Πως είναι να ζει ένας Έλληνας 35-45 ετών στο εξωτερικό; Τι σας έχει διδάξει η ενασχόληση με τα Ευρωπαϊκά Όργανα μέχρι στιγμής; Έχοντας σπουδάζει Διεθνείς και Ευρωπαϊκές σπουδές και θέλοντας να εργαστώ πάνω στο αντικείμενό μου, η ΕΕ ήταν για μένα μία από τις καλύτερες επιλογές που είχα σαν επαγγελματική απασχόληση. Το τίμημα ήταν το εξωτερικό και η απομάκρυνση από αγαπημένα πρόσωπα. Μπορώ να πω πως τα πάντα στον άνθρωπο είναι θέμα προσαρμοστικότητας και συνήθειας. Στην αρχή εντυπωσιάζεσαι από το πόσο οργανωμένη, φιλική και ανθρώπινη είναι μία δουλειά στην ΕΕ, τη σπουδαιότητα του έργου που επιτελείς και μετά τη συνηθίζεις: γίνεται μία δουλειά σαν όλες τις άλλες. Αυτό που οφείλεις όμως να κάνεις στην ζωή εκτός δουλειάς είναι να ψάξεις να βρεις ό,τι μπορεί να σου αρέσει από το νέο τόπο που ζεις και να προσαρμόστεις σε αυτό. Μόνο αν δεν σκέφτεσαι τα καλά της πατρίδας σου συνέχεια μπορείς να είσαι ευτυχισμένος σε ένα τόπο. Να μην συγκρίνεις. Ούτε όμως είναι καλό από την άλλη να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου: κάθε μέρος στον κόσμο έχει τα καλά και τ’ άσχημά του, πουθενά δεν υπάρχει παράδεισος και σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν πολλοί στην Ελλάδα, ζώντας στο εξωτερικό καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν και εδώ πολλά κακώς κείμενα, κακές νοοτροπίες και αντιλήψεις και ότι αδίκως κατηγορούμε τους εαυτούς μας και τη χώρα μας σε πολλά. Οι Βρυξέλλες είναι από τις πιο κοσμοπολίτικες πόλεις του πλανήτη. Και έχει και τα δικά της μπόλικα προβλήματα, τα οποία προσπαθείς να τα συνηθίσεις και αν δεν μπορείς να τα αποφύγεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα πάντα εδώ, όπως και οι άνθρωποι είναι αρκετά διαφορετικά. Ζεις καινούριες εμπειρίες, γνωρίζεις ανθρώπους που σκέφτονται με τελείως διαφορετικό τρόπο, ανταλλάσεις ερεθίσματα μαζί τους, διευρύνεις τελικά τους ορίζοντές σου. Και απ’ αυτή την άποψη, το να ζεις στο εξωτερικό έστω και για λίγα χρόνια, είναι μία εμπειρία που θα συνιστούσα σε κάθε νέο άνθρωπο στο ξεκίνημα της επαγγελματικής του πορείας ή και αργότερα. Αρκεί να είναι συνειδητοποιημένος να έρθει σε επαφή με το διαφορετικό και να το δεχθεί.
