Δεν είναι εύκολο να προχωρήσει κανείς στην αναμέτρηση με ένα αιματηρό παρελθόν και να περάσει από την ατομική τραυματική εμπειρία στο σοκ της συλλογικής θέασης μέσω του θεάτρου.Η Σοφία Αδαμίδου καταγράφει όλο όσα άκουσε και διάβασε γύρω από την προσωπικότητα του Αρη Βελουχιώτη την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου Πολέμου, φιλτράροντάς τα με την προσωπική της ματιά. Ενα έργο σαν το δικό της μπορεί να μετατραπεί σε θέατρο που κατασκευάζει ή παράγει ιστορία και μνήμη αλλά ο στόχος της δεν είναι μόνο αυτός.
Ο θεατής σαφώς και γίνεται μάρτυρας ιστορικών στιγμών, όμως παρατηρώντας την προσεκτική, φορτισμένη συναισθηματικά σκηνοθετική προσέγγιση του Βασίλη Μπισμπίκη φαίνεται πως κοινή πρόθεση δική του και της συγγραφέα είναι να στοχαστούμε μαζί με έναν διαχρονικό χαρακτήρα, έναν αγωνιστή που πίστεψε και πάλεψε για τα ιδανικά του,να κοιτάξουμε την ψυχή ενός άντρα που αναλογίζεται τα λάθη και λυγίζει τη στιγμή που παίρνει στα χέρια του το κεφάλι-τρόπαιο του νεκρού συντρόφου και φίλου του Τζαβέλα.
Η παράσταση συνθέτει μια πτυχή της Ιστορίας και αναψηλαφεί την ψυχολογική κατάσταση του Αρη, ανεβάζοντας στη σκηνή έναν ηθοποιό που σε σοκάρει με τη φυσική ομοιότητα του με εκείνον. Το παράστημα και η φυσιογνωμία του Τάσου Σωτηράκη σε υποβάλλουν από το πρώτο λεπτόπου μπαίνει στη σκηνή κρατώντας ένα φανάρι.
Ημεροδρόμος
Το εγχείρημα της Σοφίας Αδαμίδουδύσκολο. Το αποτέλεσμα μοναδικό. Με το έργο «Αρης», σε εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη, μέσα σε ένα λιτό σκηνικό, που «γέμισε» από τις καταπληκτικές μουσικές επιλογές των συντελεστών και ένα «μεταφυσικό» κινηματογραφικό περίπατο του Αρη, ξεδιπλώθηκε μια εξαιρετική θεατρική παράσταση.
Ο Τάσος Σωτηράκηςστο ρόλο του Αρη κλήθηκε να υποδυθεί μια μορφή που πέρασε στην «αθανασία». Να ενσαρκώσει προσωπικές στιγμές ενός ανθρώπου, κάποιες εκ των οποίων δεν γνωρίζει κανείς. Το πέτυχε με μια ερμηνεία κατάθεση – ψυχής. Ο ήρεμος καπετάνιος, ο στρατηγικός και πολιτικός νους που ξεδιπλώνει τις στρατιωτικές και οργανωτικές του ικανότητες. Ο γιος που μιλά στη μάνα του. Το σύμβολο που συνομιλεί και «αγκαλιάζει» με το λόγο του αγρότες και εργάτες. Ο πρώτος των ανταρτών με τους μαυροσκούφηδές του. Ο κομμουνιστής, ο πρωτοκαπετάνιος που θυμώνει, οργίζεται, ξεσπά. Που παλεύει με τον εαυτό του, τη συνείδησή του, που διαφωνεί με το Κόμμα του μένοντας πάντα πιστός σε αυτό. Ο Αρης με τον σύντροφο του, τον Τζαβέλα. Ο Αρης με το πιστόλι στον κρόταφο. Ο Αρης δακρυσμένος. Σε μια ανατροπή της μοίρας και ένα διαχρονικό κάλεσμα αγώνα.
«Ριζοσπάστης»: Αννα Λάζου, αναπληρώτρια καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ
«Η παράσταση “Αρης” στο “Cartel” μού έδωσε ελπίδες, όχι μόνο για τη συνείδηση που αγωνίζεται να ξεπεράσει τη ματαιοδοξία του μπράβο και του χειροκροτήματος, πώς θα νικήσει δηλαδή τις ανώριμες ανάγκες του ατομικού ανθρώπου για αναγνώριση και δύναμη, αλλά και για τη μορφή και το περιεχόμενο που βρίσκουν στον αρμό της επί σκηνής δράσης την αγαστή συμφωνία τηςψυχοσωματικής χορευτικότητας, όταν ο ηθοποιός μέσα στο αγνό του συνεργατικό σχέδιο – με τον σκηνοθέτη, τον συγγραφέα και το κοινό του – πλάθει το ρόλο άξιο να πλαστεί, να αναπλαστεί δηλαδή και να αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στους ευλαβικούς παραστάτες της παράστασης – που συνήθως τους λέμε θεατές.
