Photo by Τ. Θεοδωροπούλου
“…Κατα την ηχογράφηση του δίσκου μου, αλλα και σε συνεργασίες που έχω λιγότερη ευθύνη καλλιτεχνικά, μικρότερο μέρος των αποφάσεων, νιώθω πως είχα την τιμή να συνδεθώ με τους άλλους, μουσικούς πρώτα, αλλά και με το κοινό, έμμεσα, με έναν εσωτερικό πολύτιμο τρόπο”
Ποια ειναι η πρώτη σας μουσικη ανάμνηση; Σπίτι δεν ακούγανε καθόλου μουσική οι δικοί μου, προσεκτικά τουλάχιστον. Μια αμυδρή εικόνα κυκλικών χορών σε γλέντια ανακαλώ.. και μετά τη μεγάλη μπεζ πόρτα της αίθουσας που έκανε η αδερφή μου πρώτα μαθήματα στο ωδείο. Κρυφοκοιτούσα, νηπιαγωγάκι εγώ, κρυφάκουγα μάλλον απ’ έξω, και έμαθα λαθραία τις νότες στο πεντάγραμμο και στα πρώτα τάστα. Φα δίεση, τη διόρθωνε o δάσκαλος! Εκεί κουρδίστηκα..
Με ποιον μουσικό θα θέλετε να βρεθείτε επί σκηνής; Δύσκολο να πεις.. καμια φορά, εντελώς μεταξύ μας αυτό, φαντάζομαι ότι ανήκω στο ευρύτερο… σόι των Assad και παίζουμε μαζί σε οικογενειακά event με τη Badi Assad. Ή ότι ανοίγω συναυλία της Jonnie Mitchell σε φεστιβάλ σε εξοχές του Μοντρεαλ, σε ενα ταξιδι στο χρονο. Η ότι παιζω μαντολίνο σε ηχογράφηση του Zappa! Ή ότι συμμετείχα στην μπαντα στα «Μπαράκια» του Γερμανού.
Περιγράψτε μας τη μέχρι σήμερα πορεία σας στη μουσική. Υπήρξαν καθοριστικές θετικές ή αρνητικές επιρροές; Η μουσική δραστηριότητά μου έχει κυρίως δύο σκέλη: το εκτελεστικό,ερμηνευτικό μάλλον, με όχημα την κιθάρα αλλά και το μαντολίνο, και η «τραγουδοποιητική» πλευρά. Ωδειακή παιδεία, σίγουρα συνάντησα δασκάλους εμπνευστικούς, τον Γ. Ηλιόπουλο, τον Ν. Πιπέρη, τον Α. Αργυρού, τον Β. Πατρικίδη, τον κ. Σεργίου, το Φ. Βουτσίνο, που τους σέβομαι και τους χρωστάω πολλά. Και μετά στη μουσικολογία, ο ορίζοντας μεγάλωσε. Χάθηκα και λίγο σα μουσικός εκεί, έχασα τον προσανατολισμό μου.. Τα διάφορα άλλα είδη μουσικής πλην της προκλασικης και κλασικής που μελετουσα κι άκουγα, που είχα ακούσει ελάχιστα, μπερδευτηκαν μεσα στ’ αυτι μου, παραδοσιακά, σύγχρονα είδη της τζαζ .. Ο λόγος όμως που αποφάσισα ότι εκεί είναι ο δρόμος μου, και δεν είναι μια «παράλληλη δραστηριότητα» για μένα, ήταν η συγκίνηση που ένιωσα παίζοντας και τραγουδώντας με τους άλλους, με τους φίλους, τα κομμάτια που γράφανε οι φίλοι στις πρώτες παρέες και ειχαμε τη χαρά και την τιμή να «δοκιμασουμε» να