“…Η λέξη φως με εκφράζει ως καλλιτέχνη. Βουτάς μες στα σκοτάδια να βρεις αυτό που λαμπυρίζει και το εμφανίζεις να το δουν κι οι άλλοι”
Σε ποιά ηλικία ανακαλύψατε ότι θέλετε να γίνετε ηθοποιός; Αν θεωρήσουμε τον ηθοποιό εξερευνητή, μάλλον από πολύ νωρίς, κιόλας.
Ένα άτακτο παιδί, έχει αναζητήσεις. Άλλοι φυσικές, άλλοι μαθηματικές, άλλοι πνευματικές.
Ένα παιδί ευαίσθητο, άτακτο κι ανυπότακτο είναι καλλιτέχνης.
Γεννήθηκα στη Βέροια, μια πόλη που πάντα είχε έντονο πολιτιστικό ρεύμα.
Στην Γ’ Δημοτικού βρέθηκα πρώτη φορά στην αίθουσα ενός θεάτρου. Τα φώτα έσβησαν κι άναψε μπρος μου η μαγεία. Ακόμα θυμάμαι και την παραμικρή λεπτομέρεια της παράστασης. Πήγα και ξαναπήγα. Με μάθανε στην είσοδο οι κυρίες και με βάζανε κρυφά τελευταίο. Και να φανταστείτε δεν ήταν καμιά παιδική παράσταση. Ήταν το «Καληνύχτα Μαργαρίτα» του Γεράσιμου Σταύρου.
Μετά πήραν όλα τον δρόμο τους… Μαθητικές παραστάσεις, ερασιτεχνικές αργότερα ώσπου αμέσως μετά το λύκειο βρέθηκα στην Δραματική Σχόλη του Νίκου Βασταρδή και την ίδια χρονιά να παίζω τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Θέατρο Έρευνας του Δημήτρη Ποταμίτη. «Μπέρντυ, το αγόρι πουλί»
Κάποιες φορές λοιπόν, αισθάνομαι πως δεν ανακάλυψα το θέατρο μόνος, κάπου, κάπως, με κάποιον τρόπο ήμασταν εξ αρχής μαζί.
Ποιόν ηθοποιό – καλλιτέχνη θαυμάζετε; Θαυμάζω όσους εκθέτουν το ελάχιστο τους, σε πολλούς…. Έχω δει ηθοποιούς σε μικρές σκηνές που ζήλεψα πραγματικά πολύ. Με συγκινεί πάντα η αλήθεια κι όχι η τεχνική. Το να μάθεις να υποκρίνεσαι, πρέπει να ξέρεις, από πριν τη ζωή… Επειδή αυτό είναι αδύνατον. Παρακολουθείς τα γύρω. Ο ηθοποιός είναι ένα ζωντανό σώμα, που κάθε μέρα, στην κάθε ίδια, με τη χθεσινή, παράσταση, φέρει κάτι
καινούριο του εαυτού του. Γι’ αυτό και θαυμάζω όλους τους ηθοποιούς, όλους τους καλλιτέχνες, όλους αυτούς που κοιτούν τριγύρω πριν βγουν στο «φως» της ράμπας.
Θέατρο ή κινηματογράφο; Τι προτιμάτε; Είμαι ανήσυχος… όλα τα προσπάθησα… Αλλά στο θέατρο αγαπώ την διάδραση… Λένε οι σκηνοθέτες, πως έχω ταλέντο σε αυτό. Δεν φοβάμαι να κοιτάξω τον θεατή στα μάτια. Δεν αφήνω τίποτα το απρόβλεπτο, να χαθεί. Ο κινηματογράφος από την άλλη έχει μια διαφορετική οπτική… Βάζεις τα χρώματα και το κοντράστ που επιθυμείς. Φέτος είχα την ευκαιρία να ασχοληθώ μαζί του ουσιαστικά. Συγκεκριμένα τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο συμμετείχα ως κεντρικός/πρωταγωνιστικός ρόλος στην Ταινία μικρού μήκους «INACEPTABLE» σε σενάριο του Θάνου Σαμαρά που υλοποιήθηκε στα πλαίσια των workshops κινηματογράφου του Indiebox Cinema Lab στην πόλη της Θεσσαλονίκης υπό την επιμέλεια/αιγίδα του σκηνοθέτη Απόστολου Καρουλά, καθώς επίσης και σε ένα short cinema project με τον τίτλο «The other side» που αποτελεί και την επίσημη συμμετοχή του ίδιου καλλιτέχνη στο διαγωνισμό της Nespresso Talents 2020. Και οι δύο αυτές δουλειές δεν έχουν ακόμα δημοσιοποιηθεί, η ταινία μικρού μήκους είναι στο στάδιο ολοκλήρωσης του μοντάζ, ενώ για το short project αναμένουμε τα αποτελέσματα του διαγωνισμού καθώς έχει πάρει παράταση λόγω του COVID-19.