Οσοι παρακολουθούσαμε την παράσταση “Αρης” είμαστε ευλαβικοί παραστάτες, ένα εκκλησίασμα, που προσεκτικά, λέξη λέξη, ανάσα – ανάσα και με εναργή ψυχή, ακούγαμε τη φωνή του ήρωα, που ερχόταν από κάπου, από ένα σώμα τελικά, που περνούσε με απρόσμενη χρονική ταχύτητα, από το πάθος στο μεγαλείο, από την τραγωδία στο φως, από το συναίσθημα και την ανθρωπιά στη διονυσιακή έκσταση, από το αίσθημα του δίκαιου και του λογικού στο τυράγνισμα του αντάρτη, καθώς ακατάσχετα αντιμάχεται με άνισα όπλα τους γίγαντες και τιτάνες, βέβαιος πως
θα γονατίσει πριν πεθάνει, αλλά πως αιώνια θα παραμείνει όρθιος.
Αναστάσιος Θεοδωρόπουλος
3 Μαρτίου 2018 στο DownTown Magazine Greece)
Η Σοφία Αδαμίδου, που κατέκτησε την Αθήνα με τη «Σωτηρία Μπέλλου», αποφασίζει να βουτήξει σε πολύ πιο βαθιά νερά, ακολουθώντας τις σκέψεις, τα βάσανα, τα όνειρα, του Αρη Βελουχιώτη, σε έναν συγκλονιστικό μονόλογο που στην ουσία είναι διάλογος του ήρωα με τον εαυτό του. Η off Βroadway έκπληξη της χρονιάς, στηρίζεται εξ’ ολοκλήρου σε ένα μαγικό παιδί, τον Τάσο Σωτηράκη, που σηκώνει στους ώμους του κάτι που ελάχιστοι αναγνωρισμένοι ηθοποιοί θα τολμούσαν. Δεν είναι απλά το υπέροχο κείμενο, είναι το ότι όταν ο Σωτηράκης το λέει το νοιώθει σωματικά, το κορμί του πάλλεται από οργή κι ευαισθησία κι απελπισία και όνειρο.
…Σε ένα πολύ λιτό σκηνικό, βυθίζεσαι μέσα σε μια μεταθανάτια παθιασμένη εξομολόγηση και εξορκισμό δαιμόνων στην αναζήτηση της αλήθειας. Οταν όλα τελειώσαν (ή μόλις τώρα αρχίζουν;) με τη στιβαρή σκηνοθεσία του Βασίλη Μπιζμπίκη, αντιλαμβάνεσαι το παιχνίδι που έπαιξαν οι συντελεστές με τη συναισθηματική σου νοημοσύνη, την πολιτική σου συνείδηση και την σταύρωση ενός χαρισματικού ανθρώπου, σε άλλα χωροχρονικά πλαίσια. Μένεις απλά άφωνος, και δεν μπορείς ούτε να κλάψεις.
Θεατρομάνια
30 Οκτωβρίου 2017 Από τον Κωνσταντίνο Πλατή
Η Σοφία Αδαμίδου έγραψε ένα εξαιρετικό κείμενο, το οποίο διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Δεν στέκεται μόνο στις λεπτομέρειες και τα ιστορικά γεγονότα, στα οποία πήρε μέρος ο Αρης Βελουχιώτης, αλλά επιχειρεί και καταφέρνει απόλυτα να σκιαγραφήσει το χαρακτήρα του, δίνοντας τη δυνατότητα ακόμα και σε κάποιον, που δεν γνωρίζει πολλά για το ιστορικό αυτό πρόσωπο, να αντιληφθεί τα βαθύτερα κίνητρα των πράξεων του… Hσκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη καθοδηγεί με μέτρο την ένταση και το ρυθμό του ηθοποιού και τα ευρήματα, που χρησιμοποιεί δημιουργούν κινηματογραφική ροή και εμπλουτίζουν την αφηγηματική «φόρμα».
Ο Τάσος Σωτηράκης καταρχάς είναι, ίσως, ο καταλληλότερος ηθοποιός για τον ρόλο όσον αφορά στο παρουσιαστικό του. Παράλληλα όμως, έχει δουλέψει πάρα πολύ το κείμενο και το έχει κάνειαπόλυτα δικό του.
Noizy: Σοφία Κοτσαλάρα
Ο Τάσος Σωτηράκης, σαν άλλος Αρης Βελουχιώτης, σου έδινε την εντύπωση πως όντως έχεις μπροστά σου τον Αρη, θυμίζοντάς τον όχι μόνο εμφανισιακά αλλά και υποκριτικά. Αλληλοεπιδρούσε με το ραδιόφωνο και αυτά που διάβαζε στην εφημερίδα και δε δίστασε στιγμή να φτάσει στα όριά του. Ευφάνταστη η είσοδός του, αλλά άκρως φορτισμένη και συγκινητική η έξοδος.
Ο «Αρης» είναι μία παράσταση πολύ δυνατή, που ακόμα και να μην ξέρεις πολλά πράγματα για τη συγκεκριμένη περίοδο, η σκηνοθετική προσέγγισή της, με πολύ ισορροπημένη τη χρήση οπτικοακουστικών μέσων, σε κάνει να θέλεις να μάθεις κάτι παραπάνω για την πλούσια ιστορία που μας έχει αφήσει αυτός ο τόπος. Σπεύσατε λοιπόν!
