Μπορεί μια δύσκολη περίοδος να δώσει έμπνευση σε έναν συγγραφέα; Μπορεί να του δώσει σίγουρα περισσότερο χρόνο να σκεφτεί ή να καταγράψει κάποιες ιδέες του. Δεν ξέρω αν μπορεί απαραίτητα να του δώσει έμπνευση. Προσωπικά, λειτουργώ καλύτερα όταν οι καταστάσεις γύρω μου είναι ομαλές, όταν νιώθω ασφάλεια και δεν υπάρχει η απειλή «κινδύνου».
Από που αντλείτε ο ίδιος δύναμη; Ως συγγραφέας, από τους αναγνώστες μου. Ως Χρήστος παίρνω δύναμη από τα όνειρα και τη συναναστροφή μου με τα παιδιά.
Ξεκινήσατε γράφοντας ποίηση, συνεχίσατε γράφοντας παραμύθια και τελευταία ένα θεατρικό έργο. Πως ερμηνεύετε ο ίδιος αυτήν τη διαδρομή; Εκδοτικά, ξεκίνησα λίγο αργά θα έλεγα. Πρώτα κυκλοφόρησαν οι ποιητικές μου συλλογές και στη συνέχεια ακολούθησαν τα παραμύθια μου. Ένα από αυτά, «Η Χιονονιφάδα που αγάπησε το Καλοκαίρι» ανέβηκε στο θέατρο για δύο σεζόν. Ακολούθησε το έργο «Η τελευταία Ιουλιέτα» σε σκηνοθεσία Σωκράτη Πατσίκα, που όμως δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πορεία του λόγω της πανδημίας. Θα έλεγα λοιπόν ότι όλα ήρθαν όπως θα έπρεπε να έρθουν. Ξεκίνησα εντελώς «μοναχικά» (με την ποίηση) και κατέληξα σε ένα θέατρο γεμάτο κόσμο. Μόνο ευγνωμοσύνη νιώθω για την μέχρι τώρα διαδρομή.
Έχετε κάποια ιδιαίτερη αδυναμία σε κάποιο από τα τρία είδη; Τι θα θέλατε ιδανικά να γράψετε αυτή την εποχή; Θα έλεγα με σιγουριά ότι μπορώ, με την ίδια αγάπη, να γράψω και τα τρία είδη. Το κάθε ένα εκφράζει και ένα διαφορετικό κομμάτι μου. Αυτή τη στιγμή όμως, λόγω συνθηκών, έχω ένα «κενό» όσον αφορά το θέατρο. Προλάβαμε να ζήσουμε την «επιτυχία» της παιδικής παράστασης, κάτι που κανείς μας δεν περίμενε σε τέτοιο βαθμό, αλλά δεν προλάβαμε να δούμε το ίδιο και στην παράσταση ενηλίκων. Οπότε θα με ενδιέφερε κάποια στιγμή να γράψω πάλι για το θέατρο. Έχει μείνει στη μέση ένα μεγάλο στοίχημα.
Παρατηρώντας κάποιος τις δράσεις σας, θα έλεγε ότι έχετε μια ιδιαίτερη αδυναμία στα παιδιά. Από που πηγάζει αυτό; Από την ανάγκη μου να ζήσω όσα δεν έζησα σαν παιδί. Από την επιθυμία μου να είμαι δίπλα τους, να τα ακούσω, να παίξω μαζί τους, να τους δώσω χαρά, να γίνω ένας ακόμα άνθρωπος που είναι σύμμαχός τους. Ό,τι έχει λείψει σε εσένα θες να μη λείψει σε κανένα παιδί. Και κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να τα καταφέρεις…
«Το Γονεοτροφείο», ο τίτλος του καινούριου σας βιβλίου. «Ένα ενήλικο παραμύθι για παιδιά και ένα παιδικό παραμύθι για ενήλικες» όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζετε. Ποια η έμπνευση σας πίσω από αυτό; Έμπνευση στάθηκαν δικά μου προσωπικά βιώματα. Παίρνεις κάτι δύσκολο και το κάνεις εύκολο. Παίρνεις κάτι σκοτεινό και του δίνεις φως και χρώμα. Ζεις κάτι άσχημο και το μετατρέπεις σε ομορφιά και αισιοδοξία.
Πόσο εύκολο είναι να γίνει αυτό που περιγράφετε; Είναι δύσκολο στην αρχή μόνο. Τότε που έχεις να παλέψεις με τους δικούς σου δαίμονες. Μετά, απλά αφήνεις τη φαντασία σου ελεύθερη.
Ξέρεις ότι στο τέλος, σαν άνθρωπος, θέλεις η ιστορία σου να έχει ένα χαρούμενο τέλος. Και ένα τέτοιο τέλος δίνεις και στην ιστορία του βιβλίου σου. Χαρούμενο, αισιόδοξο, αληθινό και ελπιδοφόρο. Έτσι όπως οφείλουμε να είναι ο κόσμος κάθε παιδιού, κάθε ανθρώπου.