τραγουδήσουμε πρώτοι, τα συγκροτήματα.. Μια μυστική συνομωσία που γεννούσε όμορφα, άγνωστα πράγματα. Αυτοί οι συνεργάτες, από την εφηβεία ως σήμερα, είναι που με κινητοποιούν περισσότερο, όχι μόνο στις πρόβες, αλλά ακόμα και στις ώρες της ατομικής μελέτης ή του «εσωτερικου» ψαξίματος που οδηγει σε ενα καινούριο τραγούδι. Κατα την ηχογράφηση του δίσκου μου, αλλα και σε συνεργασίες που έχω λιγότερη ευθύνη καλλιτεχνικά, μικρότερο μέρος των αποφάσεων, νιώθω πως είχα την τιμή να συνδεθώ με τους άλλους, μουσικούς πρώτα αλλά και με το κοινό, έμμεσα, με έναν εσωτερικό πολύτιμο τρόπο. Πρόσφατα η συνεργασία με χορευτές του σύγχρονου στο χοροθέατρο της Αναστασίας Λύρα, μου φώτισε άλλη πτυχή, μέσα από το συγχρωτισμό των διαφορετικών μορφών τέχνης νιώθω να «ενηλικιώνομαι» και να ελευθερώνομαι, ψυχικά και καλλιτεχνικά. Αλλά και μέσα από την εκπαιδευτική δραστηριότητα συμβαίνει. Μαθαίνω κάθε μέρα και παίρνω αφορμές να σκεφτώ καινούρια πράγματα και ιδέες από τους αγαπημένους μου μαθητές. Και με τους πιο μεγάλους, που εστιάζουμε σε θέματα τεχνικής και ερμηνείας, και με τους μικρούς, με τις χορωδίες με τα πιτσιρικάκια που ξαναθυμαμαι σε κάθε (επιτυχημένη τουλαχιστον) πρόβα τη χαρά της ανακάλυψης και του τραγουδιου! Αυτά τα παρε δώσε της καρδιάς είναι η πιο καθοριστική επιρροή. Κι αυτή με οδήγησε και στο να γράφω μάλλον. Να σιωπώ. και μετά να ακούω τί έχει μείνει μέσα μέσα. Κι αυτό, καμιά φορά κι εν μεσω κλάματος, να βγαίνει σε στιχάκι.
Σας «τρομάζει» η επιτυχία ή η αποτυχία; Πώς ορίζονται άραγε; Παλιά τα φοβόμουν και τα δύο. Η αίσθηση ότι εκτειθέμενος αποκτάς μια διάφανη πλευρά..απογυμνώνεσαι. Συχνά το νιώθω ακόμα, ισχύει σε ένα βαθμό.Απλά έχει κι ένα ρολο καθησυχαστικό, συμφιλιωτικό, σχεδόν θεραπευτικό. Τα τελευταία χρόνια, που ανακαλύπτω ή φτιάχνω το δικό μου δρόμο, που είναι θα έλεγα αρκετά υπόγειος και χειροποίητος, (δεν ειμαι και πρώτη φίρμα!) κι επικοινωνεί με το κοινό του με έναν αργό ρυθμό, σ αυτά τα πλαίσια κάθε στιγμή έχει δική της αξία. Μια επιτυχημένη συναυλία με αρκετό κόσμο που φεύγει συγκινημένος δίνει φτερά, μα δε συμβαίνει και κάθε μέρα. Μια πιο «αθόρυβη», που ίσως σου δείξει ότι δεν έχεις τόσο κουράγιο να «δωσεις», μπορεί να σε ενδυναμώσει ή και να σε προσγειώσει.
