Μάριος Λεβέντης
Πλέον το δέντρο των Χριστουγέννων είναι το σώμα του ανθρώπου. Είναι το καταπονημένο σώμα του καθενός από μας που αντιπαρέρχεται τη σκοτεινιά, την αγκύλωση και την διάβρωση της εποχής, απλώνει τα κλαδιά του, στολίζει την αντοχή και ρίχνει προνοητικά σταλακτίτες ηρεμίας. Αν κάτι λείπει περισσότερο απ’ όλα είναι η ηρεμία. Η ηρεμία που έγινε δυσεύρετη, μη προνομιούχα, εξεζητημένη και παραγκωνισμένη. Η ηρεμία που άλλαξε μαζί με τις συνθήκες, τις ζωές, τους εαυτούς και κάνει τα πάντα για να επανέλθει.
Πλέον το δέντρο των Χριστουγέννων είναι το σώμα που σκέβρωσε από τις μετάνοιες και πλήρωσε για αμαρτίες που δεν έκανε. Είναι το σώμα που έγινε σκαμνί για ν’ ανέβουν οι εκμεταλλευτές της καλοσύνης και οι επικριτές των πάντων. Είναι το σώμα που τινάχτηκε απ’ απ’ το φόβο, το σώμα που αρρώστησε και μετεωρίστηκε. Το σώμα που πάγωσε γιατί δεν είχε τη θέρμη μιας κουβέντας. Το σώμα που πείνασε, δίψασε, λίμνασε, αλλά δεν δίστασε.
Πλέον το δέντρο των Χριστουγέννων είναι το σώμα που μπαίνει στην πρίζα και αναδεικνύει τις γωνίες και τις αγωνίες του ξεστρατισμένου και άδικου κόσμου. Η Μεγάλη Μητέρα γεννά το θαύμα, τη σωτηρία και την αγάπη. Προσκύνησε το μωρό που κλαίει, Χριστός γεννάται. Κι ας πεθαίνουν οι άνθρωποι σε συνέχειες από ανέχειες. Άκου τα πυρομαχικά του πολέμου. Κοίτα το άδειο τραπέζι. Κοίτα το κομμένο ρεύμα. Κοίτα τη Μάνα σου πως παλεύει να σταθεί στο ρήγμα και μην απορείς που γίνεσαι δέντρο τώρα που μεσουρανούν οι ξυλοκόποι. Μην απορείς που το κορμί σου γίνεται το γκι που λάμπει στον αγώνα. Τελικά η όποια δυσκολία ή που σε φωταγωγεί ή που σε τυφλώνει.
