Γρηγόρης Βασίλας: “Η μουσική είναι ουρλιαχτό που αφενός σε κάνει να βάζεις σε μια τάξη τη συνείδησή σου και αφετέρου σε κάνει να μη μπορείς να σιωπήσεις σ’ αυτά που δεν μπορείς να πεις!”

Κάθε μορφή τέχνης είναι μια μορφή κραυγής που το σύστημα φιμώνει και λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να την ακούσουν.

Ποιά είναι η πρώτη σας Μουσική ανάμνηση;

Τα σπιτικά γλέντια και ο ήχος του τζουκ μποξ. Μεγάλωσα στο καφενείο που είχε ο πατέρας μου , στις αρχές της δεκαετίας του 70. Εκεί γίνονταν όλες οι κοινωνικές εκδηλώσεις που έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη μου. Ήταν η δεκαετία που ακόμη και η επαρχία είχε κατακλυστεί από τους ήχους του λαϊκού τραγουδιού και του μπουζουκιού, κάτι που με σημάδεψε, προφανώς. Έχω ακόμη το pick up και τα 45αράκια, τα οποία κάθε φορά που τα ακούω με πηγαίνουν πίσω σ΄εκείνη την εποχή.

Με ποιόν Μουσικό θα θέλατε να βρεθείτε επί σκηνής;

Στα 35 χρόνια, πλέον, της πορείας μου έχω συνεργαστεί με πολλούς μουσικούς αλλά και μεγάλες προσωπικότητες και επί σκηνής και εκτός σκηνής, εντός και εκτός Ελλάδας. Το σημαντικό για μένα είναι ο λόγος που ανεβαίνει κάποιος τη σκηνή και προπαντός τι εξυπηρετεί. Η αλήθεια είναι ένα σοβαρό ζητούμενο, όπως επίσης το ήθος, η σοβαρότητα, η ανιδιοτέλεια και ο σεβασμός και προς τους μουσικούς αλλά και προς το κοινό. Αυτά συνθέτουν μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική προσωπικότητα. Με μια τέτοια λοιπόν, θα ήθελα να βρίσκομαι συνέχεια επί σκηνής.

Περιγράψτε μας τη μέχρι σήμερα πορεία σας στη μουσική. Υπήρξαν επιρροές καθοριστικές θετικές ή αρνητικές;

Όπως προανέφερα, πρόκειται για μια πορεία 35 χρόνων. Καταλαβαίνεις ότι είναι πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα για να αντιμετωπίσει κανείς όλων των ειδών τις καταστάσεις. Καλές στιγμές αλλά και δύσκολες, πολλές φορές σκληρές, οι οποίες είχαν να κάνουν κυρίως με τις συνθήκες εργασίας… (ό,τι μπορεί να περιλαμβάνει αυτό) Είναι δύσκολο, κυρίως σε συνθήκες «πάλκου» να διαχειριστείς καταστάσεις, πόσο μάλλον σε μια δουλειά που δεν είναι αναγνωρισμένη και θωρακισμένη ως της πρέπει από την επίσημη πολιτεία. Παρόλα αυτά , είναι ένα μεγάλο σχολείο με πολυδιάστατη μάθηση. Το ευτύχημα είναι ότι έχω γυρίσει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, γνωρίζοντας πολιτισμούς, ανθρώπους με διαφορετική κουλτούρα, σπουδαίες προσωπικότητες των τεχνών και έχω συνεργαστεί με μουσικούς απ΄όλο τον κόσμο. Τα ταξίδια αυτά και οι άνθρωποι με καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό και συνέβαλαν στο να χτίσω μια πιο ευρεία προσέγγιση πάνω στη δουλειά μου, και κυρίως στο δημιουργικό κομμάτι της. Οι επιρροές , όπως και να έχει, πάντα σε βοηθούν να αποκτήσεις την εμπειρία, αλλά και να αυτοκαθορίζεσαι δίνοντας το στίγμα σου και αφήνοντας τα ίχνη σου.

Σας “τρομάζει” η επιτυχία ή η αποτυχία;

Πάντα μια αποτυχία τρομάζει περισσότερο… είναι όμως εκείνο το στοιχείο που σε κάνει πιο δυνατό και κυρίως πιο ώριμο. Πάντως και στις δυο περιπτώσεις καλό είναι το ποτήρι να το βλέπει κανείς μισογεμάτο.