Μια συνεργασία που ονειρεύεστε; Δεν μπορώ να πω ότι σκέφτομαι κάποιον συγκεκριμένο, με την έννοια του «ινδάλματος», θαυμάζω και παρακολουθώ πολλούς στον ευρύτερο χώρο, που έχουν προσωπική γραφή και εκφράζουν το τώρα. Έχω όμως σαν όνειρο να νιώσω μέλος μια ευρύτερης ομάδας στο δημιουργικό κομμάτι. Ϊσως γι αυτό ονειρεύομαι πιο πολλές συνεργασίες με θεατρικές ομάδες, να χάνομαι μέσα σ ενα παραμύθι, αληθινό όμως, της ζωης. Ή ένα συγκρότημα μεγάλο, μπαντα, έχω καιρό τωρα που κινούμαι σε πιο μικρά σχήματα…
Υπάρχουν μάνατζερ στην Ελλάδα που μπορούν να βοηθήσουν στην πορεία ενός μουσικού; Σίγουρα θα υπάρχουν, αν και η «αγορά» είναι μικρή. Στην Ελλάδα το συναυλιακό κοινό είναι νομίζω μικρό, πλην των μεγάλων ονομάτων. Δεν έχω ξεκάθαρη εικόνα, ούτε ξέρω πώς δουλεύουν συνάδελφοι με σταθερή συνεργασία με καλλιτεχνικά γραφεία. Όσες φορές έχω πάρει μέρος σε συναυλία που είχε αναλάβει πάντως, έχω δει τρελή ανακουφιση που δεν ειχαμε η μουσικοί να κανουμε αυτο που δεν (θα έπρεπε να) ειναι η δουλεια μας, τα απανωτα τηλεφωνα, τα δελτία τυπου.. Εννοειται χωρις μεσαζοντα είναι εξαιρετικά δύσκολο να παίξεις σε φεστιβάλ όπου εμπλέκονται δήμοι κλπ ή σε μεγάλες σκηνές. Αλλά δεν ξέρω κι αν θα ήταν εύκολο στο δικό μου υλικό να βρώ υποστήριξη επαγγελματία. Δεν νομίζω ότι θα είχε νόημα, εαν απευθύνεσαι σε μικρότερο κοινό, ή μόνο εγχώριο, μια και γράφω στιχάκια στα ελληνικά .. Τα τελευταία χρόνια είναι ακόμα πιο δύσκολο, οι άνθρωποι του πολιτισμού είναι οι πρώτοι που βιώνουν την οικονομική κρίση. Και τώρα, στις συνθήκες που ζούμε ακούγεται τόσο μακρινό! Οι μουσικοί, μαζί με άλλους κλάδους βέβαια, και συγγενείς, όπως οι τεχνικοί, και άλλης φύσης δουλειές, είναι εντελώς ξεκρέμαστοι. Εκφράστηκε ακόμα πιο άμεσα αυτή η νοοτροπία για τον άνθρωπο που ζει από την τέχνη του. Για την πολιτεία αόρατοι… Στην Ιταλία, στη Γερμανία, δόθηκαν αποζημιώσεις στους καλλιτεχνες ..μα δεν ειναι και σοβαρό επάγγελμα εδώ στη συνειδηση του κόσμου! Όπως το ανεκδοτο: Εισαι μουσικος; Ναι, και τι δουλεια κανεις; Ακομα και μέσα μας καμιά φορά παλευουν οι παγιωμενες αντιλήψεις. Εχω πιάσει τον εαυτό μου να θεωρεί κάτι σα δώρο την αμοιβή μου για μια συναυλία, επειδή ακριβώς ειχε πάει καλά κι ευχαριστήθηκα όλα τα στάδια. Και το αναποδο, να μη θελουν συνεργατες να πληρωθουν σε «δική» μου συναυλια! Η μουσική στην Ελλάδα, πέρα από Μεγαρο Στεγη, Νιάρχο, προχωραει κανοντας την αναγκη φιλοτιμια, με φιλους απληρωτους, προβες απληρωτες εννοειται, χωρις ενσημα αν δε βγαινει η παραγωγη, στην ουσια παραγωγοι του εαυτου μας.
