Η Μαρίλυ Γουλάκου, μέλος Δ.Σ. Dreamteam και εικαστικός, τοποθετείται στο polismagazino.gr για τη ζωγραφική και τον πολιτισμό.
“Σκοπός της Τέχνης είναι μέσα από την έκφρασή του ο κάθε καλλιτέχνης, να επικοινωνήσει με τον θεατή, να τον αγγίξει, να τον προβληματίσει, να του περάσει μηνύματα ή απλά να τον τέρψει.”
Πώς και πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε συστηματικά με τη ζωγραφική; Απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου με μάγευαν τα χρώματα, έμενα να κοιτάζω εκστατική ένα κουτί ξυλομπογιές. Με μάγευαν τα σχήματα, οι φόρμες, ήταν αναπόφευκτο να ζωγραφίζω. Με την πάροδο των χρόνων όλο αυτό αποκτούσε ολοένα και περισσότερη δυναμική. Μια μεγάλη αγάπη που εδραιώθηκε και πλέον απαιτούσε να επικοινωνηθεί. Πριν μια δεκαετία λοιπόν ήρθαν οι εκθέσεις με συμμετοχές σε Ελλάδα, εξωτερικό, ατομικές.
Σε ποιο ρεύμα ή κίνημα θα εντάσσατε τα έργα σας; Αποτυπώνοντας με τα πινέλα μου όσα έχω στο μυαλό και στην ψυχή μου λιποτακτώ από την πραγματικότητα δημιουργώντας το δικό μου κόσμο. Κάποια από τα έργα μου έχουν σουρεαλιστικά στοιχεία, κάποια είναι πιο κλασικά. Σίγουρα τα χαρακτηρίζουν τα έντονα χρώματα, μα δεν θα τολμήσω να τα εντάξω κάπου. Ας το κάνουν αυτό οι κριτικοί που είναι αρμόδιοι. Να μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω τον όρο «συγκρητισμό» που διόλου έχει να κάνει με τα εικαστικά. Στην προκειμένη περίπτωση με εξυπηρετεί ο πλουραλισμός που εμπεριέχει.
Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας; Η ίδια η ζωή, ο άνθρωπος, η φύση, τα ζώα, μια κίνηση, ένα νεύμα ένα βλέμμα. Η ζωγραφική είναι πρωτίστως έκφραση. Τα εξωτερικά ερεθίσματα λοιπόν έρχονται σαν απάντηση στο «νιώθω» που θέλω να εκφράσω κάθε φορά ανάλογα με το τι βιώνω. Η Τέχνη είναι μια άυλη έννοια και διεργασία μη ορατή που γεννιέται κάθε φορά από την αρχή. Η πρωτοφανής κατάσταση της πανδημίας και της καραντίνας που βιώνουμε σήμερα, η αλλαγή του τρόπου ζωής∙ φαινομενικά δείχνουν όλα βραδυκίνητα, στάσιμα. Θεωρώ πως είναι μια καλλιτεχνικά κυοφορούσα περίοδος, θα φανεί συν τω χρόνω.
Υπάρχουν προσωπικότητες ή άλλοι καλλιτέχνες που έχουν επηρεάσει το έργο σας; Σαφώς και έχω επηρεαστεί, θα ήταν ανυπόστατο και αυτάρεσκο να ισχυριστώ το αντίθετο. Θυμάμαι πριν χρόνια είχα επισκεφθεί την έκθεση των πορτραίτων Φαγιούμ στο Μουσείο Μπενάκη. Πήγα ξανά και ξανά, τρεις φορές και κάθε φορά ήταν καθηλωτική. Στεκόμουν με τις ώρες και τα κοίταζα. Ήταν αποκάλυψη αυτά τα μάτια, τα βλέμματα, οι εκφράσεις, λες και μου μίλαγαν. Ακόμα και τώρα συγκινούμαι. Συνάντηση τριών μεγάλων πολιτισμών της αρχαιότητας, του αρχαίου ελληνικού, του ρωμαϊκού, του αιγυπτιακού. Επίσης μεγάλη επιρροή μου ασκήθηκε από τη Σχολή του Μονάχου και τους εκφραστές της, όπως ο Νικηφόρος Λύτρας, ο Κωνσταντίνος Βολανάκης, ο Νικόλαος Γύζης, ο Γεώργιος Ιακωβίδης. Ούσα ανήσυχο πνεύμα δεν θα μπορούσα να μην έχω επηρεαστεί και από τους αγαπημένους σουρεαλιστές Salvador Dalí, Man Ray, René Magritte, τους ιμπρεσιονιστές Claude Monet, Edgar Degas, Camille Pissarro και τόσοι άλλοι. Όλα αυτά λειτουργούν στα έργα μου σαν κελεύσματα μιας συλλογικής μνήμης.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε θέσει στον εαυτό σας ως καλλιτέχνης; Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να εξελίσσομαι, να γίνομαι συνεχώς καλύτερη σαν άνθρωπος. Δεν μπορώ να διαχωρίσω τον άνθρωπο από τον καλλιτέχνη, διότι ο άνθρωπος μπορεί να μην είναι καλλιτέχνης, αλλά ο καλλιτέχνης δεν νοείται να μην είναι Άνθρωπος. Άρα, η όποια εξέλιξη στον εαυτό μου παρασύρει αναγκαστικά τον καλλιτέχνη. Στόχος μου είναι η επίτευξη της εσωτερικής αρμονίας και ισορροπίας, της ευδαιμονίας και της προσωπικής και καλλιτεχνικής εξέλιξης. Αντίστοιχα, να συναρμολογώ το έργο μου και να μεταγγίζω στο θεατή την ουσία της απλότητας της ζωής, τότε ναι, θα πω πως πέτυχα.
