Η τέχνη είναι «πεδίο μάχης τρανό»
Δυναμικός, αεικίνητος, πάντα σε δράση, ένας δημιουργός, εργάτης της τέχνης. Δουλεύει ασταμάτητα. Δε διαχωρίζει τη γλυπτική από τη ζωγραφική.
Πιστεύει ότι όλες οι μορφές τέχνης είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Αυτοχαρακτηρίζεται ως ένας “…μανιακός της τέχνης”. Μια επίσκεψη στο εργαστήριό του, εκεί όπου οι εμπνεύσεις του περιπλέκονται στις ιλιγγιώδεις χρωματικές συγκρούσεις τους και τα γλυπτά του αναζητούν τη “λύτρωσή” τους, η τέχνη απογειώνεται και δραπετεύειγια να συναντήσει το κοινό της.. Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτύξει ιδιαίτερα έντονη δράση τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό.
Στις 26Οκτωβρίου εγκαινιάσθηκε στην C. John Gallery στο Mayfair του Λονδίνου η ατομική του έκθεση “Εγκώμιον”, σε επιμέλεια Μαρίας Μιγάδη. Η έκθεση έρχεται μετά τις παρουσιάσεις της δουλειάς του σε μεγάλα μουσεία στη Σαγκάη, το Τορόντο, το Σικάγο, τις Βρυξέλλες, τη Βιέννη, την Αθήνα (Μουσείο Μπενάκη). Αυτή την εποχή εκθέτει στη γκαλερί ΜΟΡΦΗ στη Λεμεσό. Παράλληλα, μνημειώδη γλυπτά του έχουν τοποθετηθεί στην Κίνα και στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Βούλα και στο Παλαιό Φάληρο.
……Για μένα η τέχνη αποτελεί ένας είδος καθαρτηρίου. Ενα μέσο φυγής από τη σκληρή και απάνθρωπη πραγματικότητα. Ούτως ή άλλως όμως, ο προορισμός της τέχνης είναι να φορτίζει και να αποφορτίζει ταυτοχρόνως. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, όταν αναφέρομαι στον όρο «ΤΕΧΝΗ», εννοώ εκείνη την τέχνη που ακόμα και στην πιο ακραία της μορφή έχει λόγο ύπαρξης, αυτόνομη υπόσταση και ζωή, λόγω φέροντος ήθους και εσωτερικής αναγκαιότητας. Η τέχνη στις μέρες μας, έχει καταντήσει να είναι ένα πυροτέχνημα, ένα καθαρόαιμο σοκ για το σοκ που είναι πιθανόν να απογειώνει τον μπαγαμποντάκο που το ενορχηστρώνει αλλά και που τελικά αποχαυνώνει τον άτυχο ζαλισμένο θεατή-κοινωνό μέσω αυτής της κίβδηλης καλλιτεχνικής πράξης. Το ακραίο για να υπάρξει και για να αποτελέσειιστορική καλλιτεχνική στιγμή και σοβαρή δημιουργική άποψη, θέλει βαθιά γνώση, σοβαρή φιλοσοφική θέση και υπέρμετρη συνέπεια εκ μέρους του δημιουργού.
Αλλιώς, είναι μια σαπουνόφουσκα, ένας εικαστικός ιδρυματικός βερμπαλισμός, εκπορευόμενος από fake περσόνες..……Το γλυπτό βρίσκει το φυσικό του περιβάλλον όταν βρίσκεται σε κοινή θέα και σε δημόσιους χώρους. Αποκτά, κατ’ αυτήν την έννοια, τον προορισμό του. Εκπέμπει τα σήματά του και όσο και αν φαίνεται ότι οι διαβάτες το προσπερνούν αδιάφοροι, εκείνο κάνει τη δουλειά του… Εξ’ άλλου τι θα ήταν η ζωή δίχως τέχνη; Μια εξαιρετικά βαρετή και ανούσια καθημερινότητα!
…..Το έργο κρίνεται ουσιαστικά όχι στην παρούσα στιγμή, αλλά στο απώτερο μέλλον. Στο παρόν, υπάρχουν σκοπιμότητες, κύκλοι και παράκυκλοι, γραφεία «ειδικών», μπίζνες, συμφέροντα, αριβίστες καιγενικώς ένας διεθνής στρατός πονηρών τεχνοκρατών που κατευθύνει την παγκόσμια αγέλη σε αυτό που θα .. «καταναλώσει καλλιτεχνικά»…. Ας μη μας διαφεύγει ότιη τέχνη είναι «πεδίο μάχης τρανό» και συνάμα άλλοθι, στο οποίο συνωστίζονται και βρίσκουν εύκολα καταφύγιο όλοι εκείνοι που μυρίζουν «ψωμί» καθώς και όλοι οι άλλοι που μπορεί να απέτυχαν να κάνουν καριέρα σε άλλους τομείς. Στην Τέχνη χωρούν όλοι. Απαντες είναι «ευπρόσδεκτοι». Σε κοινωνίες που οι έννοιες δημοκρατία και ελευθερία έχουν χάσει το νόημά τους, βασιλεύει η ύπουλη δύναμη της υπερπληροφόρησης. Αυτή αντί για την υποτιθέμενη διάχυση γνώσης, αντιθέτως, επιδιώκει τον αποπροσανατολισμό και τον ίλιγγο μέσω του οποίου θαελέγξει απόλυτα και πιο αποτελεσματικά το «εκκλησίασμα».