Μελλοντικά μουσικά σχέδια
Σίγουρα σχεδιάζω ένα δεύτερο δίσκο. Έχω ήδη τα περισσότερα τραγούδια και περιμένω να βρω τον τρόπο και τα μέσα! Δεν είναι εύκολο πράγμα, κοστοβόρο μεταξύ άλλων. Γι αυτό και ξαφνιάστηκα όταν διάβασα σε δυο (καλές κατα τα άλλα) κριτικές, ότι το υλικό το έπαιζα χρόνια πριν εκδοθεί. Για έναν μη αναγνωρισμένο μουσικό που προσπαθεί να εκδώσει το υλικό του και δεν έχει τα φράγκα, πίστεψέ με, αργεί πολύ! Άσε τα καλλιτεχνικά εμπόδια, τα διλλήμματα για την καλύτερη δυνατή παραγωγή- ενορχήστρωση, που την πρώτη φορά νιώθεις ότι εισαι σε δάσος με εξωτικά φρούτα και δεν ξέρεις ποιο να πρωτοδιαλέξεις! Δηλωνω ευγνώμων ακόμη μια φορά για τους εξαιρετικούς μουσικούς που έπαιξαν αφιλοκερδώς. Την επόμενη όμως φορά θέλω να πληρωθούν! Παράλληλα ετοιμάζουμε , τώρα απο μακριά, την επόμενη παράσταση του Μικροσκοπικού, για την οποία διασκεύασα για κιθάρα έργα για λαούτο των Kapsberger, Dufault, Weiss, Holborne. Πιο μακριά, θα ήθελα αφορμές, από μέσα κι έξω, για να γράφω. Και ωραία μουσική να ψάχνουμε μελετώντας, να ονειρευόμαστε μουσικά,να αναζητούμε ήχους διαφορετικους, να ψάχνουμε το βλέμμα του θεατή μας τη συγκίνηση ή μια λάμψη. Για να δούμε πότε θα μπορέσουμε να τα κάνουμε πάλι αυτά . Τώρα φαίνονται όλα στο pause, για πόσον καιρό; Υγεια, κανεις δεν ειπε πως δεν αποτελει προτεραιοτητα. Το μούδιασμα όμως είναι φανερό, πολλα εμπόδια μπαίνουν χωρίς να ξέρουμε και ακριβώς το λόγο, ή μέχρι πότε… Οταν σταματά η δραστηριότητα σταματά η κίνηση, δεν κατεβαίνουν κι οι ιδέες. Η ζωή μερικες φορές νιώθω πως προχωρά χωρίς εμάς, το βλέπουμε το τρένο από το παράθυρο.
Βιογραφικό σημείωμα Η Δέσπω Βαρουδάκη είναι κιθαρίστα και τραγουδοποιός.
Μελέτησε κλασική κιθάρα με το Ν. Πιπέρη στο Εθνικό Ωδείο και αργότερα με το Γιάννη Ηλιόπουλο στο Ορφέιο Ωδείο Αθηνών, απ’όπου αποφοίτησε με άριστα παμψηφεί και διάκριση.
Σπούδασε Μουσικολογία στο ΕΚΠΑ και θεωρητικά με τον Α.Αργυρού στο Εθνικο Ωδείο. Παρακολούθησε σεμινάρια ερμηνείας φωνητικής, θεατρικού αυτοσχεδιασμού, τζαζ κιθάρας, μαντολίνου, μουσικής στο θέατρο και κινηματογράφο, body pecussion. Παράλληλα συμμετείχε σε συναυλίες, ηχογραφήσεις, θεατρικές παραστάσεις και στα σχήματα Grido, Μικροί Νυχτερινοί Μουσικοί, Συνολο Νυκτών Εγχόρδων Αθηνών, κ.α. Γράφει τραγούδια και μουσική σε θεατρικές παραστάσεις. Συνεργάστηκε ως δασκάλα με τη χορωδία Polyphonica και συμμετειχε σε παραστάσεις της χορωδίας Rosarte, ως μαντολινίστα.
Πρόσφατες συνεργασίες, το project Duodecim Scripta (μαντολίνο – μπαγιάν) με την Ξ. Τσέλιγκα, στην Αγγλικανική Εκκλησία), Musangano με την Μ. Τζανουδάκη , οι παραστάσεις του Μικροσκοπικού Θεάτρου της Αναστασίας Λύρα: Music for a While (Ιουν και Οκτ. 2018), Modinha (Ιαν – Φεβ 2019) και Adios Nina (φεστιβάλ Άνδρου Αυγ.2019)
Διδάσκει κιθάρα στο Ορφείο Ωδείο και στα μουσικά σχολεία, περιστασιακά έχει εργαστεί και στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση με καθεστώς αναπληρωτή.
Το 2017 εκδόθηκε ο πρώτος δίσκος με τραγούδια της, «Σπιτικά Γλυκά», από τις εκδόσεις Μελάνι.