Τι σημαίνουν οι λέξεις καριέρα – επιτυχία για εσάς; Ξέρω να σας πω για την επιτυχία… Το χειροκρότημα! Έκανα ανθρώπους να γελάσουν, να κλάψουν, να φύγουν από το θέατρο με απορία, αν είναι στη ζωή τους έντιμοι… Η καριέρα είναι μια λέξη «φανταχτερή». Ο κόσμος την έχει συνδέσει με το χρήμα, την δόξα, την «επωνυμία». Μετά από τόσα χρόνια σε αυτή τη δουλειά με φωνάζουν με το μικρό μου όνομα και είμαι περήφανος γι αυτό.
Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται; Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Σαν ηθοποιός, προσπάθησα πολύ, είχα τρομερές δυσκολίες. Να με δεχτούν με μια περίεργη χροιά φωνής και με ένα ψεύδισμα ακόμα πιο περίεργο. Ακολούθησα την συμβουλή της δασκάλας μου ορθοφωνίας, την Όλγα Τουρνάκη, όταν της είπα πως κάποιος σκηνοθέτης μου είπε να κάνω εγχείρηση την κάτω γνάθο. Γυρίζει και μου λέει είσαι τρελός παιδί μου. Θα σακατέψεις την ψυχή σου για ένα Σ, τα υπόλοιπα 23 γράμματα τα λες βροντερά, πεντακάθαρα και σημαντικά. Έτσι πολύ αργότερα, σαν σκηνοθέτης, πρόσεχα τους αδύναμους. Είδα παιδιά ταλαντούχα κι άλλα που στην πορεία τα προσπέρασαν. Ήμουν περήφανος και για τους δύο, το ίδιο.
Ποιά λέξη σας εκφράζει ως καλλιτέχνη; Η λέξη ΦΩΣ. Βουτάς μες στα σκοτάδια να βρεις αυτό που λαμπυρίζει και το εμφανίζεις να το δουν κι οι άλλοι.
Νοιώθετε την «έμπνευση» πριν δημιουργήσετε; Βρίσκω μιαν αφορμή και μαζί με τους συνεργάτες μου την αναπτύσσουμε. Δεν είμαι εγωιστής στη δημιουργία. Προτιμώ το συλλογικό όραμα. Ακόμα και σε ένα έργο που γράφω πάντα εμπιστεύομαι τις «αλλαγές» που μου προτείνουν. Στην τέχνη και στην ίδια τη ζωή ακόμα, είναι πολύ σημαντικό το «Μόνο Μαζί Μπορούμε».
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως Καλλιτέχνη; Ασυγκράτητος κι αυθόρμητος μεν μα τίμιος και δίκαιος δε… Δύσκολα θα δεχτώ να παίξω έναν βίαιο ρόλο αν δεν μου εξηγήσεις τα ελαφρυντικά του. Αρνούμαι να υποδυθώ κάποιον που ο συγγραφέας δεν φρόντισε σωστά την κάθαρση του. Αυτός είμαι και στη ζωή. Πρώτα ψάχνω γιατί κάνει κάποιος κάτι και μετά ποιος έπαθε και τι… Με μία λέξη: Αλτρουισμός. Με αυτήν την λέξη με μεγάλωσαν οι γονείς.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Είμαστε ευλογημένη γενιά. Ζούμε μια μεγάλη αλλαγή. Είναι πολύ δύσκολο να μιλήσουμε για ένα μέλλον αν πρώτα δεν έχουμε ξεκαθαρίσει το παρόν.
Ελπίζω, θα τολμήσω να πω την λέξη, για αρχή… Πως θα συνεχίσουμε τις παραστάσεις που αφήσαμε στη μέση στο θέατρο Μαιώτρον του Σταύρου Παρχαρίδη. «Οι πλανόδιοι έρωτες» του Άγγελου Κολοκοτρώνη. Ένα έργο που αγάπησε πολύ ο κόσμος. Δεν αγαπήθηκε τυχαία. Μιλάει για την αθώα, ανιδιοτελή αγάπη. Εκεί που ο καθένας μας χωρά.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βέροια το 1977. Το 1996 πήγε στην Αθήνα όπου ξεκίνησε να σπουδάζει Υποκριτική στη Δραματική σχολή του Νίκου Βασταρδή.
Ο Δημήτρης Ποταμίτης την ίδια χρονιά τον επίλεξε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Θέατρο Έρευνας στην παράσταση «Μπέρντυ- Το αγόρι πουλί».