Ποιά είναι η άποψή σας για τα μουσικά τηλεοπτικά talent show;

Γενικώς δεν τα παρακολουθώ. Είναι όμως σημεία των καιρών. Ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα έχουν απλωθεί στους πάγκους των αγορών και που στο βωμό του κέρδους τα πάντα εκπορνεύονται. Όλα στο σφυρί! Οι τυχάρπαστοι κορδώνονται, νέοι καλλιτέχνες με σπουδές και ταλέντο τα βλέπουν σαν μονόδρομο να πετύχουν κάτι στη ζωή τους και εντέλει, πολλές φορές κρίνονται από κατώτερους από αυτούς, πλην «αναγνωρισμένους» από ένα σύστημα που τους επιβάλλει και μας τους «ταΐζει» σαν καραμέλα καθημερινά. Το παράδειγμα προς μίμηση, εντέλει είναι κάλπικα είδωλα χωρίς ίχνος παιδείας, γνώσης , καλλιέργειας, αγνοώντας την ύπαρξη των ποιητών μας. Τότε μοιραία ζούμε σ΄ένα πλασματικό show και πολλές φορές σε μια χυδαία ισορροπία. Εγώ ανήκω στη χώρα του Βαμβακάρη, του Τσιτσάνη, του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Ξαρχάκου, του Ρίτσου, του Ελύτη, του Σεφέρη, του Γκάτσου , του Βάρναλη….

Μια συνεργασία που ονειρεύεστε;

Είναι ευτύχημα να πραγματοποιούνται τα όνειρα σου και να συναντιέσαι με ό,τι σ’ έχει σημαδέψει! Κάτι τέτοιο φαίνεται να έχει προκύψει, το οποίο όμως δεν μπορώ να μοιραστώ ακόμη…

Υπάρχουν μάνατζερ στην Ελλάδα που μπορούν να βοηθήσουν την πορεία ενός μουσικού;

Αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα που πονάει. Η λέξη μάνατζερ δεν μου άρεσε ποτέ. Είναι σε ένα γενικότερο πλαίσιο του «ότι δηλώσεις είσαι». Θα την χαρακτήριζα μάλιστα σαν παρασιτική μεσιτική. Και αυτό γιατί αντιμετωπίζουν τον καλλιτέχνη σαν προϊόν προς πώληση. Είναι άλλο λοιπόν αυτό και άλλο ο παραγωγός , ο οποίος είθισται να είναι γνώστης της μουσικής και λειτουργεί ως αρωγός στο έργο του καλλιτέχνη, συμβάλλει σε αυτό και το προωθεί. Τέτοιοι λοιπόν στην Ελλάδα είναι ελάχιστοι. Τον πρώτο λόγο τον έχουν οι τραγουδιστές και όχι οι μουσικοί. Για την Ελλάδα μιλάμε…

Ποιά είναι τα μελλοντικά μουσικά σας σχέδια;

Ο κάθε μουσικός φτιάχνει το δικό του βασίλειο στο οποίο είναι και βασιλιάς. Αυτό του δίνει την δυνατότητα να σχεδιάζει και να αναιρεί. Βρίσκεται, λοιπόν, πάντα σε μια δημιουργική διαδικασία. Σε αυτή βρίσκομαι κι εγώ. Με μια βασική προϋπόθεση : ό,τι κι αν είναι αυτό που προκύπτει να έχει πραγματικό λόγο ύπαρξης και να διασφαλίζει την αξιοπρέπειά μου απέναντι στην οικογένειά μου.

Βιογραφικό.

Γρηγόρης Bασίλας
Σολίστας – Δημιουργός – Δάσκαλος μπουζουκιού

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1969, αλλά έζησε τα 18 πρώτα χρόνια της ζωής του στο Μεσότοπο Λέσβου. Τόπος με έντονη καλλιτεχνική δραστηριότητα και επιρροές από το Μικρασιατικό πολιτισμό.
Σε πολύ νεαρή ηλικία ανακαλύπτει την αγάπη του για τη μουσική και το όργανο που τον γοητεύει περισσότερο είναι το μπουζούκι. Είναι η εποχή των τζουκ μποξ με τα σπουδαία λαϊκά τραγούδια.

Στα 19 του χρόνια επιστρέφει στην Αθήνα σαν φοιτητής του ΤΕΙ Ηλεκτρολόγων Μηχανικών.
Παράλληλα εξελίσσει τη δεξιότητά του στο μπουζούκι και αρχίζει να συνεργάζεται με σπουδαίους καλλιτέχνες της εποχής. Γρήγορα αντιλαμβάνεται πως το πάθος του για τη μουσική θέλει να είναι η αποκλειστική ενασχόληση του και ξεκινά να συνεργάζεται με ολοένα και περισσότερους καλλιτέχνες, όπως η Πόλυ Πάνου, η Γιώτα Λύδια, ο Στέλιος Βαμβακάρης, ο Θόδωρος Πολυκανδριώτης, η Χριστιάνα, ο Αντώνης Καλογιάννης, η Σωτηρία Λεονάρδου, ο Μπάμπης Γκολές, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, η Φωτεινή Δάρρα και άλλοι.

