“Θεωρώ ότι η καλλιτεχνική μου δραστηριότητα εντάσσεται κυρίως στο ρεύμα του εξπρεσιονισμού φλερτάροντας ταυτόχρονα την αφηρημένη τέχνη.”
Πως και πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε συστηματικά με τη ζωγραφική; Από μικρή ηλικία έπιανα τον εαυτό μου να καταπιάνεται με διαφόρων ειδών καλλιτεχνικές δραστηριότητες, παίζοντας με τα υλικά και τα χρώματα. Τα ερεθίσματα που δεχόμουν στη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας κορυφώθηκαν όταν ήμουν 15 ετών. Εκεί, σε αυτή την ηλικία, σχεδόν πήρα την απόφαση ότι η τέχνη είναι κάτι με το οποίο θα ασχοληθώ για την υπόλοιπη ζωή μου. Από εκεί και πέρα και μέχρι τώρα ασχολούμαι συστηματικά με τη ζωγραφική και γενικότερα την τέχνη σε διάφορες μορφές της. Το γεγονός αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι σε συνεχή παραγωγική δραστηριότητα όλο το χρόνο. Υπάρχουν και διαστήματα που δεν δημιουργώ τίποτα. Ωστόσο και αυτό έχει την αξία του καθώς το να αισθανθείς και να νιώσεις θέλει και αυτό το χρόνο του. Απλά τα έργα που έχουν μείνει στην κάρδιά μου έγιναν ξαφνικά.
Σε ποιο ρεύμα ή κίνημα θα εντάσσατε τα έργα σας; Θεωρώ ότι η καλλιτεχνική μου δραστηριότητα εντάσσεται κυρίως στο ρεύμα του εξπρεσιονισμού φλερτάροντας ταυτόχρονα την αφηρημένη τέχνη. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ανά περιόδους της μέχρι σήμερα καλλιτεχνικής μου πορείας δεν αναζητώ μονοπάτια που εντάσσονται σε διαφορετικά ρεύματα όπως παραδείγματος χάριν το ρεαλισμό.
Από που αντλείτε την έμπνευσή σας; Η έμπνευση είναι αυτή η μια στιγμή που εκφράζει όλα όσα έχουν συσσωρευτεί και φωλιάσει μέσα μας. Όλες οι αισθήσεις, τα συναισθήματα οι εικόνες και οι εμπειρίες που έχω βιώσει. Η αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους και την φύση, τα χρώματα, οι εναλλαγές στις απεικονίσεις που προσφέρει το φως καθώς μεταβάλεται από ώρα σε ώρα και από εποχή σε εποχή. Πολλές φορές εμπνέομαι και όταν απομακρύνομαι από τα πάντα, έχοντας από μακριά μια πιο καθαρή οπτική για τα πράγματα. Η απομόνωση είναι χρήσιμη, σε βοηθά να ξεκαθαρίσεις όλα σου τα ερεθίσματα και να κρατήσεις τα πιο σημαντικά για εσένα.
Υπάρχουν προσωπικότητες ή άλλοι καλλιτέχνες που έχουν επηρεάσει το έργο σας; Ευτυχώς ναι. Πέρα από μεγάλους καλλιτέχνες όπως ο αγαπημένος Καντίνσκυ, είχα την τύχη να γνωρίσω μεγάλους Έλληνες καλλιτέχνες μέσω της εργασίας μου στην Citronne. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να συζητήσω μαζί τους. Είχα την τύχη να μπορώ να παρακολουθώ και να συναναστρέφομαι καθημερινά και για ώρες με έργα τέχνης μεγάλων καλλιτεχνών. Η εργασία μου στην γκαλερί με γέμισε με ανθρώπους, καλλιτέχνες και προσωπικότητες. Και αφού είμαστε τα έργα μας, η δουλειά μου έχει επιρροές από όλους. Η αλληλεπίδρασή μου με μεγάλους καλλιτέχνες όπως η Αφροδίτη Λίτη, ο Γ. Ψυχοπαίδης, ο Γ. Αδαμάκος. Η καθημερινή επαφή μου με τα έργα του Λάππα, του Πανιάρα ή του Αντωνάκου με διαμόρφωσαν ως ένα βαθμό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ας πούμε τις συζητήσεις μου με την γλύπτρια Α. Αθανασιάδη. Με βοήθησαν να δω αρκετά πράγματα διαφορετικά, να σκεφτώ έξω απ’ το κουτί και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.
