Επιμέλεια: Εύα Πετροπούλου Λιανού
Η Αρχοντιά στο ζάλο σου, το λυγερό κορμί σου
τα μάτια σου, τα χείλια σου και η γλυκιά φωνή σου,
τ’ άσπρο φουστάνι που φορείς με τ’ αργυρό γιορντάνι,
αυτά κι αυτά κι άλλα πολλά μ’ έχουνε ξετρελάνει.
Όταν σιμώνεις, πριν σε δω, μεθώ με τ’ άρωμά σου,
την ευωδιά την ξέχωρη πού χει η αναπνιά σου.
Τα ξέπλεκα μαύρα μαλλιά, που τα ‘χεις κι ανεμίζουν,
σε παραδείσια πέλαγα μαζί σου μ’ αρμενίζουν,
κι ένα κοπάδι δελφινιών μαζί μας παιχνιδίζουν
Στα μάγουλά σου, σα γελάς, φυτρώνουν δυό λακκάκια.
Μ’ αυτά σωκουζουλάθηκα και γράφω σου στιχάκια.
Τα μάτια μου, ματάκια μου, τα μάτια σου σα δούνε
καμπάνες αναστάσιμες αρχίζουν και χτυπούνε,
και με μπροστάρη φωτεινό τα εδικά σου μάτια,
πορεύετ’ η καρδούλα μου σ’ ονείρου μονοπάτια
και ένα τσούρμο ραψωδοί ξωπίσω μου κλουθούνε.
που γράφουνε ποιήματα και που τα τραγουδούνε.
Τα μάτια σου τα μάτια μου, όταν γλυκοκοιτάζουν
οι Μούσες στήνουνε χορό και μπροστινό με βάζουν.
Κι είν’ ο χορός πανάρχαιος, που ‘ποκρατεί γυρεύγω,
βροντούν Κουρήτες τύμπανα κι εγώ τον-ε- χορεύγω.
Και παίζει χτύπους η καρδιά τα τύμπανα σκεπάζει,
κι είν΄ η δική σου η ματιά που στα άστρα μ’ ανεβάζει.
Κι από κι απάνω το θωρώ, πως πράμα δεν αξίζει,
όσο στ’ αγάπης η δεσά, που χρόνος δε τζα αγγίζει.
Κι όλα του κόσμου που θωρώ, καθόλου δε ζηλεύγω
μόνο να σ’ έχω πλάι μου, πράμα άλλο δε γυρεύγω.