Μία δεκαετία περίπου αργότερα, συνεργάζεται με τον Σταμάτη Κραουνάκη και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, με την οποία θα συνεργαστεί για περίπου πέντε χρόνια σε Ελλάδα και εξωτερικό, μέχρι και τη συνεργασία του με τον Αντώνη Ρέμο.
Στο μεταξύ, συμμετέχει ως σολίστας και στη δισκογραφία, με τον Μπάμπη Τσέρτο, Παντελή Θαλασσινό, Γεράσιμο Ανδρεάτο, Μάριο Τόκα, Βασίλη Σκουλά, Γλυκερία και άλλους .
Στην κρατική τηλεόραση συμμετέχει στα μουσικά ντοκιμαντέρ “Εις ανάμνησιν στιγμών ελκυστικών”, “Η τετράς, η ξακουστή” και “Γεια σου περήφανη και αθάνατη εργατιά”, που προβλήθηκαν σε σειρές.
Το 2004, συμμετέχει ως σολίστας με την ορχήστρα των Χρωμάτων στη συναυλία αφιέρωμα στο Μάνο Χατζιδάκι στο Ηρώδειο.
Ανήσυχο πνεύμα καθώς είναι, δεν του αρκεί αυτό, θέλει να δημιουργήσει τη δική του ομάδα και το δικό του στίγμα στη μουσική.

