε το βιβλίο; Άρχισα να γράφω σκόρπια κομμάτια με τυχαίες αφορμές. Όμως αυτά σταδιακά διασταυρώνονταν, τα έβλεπα να αναπτύσσουν δικές τους διακλαδώσεις. Κάποια στιγμή έκανα πίσω και είδα ότι υπήρχε ένα δέντρο στο οποίο όλα αυτά ανήκαν. Ένα κανονικό δέντρο που φύτρωσε επειδή κάποτε ένας σπόρος θα έπεσε από το στόμα ενός πουλιού ή κάτι εξίσου νομοτελειακό και αναπόδραστο. Όπως και να ‘χει, προέκυψε ένα δέντρο κανονικό, με ρίζες, σκιά και οξυγόνο.
Χρησιμοποιήσατε αυτοβιογραφικά στοιχεία για να το γράψετε; Οι χαρακτήρες και η ιστορία τους είναι μυθοπλασία. Από τον εαυτό μου δανείζομαι την αίσθηση που έχουν για μένα τα πράγματα και όχι τα πράγματα αυτά καθεαυτά. Αφήστε που αν ήταν αυτοβιογραφικό το βιβλίο, θα ήταν αφόρητα πληκτικό.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας και για ποιο λόγο; Έχω διαφορετικούς “αγαπημένους”, αναλόγως την παράμετρο της συγγραφής. Από άποψη θεματολογίας (με αφορά η δυναμική σχέσεων μέσα σε μια οικογενεια), ξεχωρίζω την Tessa Hadley. Από στυλιστικής άποψης αγαπώ τη Λισπέκτορ και την Anne Carson, στην ανάπτυξη χαρακτήρα θεωρώ υποδειγματικό τον Φράνζεν, για το χιούμορ ξεχωρίζω τον ΜακΓιούαν. Τέλος, υποκλίνομαι στις συγγραφικές διάνοιες του Ντε Λίλο, της Τοκάρτσουκ και του Γιον Φοσε, λατρεύω κάθε τους κείμενο. Ειδική μνεία στον Γιον Φοσε που θα κέρδιζε στο νήμα για το δέος που μου προκαλεί, για την γενναία και φιλοσοφημένη αδιαφορία του να δώσει λεπτομερειες πλοκής, για την ποίηση του επαναλαμβανομενου ελλειπτικού λόγου του, που τελοσπαντων αν δεν έγραφε βιβλία θα έγραφε μουσική, υπηρετεί μια υπερτέχνη που μάλλον την έχει εφεύρει κιόλας, άρα νικά σε κάμποσες πίστες και δεν τον πιάνεις πουθενά.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο και γιατί; Δεν μπορώ εύκολα να διαλέξω ανάμεσα στους Πλάνητες της Τοκάρτσουκ (ευρωπαϊκός ανθρωπισμός, πρωτοφανούς ενσυναίσθησης πένα), τον Λευκό θόρυβο του ΝτεΛίλο (μεταμοντέρνα αμερικάνικη γραφή που αναδεικνύει άψογα τη σύγχρονη θεματολογία, γεμάτο επικές ατάκες), το Καρυδότσουφλο του Μακγιούαν (ευρηματικό-χιουμοριστικό-πραγματεύεται όλα τα διαχρονικά ανθρώπινα πάθη με αβίαστη μαεστρία και σε σύντομη εκταση), το Άλλο όνομα του Φόσε (παραπάνω), τους Οικογενειακούς Δεσμούς της Λισπέκτορ (ανατέμνει την κάθε στιγμή με τροπο εντελώς δικό της).
Ποιο μήνυμα θα θέλατε να αποκομίσει ο αναγνώστης διαβάζοντας το βιβλίο σας; Ότι ακόμη και μέσα στην ίδια οικογένεια, δεν ξέρουμε τον άλλον όσο πιστεύουμε, γιατί όλοι δίπλα μας είναι εξίσου περίπλοκοι με εμάς. Δεν υπάρχει μόνο το πλάτος της κοινής εμπειρίας που μοιραζόμαστε, αλλά και το βάθος του προσωπικού βιώματος που δεν θα το κατανοήσουμε ποτέ για εκείνους. Ότι τα σημαντικά είναι ο έρωτας και ο θάνατος, για όλους, ακόμη και αν δεν το δείχνουν. Πάντα ο έρωτας και ο θάνατος, ακόμη και αν το έχουν ξεχάσει οι ίδιοι ή το έχουν καταπιέσει, χαμένοι στις ευθύνες μιας απαιτητικής ζωής.
Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με τη συγγραφή; Η ενασχόληση με τη συγγραφή είναι η μόνη ενασχόληση στην οποία τελικά αφιέρωσα ολόψυχα χρόνο και ενέργεια από τη ζωή μου. Την άφησα να πάρει το χρόνο της, να βολευτεί, να κάτσει εδώ, εκεί, να πειραματιστεί, να μου κάνει τη ζωή δύσκολη, να με ωθεί να γίνω καλύτερη. Καθοριστικό ρόλο στην επιλογή μου αυτή έπαιξε η μητρότητα, συνειδητοποίησα ότι κάποια πράγματα έχουν για μένα μεγαλύτερη αξία και θέλω να τους αφοσιωθώ. Ο χρόνος περνά, ό,τι αγαπάμε πρέπει να το φροντίζουμε. Μετά τη μητρότητα πήρα τη ζωή μου αλλιώς. Αν με ρωτάτε όμως γιατί γράφω, μάλλον από ιδιοσυγκρασία, μάλλον έχω αυτό που έλεγε ο Levi-Strauss παθολογική σκέψη, ειναι μια τρέλα, μια διαρκής αναζήτηση εναλλακτικών εκδοχών γιατί δεν με καλύπτει η επικρατούσα.
Τι είναι για εσάς η λογοτεχνία; Είναι το αντίδοτο της εικονόδουλης εποχής, του “μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις”. Είναι οι χίλιες λέξεις. Είναι η προσπάθεια να γίνει το άρρητο ρητό μέσα σε μια ελεύθερη φόρμα που γεννιέται από το μηδέν. Είναι ο μαλακός ανθρώπινος ιστός που αναπτύσσεται ανάμεσα στα ασήμαντα που περίσσεψαν από τις κυρίαρχες θεωρίες.
Βιογραφικό: Η Ματίνα Ευαγγέλου ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Απόφοιτος Βαρβακείου και Νομικής Σχολής Αθηνών, σπούδασε επίσης στην Οξφόρδη Ανθρωπολογία και Φιλοσοφία στη Λογοτεχνία. Έχει εργαστεί ως νομικός σύμβουλος επί σειρά ετών. Αυτό είναι το πρώτο της βιβλίο.
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Επίμετρο το εξαιρετικό μυθιστόρημα της Ματίνας Ευαγγέλου «Θα σου δείξω τον φόβο».
Καθόμασταν πλάι πλάι, εξαντλημένοι από ένα φλύαρο ακούμπισμα των ώμων», γράφει η Ελβίρα στο ημερολόγιό της για τον Μάξιμο, τον άντρα της. Η κεντρική ηρωίδα, υπό τη διαφαινόμενη απειλή μιας νοητικής ασθένειας, ορίζει εκ νέου την ελευθερία της, προσπαθεί να αποδεσμευτεί από τα δεσμά του φόβου. Αγαπά αλλά αποζητά να ερωτευτεί, προστατεύει αλλά επιλέγει να θυσιάσει.
Η Ελβίρα έχει έναν διάσημο γάμο, έναν παράνομο έρωτα, μια βραβευμένη καλλιτεχνική πορεία, και μια βαθιά τραυματική εμπειρία με την κόρη της. Ένα νέο ζευγάρι, η Λουκία και ο Δημήτρης, νιώθουν για εκείνη φθόνο και έρωτα αντίστοιχα, μπλέκουν τις διαδρομές τους με τη δική της. Παράλληλα, η κόρη της, Έλλα, αναπτύσσει εκλεκτική συγγένεια με μια διακεκριμένη μαθηματικό, τη Ραζάν, την οποία είχε βοηθήσει στο παρελθόν η μητέρα της, ως προσφυγόπουλο που έφτασε στην Ελλάδα ασυνόδευτο.
Οι ήρωες αποκαλύπτονται μέσα από ένα σπειροειδές νήμα αφήγησης, ένα πέρα δώθε στο χρόνο. Τους μαθαίνουμε τμηματικά, ανεβάζουν την ένταση της φωνής τους και φωτίζουν την αλήθεια τους περισσότερο σε κάθε κεφάλαιο. Και ενώ προοδευτικά οι χαρακτήρες τους χτίζονται, η κεντρική ηρωίδα ακολουθεί αντίθετη πορεία, μοιάζει μπροστά μας να αποδομείται. Όσο αποζητά να κάνει πράξη το ζητούμενο της ελευθερίας της, τόσο αναρωτιόμαστε, ποια είναι στην πραγματικότητα; Από τι είναι φτιαγμένη; Επιβεβαιώνοντας τα λόγια της Ραζάν «Κάθε φορά, σε κάθε διαίρεση, φεύγει από πάνω σου ένα περιττό πολλαπλάσιο. Στο τέλος μένεις εσύ, ο πρώτος αριθμός. Ο αδιαίρετος, υπέροχος, σκληρός πυρήνας του εαυτού σου».
Κεντρική διάθεση: Εκδόσεις Παπαζήση
Νικηταρά 2 & Εμμ. Μπενάκη 106 78, Αθήνα
Τηλ.: 210 3838020, [email protected]
www.papazissi.gr
Προβολή – επικοινωνία ArtsPR
