Σε ποιά ηλικία ξεκινήσατε να ζωγραφίζετε;
Θυμάμαι τον εαυτό μου να ζωγραφίζει από μικρό παιδί. Η μητέρα μου ήταν σκιτσογράφος και έτσι είχα προσβαση σε πολλά υλικά και βιβλία. Στην μνήμη μου έρχονται ακουαρέλες με ηλοβασιλέματα, μου έρχεται το γιάντες του Γύζη, οι ναύτες του Τσαρούχη, η κρίση του Μικελάντζελο. Ζωγράφιζα αδιάλειπτα πρόσωπα και σώματα , γεγονός που δεν θεωρώ τυχαίο. Ούτε τυχαίο θεωρώ το γεγονός πως πριν την σχολή Καλών Τεχνών σπούδασα Ψυχολογία, έναν κλάδο που άξονάς του είναι η προσπάθεια εμβάθυνσης και ανάλυσης του ανθρώπινου ψυχισμού. Και τώρα τον άνθρωπο ζωγραφίζω , κατά μία έννοια είναι μια συγγενής διαδικασία. Βεβαίως ζωγραφίζοντας , καταννοώ τον δικό μου ψυχισμό διαμέσου των μοντέλων. Νομίζω τα θέματα που τώρα ζωγραφίζω άρχισαν να βλασταίνουν χρόνια πριν, θεωρώ πως κατα κάποιο τρόπο γεννιούνται εκ των έσω και απαιτούν την εξωτερίκευσή τους. Ο ζωγράφος ουσιαστικά καλείται να υπακούσει στην ανάγκη αυτή.
Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται;
Νομίζω πως το ταλέντο, το φυσικό χάρισμα είναι μια βασική προϋπόθεση που θα λειτουργήσει σαν κινητήρια δύναμη, σαν παρόρμηση κι ενόρμηση μαζί ώστε να ξεκινήσει να ασχολείται κανείς με την τέχνη του. Επιπλέον, θεωρώ πως υπάρχει ένα βλέμμα, ένας τρόπος θέασης διαφορετικός στον καλλιτέχνη από τον μέσο όρο. Ένα ζευγάρι βδελυρές και ξεχαρβαλωμένες αρβύλες έγιναν θέμα ζωτικό για τον Βαν Γκογκ, ένας νέος με νοητικές δυσκολίες έγινε πρωταγωνιστής στον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι, μία πόρνη αρχετυπικό σύμβολο για τον Φελλίνι. Πιστεύω πως στη φύση του καλλιτέχνη είναι η άρση της λήθης φαινομενικά αδιάφορων, κοινότοπων εικόνων της καθημερινότητας και η ανάγκη του να τα καταστήσει μνημεία μέσω της τέχνης του.
Βεβαίως, αυτή η εσωτερική δύναμη απαιτεί την συνακόλουθη επίμονη πρακτική άσκηση και την αντίστοιχη πνευματική καλλιέργεια μέσω της συνεχούς επαφής με τις υπόλοιπες μορφές τέχνης. Νομίζω γωνιόλιθος σε αυτη την συνθήκη είναι το χτίσιμο μίας καθημερινότητας που θα απαρτίζεται από την τέχνη.
Νοιώθετε την «έμπνευση» πριν δημιουργήσετε;
Η όψη ενός φίλου φωτισμένου τυχαία από ένα παράθυρο ή από μια λάμπα στο μετρό, ένα τυχαίο βλέμμα συνιστούν ενα οπτικό φαινόμενο, ένα ισχυρό εξωτερικό ερέθισμα το οποίο διαχέεται στο ασυνείδητό μου, διεγείρει ένα κομμάτι της συνείδησής το οποίο μου επιβάλλει να το ζωγραφίσω. Αυτή η στιγμή όπου μία παράσταση θα πλημμυρίσει τον νου μου είναι σαν μια μικρή αποκάλυψη για μένα και ορίζει αυτό που εγώ βιώνω ως έμπνευση. Ουσιαστικά, το ορώμενο θέαμα είναι αυτό που θα επιτρέψει στο ασυνείδητο να εκφραστεί, να αφήσει το αποτύπωμά του ή ακόμα και σαν χείμμαρος να μετουσιωθεί σε μία νεα εικόνα. Η ζωγραφική είναι σαν να ονειρεύευται κανείς ξύπνιος – η πόρτα των ενορμήσεων είναι ανοιχτή ενώ παράλληλα η λογική, το χέρι ,η πρακτική γνώση εργάζονται μανιωδώς ώστε να γεννηθεί το έργο. Η έμπνευση βέβαια δεν είναι μία μόνο σπίθα, μια έκλαμψη στην πορεία πραγμάτωσης, αλλά δρα ως ζωοδότειρα δύναμη για την έκκινηση και συνέχιση ενός έργου. Κάποιες μέρες ωστόσο απουσιάζει. Εκείνες τις μέρες θα δουλέψω με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα και επιμονή , ή απλώς θα τα παρατήσω και θα δω μια ταινία, θα πιω έναν καφέ, θα διαβάσω ένα βιβλίο.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Ετοιμάζω την πρώτη μου ατομική έκθεση στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών και στόχος μου μετά από αυτό είναι να επισκεφθώ όσο πιο πολλά μουσεία μπορώ στον κόσμο ώστε να γίνω μέτοχος της εμπειρίας της επαφής με την ζωγραφική που αγαπώ. Και σαφώς να συνεχίζω αδιάκοπα να ζωγραφίζω.
Βιογραφικό.
Η Ελέσα Αντύπα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1990.
Σπούδασε Ψυχολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου αποφοίτησε το 2013.
Συνέχισε τις σπουδές της, ακολουθώντας το δρόμο της ζωγραφικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών με δασκάλους τον Άγγελο Αντωνόπουλο και τον Παναγιώτη Χαραλάμπους (2013 – 2018).
Παράλληλα διδάχτηκε ζωγραφική στην ομάδα τέχνης «Σημείο» με δασκάλους το Γιώργο Ρόρρη και την Κάλλια Τριανταφύλλου από το 2015 έως το 2019.
Ετοιμάζει την πρώτη ατομική της έκθεση στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών.
Ομαδικές Εκθέσεις |
| 2014 : Ημερίδα με θέμα: «Λογοτεχνία και τέχνη στην Εκπαίδευση»,
Βυζαντινό Μουσείο Θεσσαλονικής
| 2015 : Α’Εργαστήριο ζωγραφικής ΑΣΚΤ, Πινακοθήκη Γρηγοριάδη
| 2017: «Θυμάμαι» στο πλαίσιο παγκόσμιου μήνα Alzheimer
Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
