“…Στο δημόσιο χώρο το κίνημα της street art έχει ήδη αρχίσει να καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της γκρίζας πόλης μέσα από φεστιβάλ ή μεγάλες τοιχογραφίες”
Πως και πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε συστηματικά με την Τέχνη; Το 2005 είχα επισκεφθεί έναν φίλο, που κάναμε παρέα εκείνη την εποχή, με σκοπό να με φιλοξενήσει σπίτι του για μία νύχτα, έτσι συνιθίζαμε λόγω της μακρυνής απόστασης που μας χώριζε. Κάποια στιγμή ενώ έπαιζα ένα videogame στην τηλεόραση, τον είδα να αποστασιοποιείται στο γραφείο του πατέρα του και να κάνει μερικές μουτζούρες. Όταν πλησίασα ξεκίνησε να μου εξηγεί τι έβλεπα. Ήταν οι πρώτες του tags και διάσπαρτα μέσα στο χαρτί μερικά graffiti. Ξεκίνησα να προσπαθώ να μιμηθώ στην αρχή αυτό που έβλεπα, αφού τα κατάφερα μετά από πολύ κόπο, άρχισα να παραλλάσω τα γράμματα με σκοπό να βελτιώσω το οπτικό ερέθισμα. Εκείνο το διάστημα ξεκίνησα παράλληλα να παρατηρώ σε τοίχους άλλα graffiti ή tags. Το θεωρώ σαν ορόσημο διότι από εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κάποιο διάστημα που να μην εξασκούμαι. Λίγο αργότερα ήρθε στην ζωή μου ο ΑΚΤΟ και η Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και η πορεία μου άλλαξε όταν ένας καθηγητής μέσα στην σχολή, μου είπε να προσπαθήσω να εκφραστώ και με άλλη θεματολογία ώστε να χω περισσότερες επιλογές.
Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται; Προσωπικά πιστεύω ότι ο άνθρωπος γίνεται καλλιτέχνης σε αντίθεση με τον δημιουργό που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Ο καθείς από μας μπορεί να δημιουργήσει κάτι, το πιο μικρό, έναν ήχο, μια εικόνα κ.ο.κ . Το σημείο όμως που συμβαίνει η τομή στην δημιουργία αυτή, είναι το σημείο που μπαίνει η τεχνική. Η απλή αλλά συνάμα δύσκολη ερώτηση: Πως αυτό που κάνω μπορεί να γίνει καλύτερο ή πιο εκφραστικό. Μετά το σημείο αυτό υπάρχει η επιλογή των κανόνων, αυτό είναι η καινοτομία.
Σε ποιό ρεύμα ή κίνημα θα εντάσσατε τα έργα σας; Τα έργα μου καλλιτεχνικά εντάσσονται στο κίνημα του δυστοπικού ή νεο-δυστοπικού σουρεαλισμού. Σουρεαλισμός εμπνευσμένος από videogames και δυστοπικός από βιβλία λογοτεχνίας και την πραγματικότητα.
Από που αντλείτε την έμπνευσή σας; Εκτός από τα προαναφερόμενα, ανέκαθεν αντλούσα έμπνευση από έργα τέχνης όπως και από διάφορα είδη μουσικής. Στην πορεία έφτιαξα έναν σύμπαν όχι και τόσο μακρυά από το δικό μας με φανταστικούς χαρακτήρες που υπόκεινται σε ψυχολογικές θεωρίες και φιλοσοφικές έννοιες, ορμώμενος κυρίως από θεωρίες που άκμασαν τον προηγούμενο αιώνα. Προβληματίζομαι επίσης, αρκετά, με τα πράγματα που συμβαίνουν στους ανθρώπους αλλά δεν μπορούν να τα εκφέρουν. Πράγματα που θάβουμε βαθιά μέσα μας αλλά λόγω κοινωνικών συμβάσεων δεν τα επικοινωνούμε. Διάφορα συναισθήματα που βιώσαμε και συνεχίζουμε να βιώνουμε δηλαδή.