Νιώθω ότι αυτό το βιβλίο είναι ένα προσωπικό στοίχημα για εσάς. Ισχύει; Νομίζω ότι πάντα, κάθε έργο μας, είναι ένα προσωπικό στοίχημα. Απλά το πιο πρόσφατο και πιο «προσωπικό» είναι και αυτό που του έχεις μια ιδιαίτερη αδυναμία. Όταν ακούω γονείς και εκπαιδευτικούς να μιλούν με τόσο όμορφα λόγια για το «Γονεοτροφείο», νιώθω τότε μια μικρή γλύκα στην καρδιά. Είναι τότε που νιώθω ότι αυτή η ιστορία άξιζε να ακουστεί.
Θα μπορούσαμε να το δούμε να γίνεται και αυτό μια οικογενειακή θεατρική παράσταση; Μακάρι! Έχω να θυμάμαι μόνο υπέροχα πράγματα από το προηγούμενο βιβλίο μου που μεταφέρθηκε στο θέατρο. Υπέροχη συνεργασία, υπέροχη εμπειρία, καινούριοι φίλοι και φυσικά πολλά παιδιά γύρω μου. Μακάρι να επιστρέψουν οι θεατές ξανά στο θέατρο, να γίνουν καινούριες παραγωγές και να βρει το «Γονεοτροφείο» μια τολμητή ομάδα να του δώσει σάρκα και οστά.
Μια άσχημη κριτική αντισταθμίζεται με την αγάπη του κόσμου; Νομίζω έχω μεγαλύτερη εμπειρία από την αγάπη του κόσμου παρά από τις κριτικές. Ο κόσμος και οι αναγνώστες παραμένουν η μεγάλη μας δύναμη. Χωρίς αυτούς, προσωπικά, θα έψαχνα ακόμα τον δρόμο μου. Στο τέλος της ημέρας, ο υπέροχος αυτός κόσμος είναι που έκανε εννιά στις 10 παραστάσεις μας να είναι sold out και βοήθησε τα βιβλία μου να φτάσουν σε χιλιάδες σπίτια. Ο κόσμος υπήρξε ο μεγαλύτερος σύμμαχός μου και στα εύκολα και στα δύσκολα. Αυτή η αγάπη λοιπόν δεν μπορεί να συγκριθεί με περγαμηνές και πρωτεία. Είναι αυθεντική, αληθινή και αμερόληπτη!
Όπως και στο προηγούμενο παραμύθι σας, έτσι και τώρα με το «Γονεοτροφείο», έχετε γράψει ένα πολύ τρυφερό τραγούδι που μάλιστα ερμηνεύετε ο ίδιος. Είναι αυτός ένας επιπλέον τρόπος να έρθουμε πιο κοντά στην ιστορία σας; Είναι μάλλον ένας τρόπος να αφήσουμε τη μουσική να μας ταξιδέψει. Να ανακαλύψουμε μέσα στους στίχους, έμμεσα δοσμένο, το νόημα του παραμυθιού. Ο θεατής/ακροατής μπορεί να απολαύσει την υπέροχη μουσική σύνθεση της Λίας Σταυροπούλου και να θαυμάσει τις μοναδικές εικόνες του πολλαπλά βραβευμένου Βασίλη Παπατσαρούχα. Είναι ίσως ένας διαφορετικός τρόπος να «συνδεθούμε» μεταξύ μας και να αφήσουμε το συναίσθημα να μας οδηγήσει.
Αν μπορούσαμε να μιλήσουμε για μελλοντικά σχέδια, υπάρχει κάτι που θα ήταν η προτεραιότητά σας; Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν μπορώ να κάνω σχέδια. Όνειρα ναι! Σχέδια όχι.
Αν όμως με ρωτούσατε τι μου έχει λείψει, θα σας έλεγα οι επισκέψεις μου στα σχολεία συντροφιά με το «Γονεοτροφείο». Οι αναγνώσεις, τα χρώματα, οι ζωγραφιές, οι αγκαλιές, τα παιχνίδια. Ξέρω ότι αυτό θα αργήσει να έρθει, δεδομένων των συνθηκών, αλλά ευτυχώς μπορώ ακόμα εύκολα να το ονειρεύομαι…
Σύντομο Βιογραφικό
Ο Χρήστος Δασκαλάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977 και μεγάλωσε στο νησί της Ύδρας μέχρι την ηλικία των 18 ετών. Σπούδασε Συμβουλευτική και Ψυχολογία στο Mediterranean College, Δημιουργική Γραφή (ΜΑ) στο Open College οf the Arts, Θεωρία της Μουσικής και Ορθοφωνία στο Ελληνικό Ωδείο και ολοκλήρωσε τον κύκλο σπουδών του με μαθήματα στη Σκηνοθεσία και Υποκριτική δίπλα στους Στάθη Λιβαθινό και Δημήτρη Μαυρίκιο στο Θέατρο Των Αλλαγών. Είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Τον ελεύθερο χρόνο του γράφει ποιήματα, έργα για το θέατρο, τραγούδια και παραμύθια. Αρθρογραφεί, ταξιδεύει, διαβάζει και έχει αδυναμία στις ιστορίες που γράφτηκαν από παιδιά. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα, χωρίς να ξεχνά τη μεγάλη του αγάπη, την Ύδρα.
