“Στα άμεσα σχέδιά μου είναι η ολοκλήρωση των ηχογραφήσεων και η κυκλοφορία του debut album με το συγκρότημα μου, τους Entropy Devine”
Ποια είναι η πρώτη σας Μουσική ανάμνηση; Εδώ είναι το σημείο που οι περισσότεροι απαντάνε ‘… από τη κοιλιά της μαμάς μου που μου έβαζε να ακούω Brahms και Berlioz’. Πολύ φοβάμαι πως η δική μου απάντηση είναι λίγο πιο κοινότυπη και σίγουρα πιο ρεαλιστική !
Αν και δεν ανακαλώ τις πρώτες-πρώτες μουσικές αναμνήσεις μου, θυμάμαι όμως πολύ καλά πως στο σπίτι έπαιζε συνεχώς ραδιόφωνο (σχεδόν καθόλου τηλεόραση) με όλες τις μουσικές της εποχής στα τέλη των 70s. Θυμάμαι έντονα τη Λιλιπούπολη του Μάνου και μάλλον κάπου εκεί, μεταξύ Νίκου Κυπουργού, Λένας Πλάτωνος και Σαββίνας Γιαννάτου, βρίσκεται η απάντηση στην ερώτησή σας.
Ποιον μουσικό θαυμάζετε και με ποιον μουσικό θα θέλατε να βρεθείτε επί σκηνής; Είναι πάμπολλοι αυτοί ! Παρά ταύτα, αφού θα πρέπει να το ελαχιστοποιήσουμε σε ένα και μόνο άτομο θα έλεγα πως ο μουσικός που με έχει επηρεάσει τα μέγιστα στην ως τώρα μουσική μου πορεία και θαυμάζω απεριόριστα, είναι ο Ritchie Blackmore.
Εκείνος που θα ήθελα όμως να βρεθώ μαζί του σε μια σκηνή θα έλεγα πως είναι ο Angelo Branduardi.
Περιγράψτε μας τη μέχρι σήμερα πορεία σας στη μουσική. Υπήρξαν επιρροές καθοριστικές θετικές ή αρνητικές; Η ενασχόλησή μου με τη μουσική ήρθε φυσικά αλλά όχι εύκολα. Από πολύ μικρός ήταν η αγαπημένη μου ασχολία. Να κλείνομαι με τις ώρες δίπλα στο ραδιόφωνο ή το πικάπ και να ακούω κυριολεκτικά τα πάντα. Ένιωθα (και νιώθω) τη μουσική ως την υπέρτατη τέχνη και το μέγιστο των ανθρωπίνων επιτευγμάτων. Και όλους εμάς τους ταπεινούς υπηρέτες της. Δυστυχώς δεν είχα την υποστήριξη της οικογένειας μου όταν αποφάσισα να ασχοληθώ σε βάθος με αυτήν ως μουσικός πλέον. Άλλες εποχές, πιο φτωχές, φάνταζε κάτι σα ‘πολυτέλεια’ και περιττό έξοδο ίσως. Έτσι σχεδόν με τα πρώτα μου χρήματα ως έφηβος γράφτηκα σε ένα ωδείο (κρυφά από όλους) με μια μεταχειρισμένη κλασσική κιθάρα ενός φίλου. Μελετούσα σε απίθανα μέρη και σε απίθανες ώρες.
Ήταν τα μέσα των 80s. Αργότερα λίγο μεγαλύτερος το rock με κέρδισε ολοκληρωτικά. Ήρθε η πρώτη μου ηλεκτρική πλέον κιθάρα, οι πρώτες εφηβικές rock μπάντες, νέοι δάσκαλοι, νέες εμπειρίες, ένα πτυχίο αρμονίας με ‘Λίαν Καλώς’ και ένας δρόμος που ακολουθώ ως σήμερα.
Ποιά είναι η άποψή σας για τα μουσικά τηλεοπτικά talent show; Όπως το βλέπω, πιο πολύ σε reality παρά talent shows μου κανουν. Τεράστιο το ζήτημα. Εμπορευματοποίηση του πάθους και του όποιου ταλέντου. Προετοιμάζουν, και αναζητούν, τους νέους ‘σταρ’ του ‘σκυλάδικου’. Το χειρότερο είναι πως βάζουν νέα παιδιά στη νοοτροπία του ‘εύκολου’. Ξέρεις, δε χρειάζεται να λιώσεις τα χεράκια σου, το λαιμουδάκι σου και τα ματάκια σου στη μελέτη. Έλα εδώ να σε κάνουμε διάσημο. Αρκεί να έχεις πολλούς φίλους να σε ψηφίσουν. Η μουσική θα σε υπηρετήσει. Δε ξέρω αν υπάρχει κάτι χειρότερο από το τελευταίο. Μόνο θλίψη μου προκαλούν.