Υπάρχουν προσωπικότητες ή άλλοι καλλιτέχνες που έχουν επηρεάσει το έργο σας; Από προσωπικότητες, σε φιλοσοφία, ψυχολογία ή λογοτεχνία εχώ επηρεαστεί από τους: Michel Foucault, Eustache Des-champs, Cardan, Friedrich Nietzsche, Arthur Schopenhauer, Πλάτωνα, Immanuel Kant, Albert Camus, George Orwell, Franz Kafka, Sigmund Freud, Carl Jung, Fyodor Dostoevsky, Aldous Huxley και άλλους.
Από καλλιτέχνες οι επιρροές μου είναι κυρίως από τον Salvador Dalí, Zdzislaw Beksinski, Giorgio de Chirico, Van Gogh, James Paick, Maurits Cornelis Escher, Neil Valeriano, Paul Haskins.
Ποιά είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε θέσει στον εαυτό σας ως καλλιτέχνης; Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας: γρήγορες σχέσεις, γρήγορο φαγητό, γρήγορα αισθήματα. Είναι η εποχή που γρήγορα θα απορρίψεις κάποιον από τις πρώτες του κουβέντες ή ενδεχομένως ακόμα πιο γρήγορα να τον θεωρήσεις τοξικό ή μίζερο παρεξηγώντας την κατάσταση που βιώνει και το πως φαίνεται σε σένα. Όμως, υπάρχει κόσμος έξω στην κοινωνία που δε νοιώθει καλά και καταλήγει να ψάχνει μάταια σε αυτή την χαρούμενη εποχή, να μιλήσει για τα προβλήματά του γιατί τις περισσότερες φορές δεν θέλουν να τον ακούσουν και γρήγορα τον κατακρίνουν. Πιστεύω λοιπόν ότι μεγαλύτερη πρόκληση που έχω επωμιστεί είναι η εξωτερίκευση τέτοιων συναισθημάτων, που όλοι βιώνουμε αλλά κανείς δεν εκφέρει πια.
Πόσο αποδεκτή είναι η Τέχνη στην Ελλάδα σήμερα και τι ρόλο καλείται να παίξει στον δημόσιο χώρο; Η τέχνη σήμερα κάνει σημαντικά βήματα στην χώρα αυτή, αν και μετά βίας υπάρχει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει είναι οι απαρχαιωμένες αντιλήψεις αναφορικά με το τι αρέσει στον κόσμο ή με το τι θεωρεί ο κόσμος τέχνη. Αυτό όμως δεν θα έπρεπε να απασχολεί τους καλλιτέχνες. Η λύση είναι η παιδεία, και όχι η αλλαγή του έργου που παράγει ο καλλιτέχνης όπως ίσως να νομίζουμε. Στο δημόσιο χώρο το κίνημα της street art έχει ήδη αρχίσει να καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της γκρίζας πόλης μέσα από φεστιβάλ ή μεγάλες τοιχογραφίες. Ίσως με αυτόν τον τρόπο να δίνεται και μία απάντηση στο πρόβλημα. Ίσως με αυτόν τον τρόπο να γίνεται πιο αποδεκτή. Οι πράξεις των ανθρώπων θέλουν χρόνο για να φανούν.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Προς στιγμήν ασχολούμαι με την νέα μου θεματική όπου θα την δείτε σύντομα μέσα στις διαδυκτιακές πλατφόρμες που διατηρώ, ενώ προς το τέλος καλοκαιριού συζητούνται εκθέσεις και κάποια events.
Δείτε τα έργα του Devoidness στο:
https://www.facebook.com/devoidness/
https://www.instagram.com/devoidness__/
Βιογραφικό.