Το 1999-2000, συμμετοχή στην παραγωγή του ΘΕΑΤΡΟΥ ΘΕΜΕΛΙΟ, «Προικοθήρας επί θύρας» του Γιώργου Χατζηδάκη, σε σκηνοθεσία του Νίκου Βασταρδή, στο θέατρο ΜΠΡΟΝΤΓΟΥΕΗ.
Παράλληλα, με το θέατρο μικρές εμφανίσεις στην τηλεόραση. «Επιθυμίες» ΑΝΤ1 «Οικογενειακές υποθέσεις» ΜΕGA και «Κόκκινος Κύκλος» ALPHA.
Επίσης στην ταινία μεγάλου μήκους της Αντουανέτα Αγγελίδη «Κλέφτης ή πραγματικότητα»
Την ίδια χρονιά αποφοίτησε από την σχολή.
Ξεκίνησε το 2001-2004 συνεργασία με τον Δημήτρη Αδάμη σε τρία παιδικά έργα με την ομάδα Μαγικές Σβούρες.
Αργότερα, το 2003-2005 με τον Αλπέρτο Εσκενάζυ, θα συμμετέχει σε τρεις παραγωγές του Θεάτρου Της Μεσογείου. Ο πλούτος κι η φτώχεια. Οι άθλιοι και Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά.
Το 2005 ξεκινάει μια μακροχρόνια συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας ως ηθοποιός, βοηθός σκηνοθέτη και σκηνοθέτης στην ομάδα που ίδρυσε ΑΝΤΙδράσις (εφηβική σκηνή). Στο ΔΗΠΕΘΕ συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες Πάνο Παπαιωάννου, Γιάννη Καλατζόπουλο, Όλγα Ποζέλη κ.α.
Παράλληλα στη Βέροια δίδασκε δύο χρόνια θεατρικό παιχνίδι σε παιδιά με ειδικές ικανότητες του συλλόγου «Τα παιδιά της Άνοιξης».
Το 2012, στο θέατρο ασωμάτων στην Αθήνα, συμμετέχει στην παράσταση «Μερική παράλυση» του Χρήστου Ράντου, σε σκηνοθεσία του ιδίου.
Την ίδια χρόνια συμμετέχει στη θεσσαλονίκη σε παιδικές παραστάσεις στο Θέατρο Αυλαία (Ένας δεινόσαυρος στο μπαλκόνι μου και στο θέατρο Σοφούλη (όνειρο καλοκαιρινής νυχτός) σε σκηνοθεσίες της Σοφίας Καρακάντζα και Παυλίνα Χαρέλα
Το 2013 θα συνεργαστεί με τον Αχιλλέα Ψαλτόπουλο στην παράσταση «Ο μάγειρας, ο Άμλετ, η Οφηλία και τα φαντάσματα» στο θέατρο Άνετον.
Την ίδια χρονιά, στο θέατρο Κάππα, «Ο φύλακας των τειχών» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Βαλσαμίδη
Το Φθινόπωρο 2014,στο έργο του Βαγγέλη Δουκουτσέλη bar theatre “Faux Dario” σε σκηνοθεσία Αγγελικής Γκαλμπένη
Το 2015 γράφει, σκηνοθετεί κι ερμηνεύει τον θεατρικό του μονόλογο « T.N.T …a true story» και βραβεύεται στα 9α Βραβεία Θεσσαλονίκη (Βραβείο Νέου Προσώπου) Το έργο παίχτηκε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκης σε τρεις διαφορετικές εκδοχές.
Θα ακολουθήσει μια τρίχρονη αποχή από το θέατρο και θα ασχοληθεί με την συγγραφή. «ο ΑποΜυθοΠοιτής» (ποιητικό θεατρικό έργο) κι ο «Πλατανοτρανοπηγαδίτης» (παιδικό έργο) και τα δύο ακόμα ανέκδοτα.
Το 2019-20 ξεκινά η συνεργασία του με τον Στέργιο Σαραγιώτη , «Σώστε τον Μπαμπά»(θέατρο Αθήναιον) και «Γκρίνια μου» (Θέατρο Αμαλία) Αργότερα της ίδιας χρονιάς συνεργάστηκε με τον Άνθιμο Κατιρτζόγλου στο «6 υπέροχοι άνθρωποι» (θέατρο Αθήναιον) και με τον Σταύρο Παρχαρίδη στα έργα «το κομμάτι της ντροπής» (θέατρο Μαίωτρον) και «Οι πλανόδιοι έρωτες» του Άγγελου Κολοκοτρώνη.
