Σε ποιά ηλικία ξεκινήσατε να γράφετε;
Πάντα με τραβούσε το γράψιμο και κατά διαστήματα όλο και κάτι σκάρωνα. Επί της ουσίας όμως, συνειδητά, αυτός ο έρωτας γεννήθηκε στις τάξεις του λυκείου. Τότε ανακάλυψα αυτόν τον μυστικό κόσμο, όπου μπορούσα να είμαι απόλυτα ο εαυτός μου, να μιλώ όπως κανείς δεν άντεχε να με ακούσει να το κάνω, να βρίσκω την αληθινή Χρυσή που επιμελώς έκρυβα από φόβο ή ντροπή. Χάρη σε αυτόν, βρήκα τη φωνή μου, μια φωνή που δεν άφηνα να ακουστεί πουθενά αλλού. Ξεκίνησα με στίχους, που ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να κατατάξω ξεκάθαρα κάπου, στη στιχουργική ή στην ποίηση, καθώς τους έβρισκα πάντα πολύ ποιητικούς για την πρώτη και πολύ απλούς για τη δεύτερη. Εκείνη την περίοδο ζούσα και ανέπνεα μέσα από στίχους. Πραγματικά. Στην πορεία όλο αυτό εξελίχτηκε και το πρώτο μου μυθιστόρημα γράφτηκε χωρίς να το συνειδητοποιήσω κι εγώ η ίδια καλά καλά.
Ποιά λέξη σας εκφράζει ως συγγραφέα;
Ελπίδα. Θέλω τα βιβλία μου να έχουν φως. Διέξοδο. Παρηγοριά. Θέλω να δίνουν κάτι θετικό. Η τελική γεύση να είναι όμορφη, γλυκιά, παρά τις δυσκολίες και τα άσχημα της ζωής και της κάθε ιστορίας. Κι αν μου ζητούσατε επιθετικό προσδιορισμό, θα έλεγα διεισδυτική.
Νοιώθετε την «έμπνευση» πριν τη συγγραφή;
Νομίζω πως είναι ένα μαγικό αντάμωμα αυτό της έμπνευσης και της αποτύπωσής της στο χαρτί. Κάτι που πραγματοποιείται ταυτόχρονα. Εγώ τουλάχιστον έτσι το βιώνω. Απλά σου έρχονται τα λόγια και τα δάχτυλα τρέχουν να τα προλάβουν μη χαθούν. Αυτό που συνήθως νιώθω, είναι πως τώρα κάτι όμορφο ήρθε και πρέπει να το προλάβω, να μείνω εδώ μαζί του, να το συναντήσω, να το υποδεχτώ. Όταν μάλιστα μου έρχεται μια ιδέα στο δρόμο, σε κάποια στιγμή που δεν μπορεί να καταγραφεί, κρατώ στο μυαλό μου δυο λέξεις-κλειδιά, την κεντρική ιδέα και τις επαναλαμβάνω για να τις σημειώσω όταν θα μπορέσω και να τις δουλέψω εκ νέου.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας;
Δύσκολη ερώτηση. Είμαι συνδυασμός πολλών πραγμάτων. Ένας άνθρωπος απλός και ταυτόχρονα περίπλοκος. Όπως όλοι μας λίγο πολύ. Είμαι δύσκολη στη συμβίωση, είμαι ευαίσθητη, συναισθηματική, ανασφαλής, ανοργάνωτη και αμελής στα πρακτικά της καθημερινότητας. Βγάζω εύκολα άμυνες και μηχανισμούς κλειδώματος κι αυτό είναι κάτι που δουλεύω πολύ να το αφήσω πίσω. Απ΄ την άλλη είμαι δοτική, πιστή και πάντα εκεί για αυτούς που αγαπώ, κι έτσι ισορροπώ κάπως τα πράγματα. Με τα χρόνια, προσπαθώ να απλοποιώ τη σκέψη μου και να αποδυναμώνω τα αρνητικά, να υιοθετώ καλή διάθεση και στάση απέναντι σε ανθρώπους και καταστάσεις. Στη ζωή την ίδια. Να έχω καλό λογισμό για όλα. Αγαπώ να με δουλεύω και να με βελτιώνω καθημερινά. Αναγνωρίζω τα λάθη μου, αναλαμβάνω με προθυμία το μερίδιο ευθύνης που μου αναλογεί. Δεν θέλω κρυμμένα χαρτιά στις σχέσεις μου, είμαι ολάνοιχτο βιβλίο, με κουράζει το κρυφτό. Θέλω καθαρότητα κι ειλικρίνεια. Πέρα από όλα αυτά, οι λέξεις που από παιδί με περιγράφουν πιο πιστά, είναι καλλιτεχνική ψυχή, καλλιτέχνης. Ανακαλύπτω κι αναζητώ την τέχνη και την ωραιότητα σε όλα, από τότε που με θυμάμαι.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Ετοιμάζω ένα μυθιστόρημα, με πολλή αγάπη και βάζοντας όλη μου την ψυχή, χωρίς φειδώ. Παράλληλα, αυτόν τον καιρό, ολοκληρώνω και το δεύτερό μου παραμύθι. Κι αφού, όπως ανέφερα και παραπάνω, η αφετηρία όλου αυτού του ταξιδιού υπήρξε η στιχουργική, κάτι όμορφο προέκυψε κι από αυτήν. Είχα τη τύχη και την ευλογία να ανταμώσω καλλιτεχνικά με την Χαρούλα Πάπαρη. Η Χαρούλα είναι μια συγκλονιστική ερμηνεύτρια, με σπουδαίο βιογραφικό, που γέννησε όμορφες, σαν την ψυχή της, μουσικές κι έντυσε με αυτές τους στίχους μου. Έχουμε τρία έτοιμα τραγούδια, τα οποία βρίσκονται στη φάση της ενορχήστρωσης. Το ένα μάλιστα είχε παρουσιαστεί στην παρουσίαση του μυθιστορήματός μου στην Αθήνα, με την ενορχήστρωση του Μανόλη Ανδρουλιδάκη που με τίμησε ιδιαίτερα με την παρουσία του και τη μοναδική εκτέλεση του «Τρένου» στην κιθάρα. Στα άμεσα σχέδιά μας, είναι η ηχογράφηση και η κυκλοφορία τους.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Χρυσή Μαρούση γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη όπου και ζει. Είναι παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών. Σπούδασε Αγιογραφία Βυζαντινών Εικόνων και Τοιχογραφιών, ενώ παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής. Οι καλλιτεχνικές της ανησυχίες γρήγορα ξύπνησαν μέσα της το πάθος για τη στιχουργία και την πεζογραφία. Έχει εκδόσει ένα μυθιστόρημα, το «Κάθε λαβύρινθος κρύβει μια εξώπορτα» (2017-εκδόσεις Ownbook). Ακολούθησε το παραμύθι «Με νοιάζει, θέλω και μπορώ» (2018- εκδόσεις Ownbook-Έπαινος παραμυθιού ΠΕΛ 2013).