Ο Devoidness βρίσκεται στο 5ο έτος σπουδών στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και ασχολείται κυρίως με την παραδοσιακή, digitalζωγραφική και την κεραμική. Συνήθως, δουλεύει με ακρυλικά, μικτές τεχνικές και πηλό. Πειραματίζεται με το χρώμα το οποίο αποτελεί κύριο εκφραστικό μέσο, προκαλώντας άμεση αντίδραση στον ψυχικό κόσμο των συναισθημάτων του θεατή. Ο καλλιτέχνης κατορθώνει και αποδίδει με έναν τελείως δικό του αντισυμβατικό και συμβολικό τρόπο, όλα αυτά τα ερεθίσματα που λαμβάνει από τη σύγχρονη πραγματικότητα και το κοινωνικό περιβάλλον, επιτρέποντας διαφορετικές αναγνώσεις του ζωγραφικού του περιεχομένου. Το ζωγραφικό του έργο αναφέρεται κυρίως στις φυσικές προδιαθέσεις που έχει ο άνθρωπος και στον τρόπο που αυτές αλληλεπιδρούν στη σημερινή κοινωνία. Δημιουργός και εφευρέτης ενός δικού του, φανταστικού σύμπαντος, τοποθετεί εξωπραγματικούς χαρακτήρες σε έναν κόσμο ιδιόρυθμο, που έχει όμως άμεση σχέση με την κοινωνία του σήμερα. Στα έργα του θίγει τα ζητήματα της τεχνολογικής προόδου, της επιστήμης, της ανθώπινης φύσης, του πολέμου, της περιβαντολλογικής καταστροφής, θέλοντας να δείξει τη σχέση και την επιρροή που ασκούν το ένα στο άλλο. Παρόλο που σε μια πρώτη ματιά το έργο του Devoidness φαίνεται να αφορά το μέλλον, παρατηρώντας το, ο θεατής αντιλαμβάνεται ότι το σύμπαν του καλλιτέχνη, αφορά το παρόν και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος τη σημερινή εποχή. Τέλος, θα ήταν ορθό να κατατάξουμε τα έργα του καλλιτέχνη στον δυστοπικό σουρρεαλισμό, αφού όλα χαρακτήριζονται από έναν απανθρωπισμό, μία σκληρότητα, παρουσιάζοντας με ωμό τρόπο μία κατακλυσμική πτώση της φανταστικής κοινωνίας που δημιουργεί. Εξάλλου, και το όνομα του καλλιτέχνη από μόνο του, δηλώνει ένα κενό, μία στέρηση, ένα χάσμα ανάμεσα στον άνθρωπο και την πραγματικότητα.
Άξιον αναφοράς είναι ότι ο Devoidness επιλέγει την ανωνυμία, δημιουργώντας έναν μύθο γύρω από το πρόσωπό του. Αυτό γίνεται εσκεμμένα, αφού ο ίδιος θέλει να τον γνωρίζουν για τα έργα του, τα οποία είναι μέρος της ταυτότητάς του. Μέσω αυτής της “απόκρυψης”, αφήνει τη δουλειά του να μιλήσει γι’ αυτόν. Δίνει την ευκαιρία στον θεατή να εξερευνήσει τα ζωγραφικά του έργα, προσπαθώντας μέσα από αυτά να αντλήσει στοιχεία για την προσωπικότητα και τη ζωή του καλλιτέχνη. Τις περισσότερες φορές, αν είσαι αρκετά προσεκτικός, θα τον συναντήσεις να βάφει τους δρόμους της Αθήνας. Όπως και να έχει όμως, αυτό που θέλει πραγματικά ο Devoidness, είναι να δείξει πως δεν έχει σημασία ο καλλιτέχνης, αλλά το έργο που αφήνει πίσω του. Ο Devoidness μπορεί να είναι ένας ή πολλά άτομα μαζί. Μπορεί να είμαστε Εγώ ή μέχρι και Εσείς. Σε κάθε περίπτωση όμως, ο Devoidness είναι περισσότερο μία ιδέα, ένα συναίσθημα, παρά ένα πρόσωπο. Ένα συναίσθημα που υπάρχει μέσα μας από την γέννησή μας. Αυτό της κενότητας, της έλλειψης. Απαραίτητο συναίσθημα για την αναζήτηση της πληρότητας στη ζωή μας.