Πόσο αποδεκτή είναι η τέχνη στην Ελλάδα σήμερα και τι ρόλο καλείται να παίξει στο δημόσιο χώρο; Θεωρώ πως ο μέσος Έλληνας αντιπροσωπεύει τη θέση της Τέχνης σήμερα, η Τέχνη είναι για όλους δε απευθύνεται σε έναν ιδιαίτερο κύκλο ανθρώπων, σε μια κλειστή κάστα. Ωστόσο, η πλειοψηφία διαχωρίζει τον εαυτό της από αυτήν. Πολλάκις έχω γίνει ακροάτρια σχολίων του τύπου: «Δεν καταλαβαίνω από αυτά». Σκοπός της Τέχνης είναι μέσα από την έκφρασή του ο κάθε καλλιτέχνης να επικοινωνήσει με τον θεατή, να τον αγγίξει, να τον προβληματίσει, να του περάσει μηνύματα ή απλά να τον τέρψει. Και βαφτίστηκε η Τέχνη με διάφορες ταμπέλες, έγινε δυσνόητη για τους πολλούς, περιθωριοποιήθηκε. Ενώ είναι τόσο απλά τα πράγματα. Δεν νοείται άνθρωπος χωρίς Τέχνη, χωρίς πολιτισμό. Βρήκαμε προϊστορικά σχέδια σε σπήλαια όπως αυτό της Altamira στην Ισπανία, το Lascaux στην Γαλλία, 40.000 χρόνια πριν. Η ανάγκη του ανθρώπου να επικοινωνήσει και του θεατή να μεταλάβει. Καιρός να συνειδητοποιήσει ο Έλληνας πως η Τέχνη δεν είναι κάτι έξω από αυτόν, ενυπάρχει σε αυτόν. Να νιώσει τα ευεργετήματα της τέχνης στην καθημερινότητά του. Ιδιαίτερα σε δύσκολους καιρούς η Τέχνη είναι ανάγκη και πάτημα. Αρκεί να αναλογιστούμε πως ανά πάσα ώρα και στιγμή περιτριγυριζόμαστε από όλες τις μορφές της Τέχνης – μουσική, φωτογραφία (εικόνα), ζωγραφική (εικαστική τέχνη), τραγούδι, χορός, θέατρο, λογοτεχνία, κινηματογράφος. Άκρως σημαντικό είναι το γεγονός πως στην Ελλάδα έχουμε ελλιπέστατη παιδεία ως προς την Τέχνη, τα εκπαιδευτικά καλλιτεχνικά κυκλώματα να λειτουργούν «πλαγίως», τα ιδιωτικά εικαστικά εργαστήρια να δέχονται πόλεμο από τους δημόσιους εικαστικούς φορείς, με αποτέλεσμα τα παιδιά και οι νέοι που είναι οι αυριανοί ενήλικες – οικογενειάρχες να μεταλαμπαδεύουν ελλιπή και ανεπαρκή γνώση περί της Τέχνης!
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Σχέδια και όνειρα δεν σταματάω ποτέ να κάνω! Εύχομαι να είμαι και να είμαστε όλοι καλά, ώστε να δημιουργώ και το κοινό να λαμβάνει και να αφουγκράζεται την Τέχνη μου. Επίσης ως ιδρυτικό μέλος του Πολιτιστικού Φορέα Dreamteam, μαζί με τους συνεργάτες μου, να πραγματοποιήσουμε όλες τις μεγάλες εκδηλώσεις που αναβλήθηκαν λόγω πανδημίας, να προσφέρουμε στα παιδιά και στα ζώα και να ταξιδεύουμε τους καλλιτέχνες και τον Πολιτισμό για έναν καλύτερο κόσμο…