Ποιά είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε θέσει στον εαυτό σας ως καλλιτέχνης; Οι προκλήσεις είναι ένα κομμάτι του χαρακτήρα μου. Μου αρέσει να βρίσκω τα όριά μου και να ανακαλύπτω μέχρι που μπορώ να φτάσω. Μου αρέσει να πειραματίζομαι. Με ρεύματα, με υλικά, με υφές. Ξεκίνησα πχ από τον εξπρεσιονισμό και έφτασα να προσπαθώ να εντάξω τον ρεαλισμό μέσα του, ή ήθελα να χρησιμοποιήσω χλωρίνη στα λάδια μου και στα μελάνια μου για να δω τι αντίδραση έχουν κ.ο.κ. Ακόμη και τώρα που μιλάμε έχω στα σκαριά νέες ιδέες για νέους πειραματισμούς. Μια μεγάλη πρόκληση που έχει προκύψει τον τελευταίο καιρό είναι η τέχνη μέσα στη φύση. Με κύριο παράγοντα το σεβασμό προς τη φύση και με σκοπό να παραμένει το έργο σε αυτή.
Πόσο αποδεκτή είναι η Τέχνη στην Ελλάδα σήμερα και τι ρόλο καλείται να παίξει στον δημόσιο χώρο; Η αλήθεια είναι ότι εάν εξαιρέσεις τα πολύ αξιόλογα έργα που μας προσφέρει η street art τα τελευταία χρόνια, θεωρώ πως η οικονομική κρίση των προηγούμενων ετών έχει περιθωριοποιήσει φανερά την τέχνη. Ο κόσμος ασχολείται όλο και λιγότερο με την τέχνη και προσηλώνεται περισσότερο σε θέματα επιβίωσης. Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις, η κρίση σαν γεγονός αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία έργων που εκφράζουν τα δύσκολα χρόνια που ζήσαμε και ζούμε. Ας ελπίσουμε ότι οι συνεχιζόμενες δυσκολίες που βιώνουμε σαν κοινωνία θα μας οδηγήσουν σε περισσότερη τέχνη στο δημόσιο χώρο και όχι μόνο.
Σε γενικά πλαίσια η Τέχνη στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν θεωρώ ότι παίρνει την αποδοχή που της αξίζει. Το ποσοστό των φιλότεχνων μοιάζει ολοένα και να μικραίνει. Έχω μόνο την αίσθηση πως πρέπει να παλέψουμε δύο φορές περισσότερο για το δικαίωμα στην τέχνη. Η τέχνη οφείλει να σε ταρακουνά, να σου δημιουργεί νέες ιδέες, να σε ξεβολεύει και να σε ενεργοποιεί με όποιο τρόπο δύναται.
Η τέχνη στον δημόσιο χώρο φέρει μεγαλύτερο βάρος απ’ ότι μπορούμε πραγματικά να αντιληφθούμε. Καλείται να δείξει αυτό τον πλούτο της τέχνης, την αναγκαιότητα της ύπαρξής της και να κριθεί γι’ αυτό από οποιονδήποτε. Αυτό από μόνο του φέρει μια βαρύτητα, μια υποχρέωση, που αν και δεν είναι εμφανής, υπάρχει και είναι αναγκαία. Και ως παράδειγμα σε αυτό θα φέρω τον «Κόκκινο Άγγελο, Phylax” του Κωστή Γεωργίου. Ένα άγαλμα που μόλις τοποθετήθηκε στο Π. Φάληρο προκάλεσε ακραίες αντιδράσεις μέχρι που βανδαλίστηκε και αφαιρέθηκε από το βάθρο του. Οι αντιδράσεις αυτές προέρχονται από έλλειψη καλλιτεχνικής παιδείας. Και η έλλειψη καλλιτεχνικής παιδείας-εν μέρη-οφείλεται στην έλλειψη της Τέχνης στον δημόσιο χώρο.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Τα άμεσα καλλιτεχνικά μου σχέδια εμπεριέχουν κυρίως πολύ πειραματισμό με υλικά και υφές. Καθώς δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές λόγω πανδημίας προσπαθώ να κάνω τον προγραμματισμό και την προεργασία διαφόρων πρότζεκτ και συνεργασιών που έχω στο μυαλό μου. Υπάρχουν πολλές ιδέες και διάθεση για δράσεις στη φύση. Εκθέσεις που αναβλήθηκαν λόγω του Covid επίσης περιμένουν μετέωρες.
Τέλος, τον τελευταίο καιρό με κεντρίζει η ιδέα του μετασχηματισμού των αντικείμενων και η διερεύνηση μιας άλλης οπτικής των πραγμάτων. Ότι μπορεί να σημαίνει αυτό.