Το 2001 ιδρύει μαζί με συνεργάτες του το μακροβιότερο συγκρότημα μπουζουκιών το “Δρόμο”.
Ο “Δρόμος” κάνει το ντεμπούτο του στο Παρίσι στο Bobigny theatre, σε ένα τριήμερο φεστιβάλ αφιερωμένο στο ρεμπέτικο, γνωρίζει μεγάλη επιτυχία και λαμβάνει πλήθος διθυραμβικών κριτικών σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες οπως, Le Monde, Figaro, Liberation και άλλες.
Ταξιδεύουν ανά τον κόσμο για συναυλίες σε Ευρώπη, Κουβέιτ, Δαμασκό και Πεκίνο στο φεστιβάλ έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2008. Δημιουργούν τρεις δισκογραφικές δουλειές, “Δρόμος”, “Ενα τραγούδι για την Κοκκινιά” και “Ενα ταξίδι.. Δρόμος”.
Στη συνέχεια, ξεκινά μία καλλιτεχνική δραστηριότητα στη Γαλλία με συναυλίες του συγκροτήματος αλλά και με την πρώτη απόπειρα του Γρηγόρη να επενδύσει μουσικά μία θεατρική παράσταση.
Το 2005 συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον σπουδαίο ηθοποιό Simon Abkarian ,σε κείμενα του Francis Marmande και σκηνοθεσία του Patrick Sommier, στη θεατρική παράσταση “La terrace du sous-sol” στο κρατικό θέατρο MC 93, της οποίας επιμελείται τη μουσική και παίζει επί σκηνής.
Tο 2007 συνεργάζεται επί σκηνής με τον Georges Lavaudant, στο κρατικό θέατρο MC2, της Grenoble, στην παράσταση “a mort d’Hercule” της οποίας επιμελείται τη μουσική και παίζει επί σκηνής.
Το 2011 δημιουργεί την πρώτη του μουσική για ταινία στη γαλλική παραγωγή “Τu honoreras ta mere et ta mere”, σε σκηνοθεσία Brigitte Rouan, με πρωταγωνιστές τη Nicole Garcia, Λάκη Λαζόπουλο, Ντέμη Ρούσσο και άλλους.
Το 2012 συνεργάζεται και πάλι με τον Simon Abkarian στη θεατρική παράσταση “Menelas Rebetiko Rapsodie” σε κείμενα και σκηνοθεσία του Abkarian. Επενδύει μουσικά την παράσταση με ρεμπέτικο αλλά και δικές του δημιουργίες. Παίζει ρόλο επί σκηνής και μουσική. Η παράσταση είναι ένας ύμνος στην ιδιοσυγκρασία και κουλτούρα του έλληνα και γνωρίζει σημαντική επιτυχία στο Παρίσι, αποσπώντας σπουδαίες κριτικές. Ακολουθεί περιοδεία σε θέατρα της Γαλλίας, η οποία συνεχίζεται έως και σήμερα και επεκτείνεται και σε άλλες χώρες, όπως Ελβετία και Ιταλία στο περίφημο Teatro Olympico di Vicenza.
To “Menelas Rebetiko Rapsodie” κερδίζει την υποψηφιότητα για τα υψίστης θεατρικής τιμής βραβεία “Les Molieres du theatre Musical”.
Στο Παρίσι, παράλληλα με τις θεατρικές παραστάσεις, δίνει συναυλία στο “Cine 13”, θέατρο ιδιοκτησίας του Claude Lelouch.
Στην Τουρκία, δίνει συναυλίες ως σολίστ με το τουρκικό συγκρότημα “Incesaz”, και συμμετέχει στην μουσική επένδυση δύο ταινιών του τουρκικού κινηματογράφου.
Στις αρχές του 2014, ιδρύει ένα νέο μουσικό σχήμα, τον “Πυρήνα”. Ο “Πυρήνας” αποτελείται από νέους ταλαντούχους μουσικούς. Είναι ένα οκταμελές συγκρότημα, με όραμα τη συνέχιση της διάδοσης της λαϊκής μας κληρονομιάς, αλλά και νέες δημιουργίες.
Ο “Πυρήνας” κυκλοφορεί την πρώτη του δισκογραφική δουλειά τον Ιούνιο του 2014, με τον ομώνυμο τίτλο. Είναι μια ανθολογία από ορχηστρικά και τραγούδια μεγάλων Ελλήνων δημιουργών, όπως Μ. Χατζιδάκι, Στ. Ξαρχάκου, Β. Τσιτσάνη κ.α. Στο δίσκο εμπεριέχεται και μια νέα δημιουργία του Γρηγόρη Βασίλα.
Τον Ιούνιο του 2014 ο “Πυρήνας” εμφανίζεται στο διεθνές φεστιβάλ της Λυόν “Les nuits de Fourviere”, δίνοντας μια μεγάλη συναυλία στην αρχαία ρωμαϊκή αρένα, όπου και αποθεώνεται από το γαλλικό κοινό.
Στο πλαίσιο του φεστιβάλ, ο Γρηγόρης δίνει διάλεξη για το ρεμπέτικο και το μπουζούκι, μαζί με τον γνωστό συγγραφέα και μεταφραστή Michel Volkovitch.
To Νοέμβριο του 2014 το συγκρότημα δίνει συναυλία στο DAI museum στο Κουβέιτ μετά από πρόσκληση της ελληνικής πρεσβείας και του υπουργείου πολιτισμού του Κουβέιτ.
Τον Απρίλιο του 2016, κυκλοφορεί η δεύτερη δισκογραφική δουλειά του Γρηγόρη με τον Πυρήνα, με νέα τραγούδια και συνθέσεις του ίδιου και τίτλο “Φανός Θυέλλης”. Τους στίχους υπογράφουν ο ίδιος και ο Κώστας Φασουλάς. Ερμηνεύουν ο Παντελής Θαλασσινός, η Σταυρούλα Μανωλοπούλου και η Χριστίνα Λάμπρου.
Για το 2017-2018 ετοιμάζεται η μουσικοθεατρική παράσταση “Ηλέκτρα”, γαλλικής παραγωγής, της οποίας υπογράφει τη μουσική και θα κάνει πρεμιέρα στο διεθνές φεστιβάλ της Λυόν, και συναυλίες του συγκροτήματος.
Το καλοκαίρι του 2017, μαζί με τον Πυρήνα παρουσίασαν ένα μεγάλο αφιέρωμα στο σπουδαίο δημιουργό Απόστολο Καλδάρα, που παρουσιάστηκε στο Θέατρο Πέτρας, στο Άλσος Βεΐκου, στο φεστιβάλ Ιωνικές Γιορτές στο Άλσος Ν. Σμύρνης, στη Μυτιλήνη κ.α.
Το 2018, εκπροσωπεί την Ελλάδα στο παγκόσμιο φεστιβάλ της Ασίας , στην Σαγκάη, με μεγάλη επιτυχία.
Το 2018 – 2019 συνεργάζεται με την Ηρώ Σαϊα σε μια ιδέα – αφιέρωμα στα κέντρα της δεκαετίας του ΄50, του καθηγητή εθνομουσικολογίας του ΕΚΠΑ Λάμπρου Λιάβα.
Ετοιμάζει νέες παραστάσεις καθώς κι ένα ηχογράφημα ακόμη, σε βινύλιο αυτή τη φορά.