ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΊΑ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΜΟΥΛΗ
Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η πρεμιέρα της παράστασης Θείος Βάνιας του Τσέχωφ, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη,ο οποίος ερμηνεύει και τον ομώνυμο ρόλο, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, την Πέμπτη 22 Νοεμβρίου. Στο κατάμεστο θέατρο, η παράσταση αποτέλεσμα πολύμηνης δουλειάς μιας ομάδας ηθοποιών που μαζί με τον Γιώργο Κιμούλη δούλεψαν στην λεπτομέρεια της, χειροκροτήθηκε κι ενθουσίασε.
Θείος Βάνιας – Ένα τρυφερό ποίημα για το γελοίο της ανθρώπινης παραίτησης.
Για πολλά χρόνια ο Βάνιας και η ανηψιά του Σόνια ζουν ήρεμα και αρμονικά στην επαρχία συντηρώντας τα χτήματα και την περιουσία της οικογένειας. Όταν όμως ένα καλοκαίρι ο πατέρας της Σόνιας έρχεται από την πρωτεύουσα μαζί με τη νέα του γυναίκα, οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες και οι κρυφές αντιπαλότητες της οικογένειας έρχονται στην επιφάνεια και καταστρέφουν κάθε ηρεμία. Η κρίση της μέσης ηλικίας, ο ανεκπλήρωτος έρωτας, τα οικονομικά συμφέροντα του καθενός, οι ενδοοικογενειακοί ανταγωνισμοί οδηγούν σε μία αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας. Είναι ο θυμός που δημιουργείται στον κάθε άνθρωπο, απ’ τη στιγμή που άλλο ήθελε να γίνει κι άλλο έγινε. Μία ιδιαίτερα ανθρώπινη ιστορία του Άντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ, όπου η ψευδαίσθηση και η απόγνωση ανταγωνίζονται το χιούμορ και την ελπίδα. Πώς ζούμε; Ζούμε όπως θα θέλαμε; Ή όπως θέλουν οι άλλοι; Ένα τρυφερό ποίημα για το γελοίο της ανθρώπινης παραίτησης.
Μετάφραση – σκηνοθεσία: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ
Σκηνικά: ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΩΣΤΕΑ
Κοστούμια: ΣΟΦΙΑ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ
Φωτισμοί: ΣΤΕΛΛΑ ΚΑΛΤΣΟΥ
Παίζουν
ΒΑΝΙΑΣ: Γιώργος Κιμούλης
ΑΣΤΡΩΒ: Τάσος Νούσιας
ΕΛΕΝΑ: Στέλλα Καζάζη
ΣΕΡΕΜΠΡΙΑΚΩΦ: Γιώργος Ψυχογιός / ΜΑΡΙΝΑ: Μάγδα Λέκκα
ΣΟΝΙΑ: Χαρά Μάτα Γιαννάτου
ΜΑΡΙΑ: Μαίρη Νάνου
ΤΕΛΕΓΚΙΝ: Κώστας Κοράκης
Έκθεση Χρήστος Μποκόρος
Παράλληλα με την έναρξη των παραστάσεων εγκαινιάστηκε και η έκθεση Χρήστος Μποκόρος στο φουαγιέ α’ ορόφου. Οι θεατές της παράστασης είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν 28 εμβληματικά έργα του ζωγράφου
Διάρκεια έκθεσης έως 7 Ιανουαρίου.
Μια σύνοψη της ζωγραφικής του παρουσίας τα τελευταία σαράντα χρόνια. Σταθμοί μιας προσωπικής διαδρομής αυτογνωσίας που προσδοκά να αξιωθεί στην κοινότητα. Έργα από την μαθητεία στο πραγματικό, τους πειρασμούς του αόρατου, τα στοιχειώδη αγαθά μιας λιτής ευημερίας. Ζητούμενο πάντα, μέσω της απεικονιστικής αρτιότητας, να αποδοθεί εικόνα υλική μιας άυλης πατρίδας, να λάβει πνευματική ουσία η θνητή ύλη, να ορθωθεί νόημα αθανασίας στην παράσταση του εφήμερου που μας δαπανά αδαπάνητο. Με την επιθυμία να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, να ορθώσουμε το ανάστημά μας και να αποδώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό αντίδωρο στο χάρισμα της ζωής. Με τη βαθιά πεποίθηση ότι η τέχνη αναδεικνύει το κοινό και το κύριο, ότι η αισθητική μαρτυρεί την ηθική μας στάση στον κόσμο και ότι η ζωγραφική δεν είναι παρά ένα φωτεινό παραπέτασμα στο χάος.
