Η επιμέλεια του αρθρου και της συνεντευξης ειναι της Λένας Κυρόπουλος
“Η Τέχνη σε κάθε μορφή μπορεί να αποτελέσει φάρμακο απέναντι στις δυσκολίες”
“Όταν ακούω φωνές ταράζομαι μου λέει και δεν είναι στο χαρακτήρα της να “σηκώνει φωνή”. Αυτό έχει να κάνει με μία πραότητα, μία αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας που έχει καλλιεργηθεί μέσα της. Το γεγονός ότι συμμετείχε τόσο σε εκθέσεις της Ελλάδας, όσο και του εξωτερικού της έδωσε άλλο ορίζοντα και καθρέπτη. Αυτό που αποκόμισε είναι η συναισθηματική επιβεβαίωση απέναντι στον ορίζοντα του μετέωρου βήματος του πελαργού, αυτό της επέφερε την εσωτερική ισορροπία και δύναμη. Παιδιόθεν δείχνει τεράστιο σεβασμό στους μέντορές της κι αποτιμά φόρο τιμής. Κάθε φορά που αναφέρεται σε αυτούς το πρόσωπό της φωτίζεται γλυκά απέναντι στο φακό της κάμερας!
Έχει δοκιμάσει διάφορες τεχνικές και κάθε φορά ανακαλύπτει και έναν νέο καλλιτεχνικό εαυτό. Τα έργα της θέλει να είναι χαρούμενα. Έτσι τα έχει εμπλουτίσει με ελάσματα χρυσού, ακόμη και γκλίτερ. Όπως λέει χαρακτηριστικά είναι “ανοθόρδοξη ζωγράφος” και δεν μπορεί να εκτελέσει κάποια “παραγγελία”. Η περίοδος της πανδημίας λειτούργησε λυτρωτικά για εκείνη, έκανε τη θαλασσινή της σειρά, 10 μεγάλους ωραίους πίνακες. Πέρασε χρόνο να κάνει αυτό που ήθελε. Είχε πάρει την απόφαση να “ξεχάσει τον κορωνοιό” και απομονώθηκε καλλιτεχνικά στο χωριό της, σε ένα σπίτι γεμάτο έλατα και οξυγόνο ψυχής. Είναι του εξπρεσιονισμού, της αρέσει ο Μανέ, είναι λάτρης του Περέζ, αλλά και μίας γυναίκας της Μωριζώ. Τρέφει ιδιαίτερη αδυναμία στους μοντέρνους Ρώσσους εικαστικούς. Η Ρεν Σερί είναι Γαλλίδα και έχει αγγίξει κάποιες από τις πιο ευαίσθητες χορδές της. Η ζωντανή πλαστικότητα της σπάτουλας την ταξιδεύει. “Μου αρέσει αυτό που πιάνω να μου μιλάει.”
Αν ήσασταν ένας πίνακας ζωγραφικής… ποιός θα ήσασταν, τη ρωτάω και με ένα χαμόγελο μου λέει: Θα ήθελα να ήμουν μία κοπέλα με μία κιθάρα… Συγκινείται για λίγο, γιατί θυμάται τη μουσική της σειρά.
H Kωνσταντίνα Kρατημένου γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Λαγκάδια Γορτυνίας. Ξεκίνησε την περιήγησή της στον κόσμο της ζωγραφικής από μικρή ηλικία. Συμμετείχε σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το Εξωτερικό, εκ των οποίων ήταν η Σύνοδος Γης και Ουρανού στο Πολεμικό Μουσείου του Βατικανού και άλλων θεσμικών φορέων της Ιταλίας και στη Σικελία “Η Μεγάλη Ελλάδα – Magna Grecia στον Χρόνο” Ελλήνων και Ιταλών.
Ο πίνακάς της, κραυγή του πλακούντα δημοσιεύτηκε στο διεθνές επιστημονικό περιοδικό των Η.Π.Α και τα έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους.
Απο πού πηγάζει η έμπνευσή σας για αυτή την θεματική; H βία των γυναικών αποτελεί ένα φαινόμενο παγκόσμιας διάστασης. Την στιγμή λοιπόν που αποτελεί μια υπαρκτή μάστιγα δεν θα μπορούσε να με αφήσει αδιάφορη. Θεώρησα χρέος μου μέσα από την τέχνη να δείξω τον αγώνα των γυναικών για ανεξαρτησία και ελευθερία. Βέβαια ο κάθε άνθρωπος βλέπει και διαφορετικά το κάθε έργο. Και βέβαια είναι όλα όσα βλέπουν.
Ποιος ειναι ο ρολος της γυναικας μεσα στη φυση και γενικα στην ζωη; Η γυναίκα είναι ίσως το πλέον πολυπράγμον ον, επιτυγχάνοντας όσα θέλει ή πρέπει να φέρει εις πέρας. Το κόστος είναι υψηλό καθώς καλείται να παίξει ταυτόχρονα πολλούς διαφορετικούς και απαιτητικούς ρόλους κρατώντας δύσκολες ισορροπίες, που συχνά διαταράσσονται. Ο συνδυασμός, του να είναι εργαζόμενη, νοικοκυρά, σύντροφος, μητέρα, κόρη, αδελφή, φίλη και ενεργό μέλος της κοινωνίας απαιτεί ένα κράμα θέλησης, δύναμης, προσπάθειας, κουράγιου, υπομονής και επιμονής.
Πιστευετε οτι η Τεχνη μπορει να αλλαξει τον κοσμο και ποσο; Η Τέχνη σε κάθε μορφή μπορεί να αποτελέσει φάρμακο απέναντι στις δυσκολίες. Είναι σαφές ότι οι τέχνες μπορούν να ωφελήσουν την υγεία και την ευημμερία.
