«Πάντα ένιωθα ότι η τέχνη είναι μια μορφή διαλόγου. Δεν αρκούμαι στο αισθητικό αποτέλεσμα, με ενδιαφέρει τι σκέψη γεννά το έργο»
Το REGENESIS Trash Art Project έχει ήδη ταράξει τα νερά της Ελληνικής Εικαστικής σκηνής και θεωρείται κορυφαίο εικαστικό – περιβαλλοντικό πρόγραμμα. Ποια ήταν η αρχική σπίθα που σε οδήγησε στη δημιουργία του και πώς αντιλαμβάνεσαι σήμερα τον ρόλο του ως ένα “οικολογικό μανιφέστο” μέσω της τέχνης;
Το REGENESIS γεννήθηκε ουσιαστικά από μια εσωτερική ανάγκη, από την επιθυμία μου να δω τα “πεταμένα”, τα ξεχασμένα και τα φθαρμένα υλικά να αποκτούν νέα ζωή.
Δεν είναι απλώς ένα project για μένα ούτε μια εικαστική τάση που είναι επίκαιρη όπως το βλέπουν οι περισσότεροι που ασχολούνται με τα ανακυκλώσιμα υλικά, είναι μια πράξη αντίστασης απέναντι στην αδιαφορία για το περιβάλλον και την υπερκατανάλωση.
Μέσα από αυτό, προσπαθώ να δείξω ότι η τέχνη μπορεί να είναι ένας ζωντανός οργανισμός αναγέννησης, όχι μόνο των υλικών, αλλά και της σκέψης.
Είναι το δικό μου οικολογικό μανιφέστο , μια υπενθύμιση ότι τίποτα δεν είναι πραγματικά “άχρηστο” όταν μάθεις να το βλέπεις με νέο βλέμμα.
Συχνά αναφέρεσαι στη σημασία της “χημείας” που έχεις με συγκεκριμένους εικαστικούς συνεργάτες. Πόσο καθοριστική είναι αυτή η συνύπαρξη για την επιτυχία των εκθέσεων σας και τι προσθέτει στη δική σου δημιουργική διαδικασία;
Πάντα πίστευα ότι οι εκθέσεις δεν είναι ποτέ αποτέλεσμα ενός μόνο ανθρώπου.
Η χημεία που έχω με συγκεκριμένους εικαστικούς είναι θεμελιώδης αξίας, δεν συνεργαζόμαστε απλώς αλλά συντονιζόμαστε. Αντιλαμβάνονται το εικαστικό μου σκεπτικό όπως και εγώ το δικό τους, και αυτή η συνάντηση φέρνει μια ενέργεια που δεν μπορεί να περιγραφεί, γνωρίζουμε τι θα πει ο ένας στον άλλο ή τι θέλει πριν καν το εκφράσει.
Αυτή η σχέση μου επιτρέπει να εξελίσσομαι, να ρισκάρω και να βγαίνω από την ζώνη άνεσης μου.
Εκεί, στην αμοιβαία εμπιστοσύνη, γεννιούνται οι πιο ουσιαστικές εκθέσεις και όπως έχει δείξει το REGENESIS έχουμε πετύχει να τις πραγματοποιήσουμε.
Τα φουτουριστικά έργα σου έχουν χαρακτηριστεί πρωτοποριακά για την Ελληνική Εικαστική σκηνή, σχεδόν προφητικά. Πώς νιώθεις όταν ακούς ότι δεν ακολουθείς απλώς ένα καλλιτεχνικό ρεύμα, αλλά ουσιαστικά δημιουργείς εσύ ένα νέο για τα Ελληνικά δεδομένα;
Προσωπικά δεν σκέφτομαι ποτέ με όρους ,”πρωτοπορίας” ή “ρεύματος.”
Αφήνω απλώς την έμπνευση και την δημιουργικότητα να με πάει εκεί όπου με χρειάζεται.
Αν τελικά τα έργα μου μοιάζουν να προηγούνται της εποχής, είναι γιατί αντλώ έμπνευση από ερωτήματα που δεν έχουν ακόμη απαντηθεί και σχετίζονται με το μέλλον που ήδη προετοιμάζεται σιωπηλά.
Το να μου λένε ότι δημιουργώ ένα νέο ρεύμα στην Ελληνική Εικαστική σκηνή σίγουρα το εισπράττω ως τιμή, αλλά και ως ευθύνη γιατί οφείλω να συνεχίσω να παραμένω αληθινός και όχι να υπηρετώ μια εικόνα.
Στο έργο σου επανέρχονται συχνά θεματικές όπως ο μετανθρωπισμός, η τεχνολογία και το περιβάλλον. Πιστεύεις ότι η τέχνη έχει ευθύνη να προκαλεί τον θεατή να στοχαστεί πάνω σε αυτά τα ζητήματα ή να παραμένει πρωτίστως ένα προσωπικό μέσο έκφρασης;
Πάντα ένιωθα ότι η τέχνη είναι μια μορφή διαλόγου. Δεν αρκούμαι στο αισθητικό αποτέλεσμα, με ενδιαφέρει τι σκέψη γεννά το έργο.
Ο μετανθρωπισμός, η οικολογία, οι κοινωνικές μεταμορφώσεις, είναι ζητήματα που ήδη διαμορφώνουν τον κόσμο μας. Μέσα από το έργο μου, δεν προσφέρω απαντήσεις, προσπαθώ να θέτω ερωτήματα.
Θέλω ο επισκέπτης να φύγει από την έκθεση λίγο διαφορετικός από ότι ήταν όταν ήρθε.
Να αισθανθεί ότι κάτι τον άγγιξε, ότι κάτι τον τάραξε, τον ενεργοποίησε, τον έβαλε να σκεφθεί
Ως καλλιτέχνης που “συνομιλείς” με το μέλλον, αλλά ταυτόχρονα πατάς και γερά στο παρόν, ποιο θα ήθελες να είναι το μεγαλύτερο αποτύπωμα που θα αφήσει η δουλειά σου στη συνείδηση του κοινού;
Αν μπορέσω να αφήσω ένα ίχνος, θα ήθελα στην συνείδηση του κοινού να μείνει ότι η τέχνη δεν είναι απλώς διακόσμηση, είναι εμπειρία ζωής.
Ότι η Τέχνη μπορεί να ανοίξει ρωγμές στο αυτονόητο και να φωτίσει πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης που συνήθως αγνοούμε.
Ειλικρινά εύχομαι να καταφέρω κάποια στιγμή να κάνω το κοινό να θυμάται τη δουλειά μου ως τολμηρή, ειλικρινή και ανθρώπινη.