Μια συνεργασία που ονειρεύεστε; Θα έλεγα με τον Philip Glass αν και είναι πολύ μεγάλος πλέον. Πιστεύω πως μετά από κάτι τέτοιο, ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τη Μουσική θα είναι εντελώς διαφορετικός.
Γιατί χρειάζεται η μουσική παιδεία; Είναι πολυτέλεια ή ανάγκη; Ανάγκη. Μέγιστη ανάγκη. Ο λόγος είναι απλός. Η Μουσική είναι για όλους. Όλοι μπορούν να τη διδαχθούν χωρίς να χρειάζεται να γίνουν βιρτουόζοι. Η Μουσική σε φέρνει σε επαφή με το Ωραίο. Καλλιεργεί την Αισθητική σου. Σου διδάσκει τη συνειδητή πειθαρχία και διευρύνει ταυτόχρονα τους ορίζοντές σου. Με λίγα λόγια, σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Υπάρχουν Έλληνες αξιόλογοι μουσικοί, με μουσική κατάρτιση και γνώσεις; Τόσοι πολλοί που θα πρέπει να μιλάμε για πολλές ώρες. Ειδικά στον ευρύτερο χώρο του rock υπάρχει πληθώρα μουσικών με σοβαρή πορεία εντός και εκτός Ελλάδας. Δε θα ήθελα να αναφερθώ σε συγκεκριμένα ονόματα γιατί θα ήταν άδικο μιάς και σχεδόν σε όλα τα μουσικά ιδιώματα, το επίπεδο είναι αρκετά υψηλό. Επίσης όλο και πιο πολλά νέα παιδιά ασχολούνται πλέον με τη μουσική. Υψηλό είναι επίσης πλέον και το επίπεδο των δασκάλων. Γενικά τρέφω μεγάλες ελπίδες για το μέλλον.
Ποια είναι τα μελλοντικά μουσικά σας σχέδια; Σε πρώτη φάση, η ολοκλήρωση των ηχογραφήσεων και η κυκλοφορία του debut album με το συγκρότημα μου, τους Entropy Devine. Περαιτέρω, αν και τα μέτρα κατά του covid 19 το επιτρέψουν, μια σειρά ζωντανών εμφανίσεων εντός και εκτός Αθήνας και ίσως σε κάποιο φεστιβάλ του εξωτερικού.
Σύντομο Βιογραφικό.
Ο Κώστας Καφαντάρης γεννήθηκε το 1974 στον Πειραιά, όπου και διαμένει ως σήμερα.
Φοίτησε στο Δημοτικό Ωδείο Πειραιά στη τάξη της Κλασσικής Κιθάρας, στο Σύγχρονο Ωδείο 5/4 στο τμήμα Ηλεκτρικής Κιθάρας με καθηγητές τον Γ. Καλαφάτη και Χ. Μαστρογιαννίδη, καθώς και στο Εθνικό Ωδείο στο τμήμα Βυζαντινής Μουσικής.
Έχει παρακολουθήσει πληθώρα σεμιναρίων και workshops μουσικής αλλά και μουσικής τεχνολογίας στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό όπως το Freak Guitar Camp 2009 στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας.
Είναι κάτοχος του Πτυχίου της Αρμονίας με βαθμό ‘Λίαν Καλώς’.
Από τις αρχές του 1990 έχει συμμετάσχει σε διάφορα μουσικά σχήματα όπως ‘Θεία Κωμωδία’, ‘Helldiver’, ‘Παρόρμηση’, ‘Σύριγξ’, ‘Τέλος Εποχής’ και ‘Entropy Devine’ όπου στους τελευταίους συμμετέχει ως σήμερα.
Επίσης συμμετείχε στη Δημοτική Χορωδία Σκύρου, όπου ως μέλος της συμμετείχε στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορωδιών το 2003.
Τα τελευταία χρόνια είναι ιδιοκτήτης των Backstage Studios στον Πειραιά όπου και εργάζεται ως μουσικός αλλά και μουσικός παραγωγός.
