Του Γιώργου Σαράτση
Είναι βέβαιο ότι ο ανθρωπόκοσμος χρειάζεται μία μεγάλη επανεκκίνηση. Και δεν αναφέρομαι στο περιβόητο «Great Reset» του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, για μία μεταμοντέρνα και αμιγώς τεχνολογική νέο-σοσιαλιστική κοινωνία (sic).
Μιλώ για το πόσο ανυπόφορη γίνεται μέρα με την ημέρα η ζωή στον πλανήτη, για το πόσο βασανιστική παραμένει η καθημερινότητα δισεκατομμυρίων συνανθρώπων, φτάνοντας κάποτε στο απροχώρητο.
Μιλώ και για το κακοφορμισμένο εθνικό μας αδιέξοδο που αφανίζει ζωές κι ελπίδες. Ή μήπως δεν χρειάζεται η χώρα μας εσπευσμένα μία μεγάλη επανεκκίνηση;
Μήπως δεν χρειάζεται επανεκκίνηση ο φερώνυμος κοινοβουλευτισμός και η κακοποιημένη δημοκρατία των κομματικών συντεχνιών που κόβουν και ράβουν για δεκαετίες το πανεθνικό μας χάλι;
Ή δεν χρειάζονται επανεκκίνηση τα μέσα παραγωγής και η μορφή της οικονομίας, μαζί με τον τρόπο ζωής του καθενός που πόρρω απέχει από κάποια στοιχειώδη ποιότητα; Εκτός κι αν την έχουμε βολέψει μες στην παρακμή μας.
Αναμφίβολα, απαιτείται μία επανεκκίνηση που θα θέσει ξανά επί τάπητος τα μεγάλα και τα αληθινά. Ένας ουσιώδης επαναπροσδιορισμός του ποιοι είμαστε, τί ζητάμε, πού πηγαίνουμε και τί προτάσσουμε ως αξία σε έναν απονενοημένο κόσμο.
Μήπως και πάψουμε να είμαστε έρμαια καλοπληρωμένων ψευδο-αιρετών και διορισμένων. Έρμαια ενός καταχρηστικού κράτους–καρπαζοεισπράκτορα διεθνών οργανισμών, ΟΗΕ και ΕΕ.
Μήπως και ξεφύγουμε από τα δίχτυα των “ειδικών” αλλά και των πολυεθνικών τεράτων που μας αρρωσταίνουν, μας «θεραπεύουν», μας ταΐζουν, μας ντύνουν, μας θερμαίνουν, μας παρέχουν απλόχερα την φυλακή της ψηφιακής επικοινωνίας. Εκτός κι αν έχουμε πράγματι πειστεί ότι δεν γίνεται αλλιώς.
Μία επανεκκίνηση μπας και απεξαρτηθούμε από την απολυταρχία της οθόνης, το δημοσιογραφικό ορυμαγδό και τον αποπροσανατολισμό των καθοδηγούμενων διαδικτυακών και έντυπων φυλλάδων τους.
Μπας και ξεμπερδέψουμε με τη φτήνια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τις ψευδείς ειδήσεις που λογίζονται για έγκριτες και αληθινές και τη λογοκρισία των “περισπούδαστων” που άλλοτε επικαλούνται την ελευθερία της έκφρασης κι άλλοτε επιβάλουν χαρακτηρισμούς, καταστολή και περιχαράκωση.
Μία επανεκκίνηση όπου θα διαπραγματευτούμε τη σχέση μας με την εκάστοτε εξουσία, το νόμο, την ελευθερία, το δίκαιο και τα αγαθά του δυτικού –τρομάρα μας– πολιτισμού.
Μία επανεκκίνηση που έχει χρέος να οραματιστεί η κοινωνία των πολιτών (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει ακόμη τέτοια) και να μην την αφήσει στα χέρια των διεθνών εξουσιαστών.
Μία επανεκκίνηση που θα μοιάζει με εξέγερση. Δηλώνοντας ότι η ζωή μάς ανήκει και ότι δεν την θυσιάζουμε σε καμία έξωθεν σκοπιμότητα, σε κανένα τεχνολογικό αυτοματισμό.
Μία επανεκκίνηση με πυρήνα την ανθρώπινη αυτονομία και αυτενέργεια, στο πλαίσιο μιας κοινωνίας που δεν χρειάζεται δεκανίκια για να υπάρξει.
Μία επανεκκίνηση ως απάντηση στον πολιτισμό του ανυπόφορου, στον πολιτισμό της αναμονής, της ματαίωσης και του φόβου.
Αν απέμειναν ανάμεσά μας οραματιστές, έχουν χρέος να παρέμβουν. Η κατάσταση είναι απελπιστική. Κι ας σπεύδουν κάθε τόσο να μας καθησυχάσουν οι «αισιόδοξοι» του πλανήτη. Μόνο που στον αναστοχασμό και την επαναδημιουργία δεν χωρούν συναισθηματισμοί, παρά μόνο ουσία βίωσης και πράξης.
Κι αν τα παραπάνω μοιάζουν αόριστα, κοινότοπα, ουτοπικά ή αιρετικά, ακόμα καλύτερα. Μονάχα εκείνα που μας ενοχλούν έχουν ίσως κάτι εν τέλει να δηλώσουν.
Μία μεγάλη επανεκκίνηση μπας και θυμηθούμε ότι είμαστε άνθρωποι που ζητούμε να ζήσουμε ανθρώπινα το σύντομο του βίου τους.
Ο Γιώργος Σαράτσης είναι συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός.
