«Ελιγμοί» του Μάριου Λεβέντη

Μάριος Λεβέντης

Η ζωή δεν παίρνει αμάξι. Οι άνθρωποι παίρνουμε τ’ αμαξάκι μας και μεταφέρουμε τον φόρτο της ζωής μας. Μεταφέρουμε τα βιώματα, τις εμπειρίες, τα συναισθήματα και τα προαισθήματά μας. Το αμαξάκι μας που πάντα παλεύει να βρει το δρόμο του, τις σταθερές του, που φορτώνει, ξεφορτώνει και πηγαίνει. Πηγαίνει μπροστά στο χαρακτηριστικό σήμερα του πισωγυρίσματος και του φρένου. Του φρένου που εξοικειωθήκαμε να πατάμε περισσότερο από το γκάζι. Το φρένο της επιφύλαξης, το φρένο της απόστασης από τη μετωπικής μας με τους άλλους, το φρένο που είναι προτιμότερο σε κάθε περίπτωση και μας προστατεύει από το εκτός ελέγχου πατημένο γκάζι.

Ένα γκάζι που έχει ανεξέλεγκτες επιρροές επάνω μας. Ένα γκάζι που ενώ πηγαίνει με χίλια, μας θυμίζει τους φόβους, τους πόνους και τους συμπλέκτες μας. Τους συμπλέκτες και τα συμπλέγματά μας που γίναν πια ένα με τη διαδρομή. Θίγει τα πολλά που περάσαμε. Κι εκτός από σοφέρ του προσωπικού μας αυτοκινήτου, είμαστε και θιγόμενοι. Θιγόμενοι από τον ίδιο μας τον εαυτό. Γιατί δεν είχαν τις απαραίτητες προτεραιότητες τα δρομολόγιά μας, γιατί τα καύσιμά μας δεν είχαν τις απαραίτητες ποιότητες. Γιατί κόψαμε δρόμο πολλές φορές εκεί που δεν έπρεπε, κυνηγώντας εις μάτην φιλόδοξους ελιγμούς. Γιατί οδηγούμε το αμαξάκι των εκτιμήσεών μας με το τσιγάρο της αφέλειας στο χέρι και χάνουμε τις πινακίδες μας. 

Και κατά βάθος το ξέρουμε. Το συνειδητοποιούμε μέρα με τη μέρα, φόβο με το φόβο. Ξέρουμε πως όλα αυτά τα σκεφτόμαστε στο δρόμο. Στο δρόμο που μας πετάνε τα συμπεράσματα. Στο δρόμο που ξεμείναμε από δικαιολογίες και δεν έχουμε πια την πολυτέλεια για αμπελοφιλοσοφίες, παρά μόνο για καλά αποστειρωμένες δικές μας στάσεις ζωής. Στάσεις που θέλουμε δεν θέλουμε θα ζητήσουν λόγο για να μπορέσουμε να ζήσουμε με τη χροιά μας κι όχι με δάνεια φωνών. Στάσεις που θέλουμε δε θέλουμε, θα τις απαιτήσει το ίδιο το αμάξι που πήραμε με σθένος. Κι όσο και να πατάμε φρένο, το δυστύχημα της αλήθειας μας θα είναι μοιραίο. Το τροχαίο της μεγάλης αλλαγής μάς περιμένει. Οι επιλογές μας θα χαροπαλέψουν. Η ζωή δεν παίρνει αμάξι.