Είστε ερασιτέχνης φωτογράφος και αστρονόμος παράλληλα με την εργασία σας. Τέχνη, Επιστήμη και εργασία σε διεθνή Ευρωπαϊκό Οργανισμό. Πως ένας άνθρωπος συνδυάζει τόσο φαινομενικά αντίθετα στοιχεία; Στις μέρες μας οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής και τ’ απαιτητικά ωράρια, έχουν αναγκάσει τους ανθρώπους να εγκλωβίζονται στη λανθασμένη λογική του «σπίτι-δουλειά-δουλειά-σπίτι», το οποίο εκτός από ψυχοφθόρο και επιβλαβές για την υγεία, είναι και αντιδημιουργικό. Ένα καλό ίσως της καραντίνας είναι ότι έγινε περισσότερο σαφές απ’ ό,τι παλιότερα ότι οι άνθρωποι μπορούν να ανταποκριθούν σε μεγάλο βαθμό στις υποχρεώσεις της δουλειάς και από το σπίτι, οπότε μπορεί να δούμε πιο ελαστικά ωράρια στο μέλλον, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στον κάθε άνθρωπο να ξαναβρεί περισσότερο χρόνο για τον εαυτό του, να περάσει πιο πολύ χρόνο με την οικογένειά του και να ξαναπιάσει τα χόμπι του. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουμε την τύχη να έχουμε αυτό το ευέλικτο ωράριο ως ένα βαθμό, έτσι υπάρχει σχετικά η παραπάνω δυνατότητα. Εύλογο πάντως το ερώτημα σας, μιας που δεν παύει σαν ευρύτερος δημόσιος τομέας να έχει ένα μικρότερο βαθμό δημιουργικότητας και φαντασίας και ελεύθερης έκφρασης κατά την άσκηση της εργασίας όπως και μια μεγαλύτερη γραφειοκρατία. Πιστεύω προσωπικά ότι αυτοί είναι οι λόγοι που βρίσκω διαφυγή στα χόμπι μου, βρίσκω σ’ αυτά ένα αντιστάθμισμα αν θέλετε. Μέσα τόσο από τη φωτογραφία και τη γραφή πχ βρίσκω τον τρόπο να εκφραστώ δημιουργικά και να μοιραστώ τις σκέψεις μου και τις διάφορες οπτικές μου στα πράγματα είτε αυτό λέγεται φακός είτε πένα. Η αστρονομία σαν ενασχόληση είναι για μένα είναι μία μεγάλη αγάπη που προσπαθώ δύσκολα είναι αλήθεια να φέρω εις πέρας σε μία χώρα της οποίας οι συνθήκες είναι αρκετά επιβαρυντικές για την ασκήσει κανείς: συννεφιά, φωτορύπανση κλπ. Αλλά σ’ αυτό το χόμπι βρίσκω ένα διέξοδο από προσωρινούς προβληματισμούς. Ο ουρανός κρύβει μία μαγική ηρεμία και στέλνει το νου σου μακριά από κάθε άγχος και επιζήμια σκέψη. Στην ΕΕ υπάρχει η λογική της ισορροπίας μεταξύ εργασίας και προσωπική ζωής και ευνοούνται σε μεγάλο βαθμό οι δραστηριότητες, οπότε ο καθένας μπορεί ν ασχοληθεί εδώ με σχεδόν ό,τι πραγματικά αγαπά.
Κοινωνικός απεγκλωβισμός μετά την καραντίνα. Πως είδατε τις διαφορές αντιμετώπισης της πανδημίας μεταξύ της Ελλάδας και του Βελγίου και πως βλέπετε την επόμενη μέρα; Παρά το γεγονός ότι οι δύο χώρες έχουν τον ίδιο περίπου πληθυσμό, υπάρχουν αρκετές διαφορές μεταξύ τους, διαφορές που έπαιξαν ρόλο τόσο στην εμφάνιση όσο και στη μετάδοση του ιού. Το Βέλγιο είναι μία πολύ πιο πυκνοκατοικημένη χώρα, τα αεροδρόμιά τους δέχονται πολύ περισσότερες διεθνείς πτήσεις και υπήρχε πολύ μεγαλύτερη εσωτερική κινητικότητα. Οπότε εξ’ αρχής ήταν πιο εκτεθειμένοι στον κίνδυνο. Από κει και πέρα όμως, η συμπεριφορά των λαών έπαιξε επίσης ρόλο. Παρα τα μέτρα lockdown που εφαρμόστηκαν και στις δύο χώρες, στο Βέλγιο ο κόσμος μπορούσε να βγει πιο εύκολα από το σπίτι του και τα αστυνομικά μέτρα ήταν πιο χαλαρά. Το μεγαλύτερο όμως λάθος ήταν ότι η κυβέρνηση του Βελγίου δεν πήρε μέτρα για να προστατέψει τις ευπαθείς ομάδες από την πανδημία. Πλήθος κόσμου χάθηκε δυστυχώς εντός των δομών φιλοξενίας ηλικιωμένων γιατί τους ξέφυγε ο έλεγχος, με αποτέλεσμα να έχουμε το τεράστιο πλήθος νεκρών στη χώρα. Στην Ελλάδα παρά τα αυστηρά μέτρα ο κόσμος επέδειξε μία πρωτοφανής πειθαρχία που είμαι σίγουρος ότι εξέπληξε τους πάντες και μία εμπιστοσύνη σε κυβερνητικά μέτρα που είχαμε καιρό να δούμε. Αυτό συνέδραμε καθοριστικά ώστε ο ιός να μην εξαπλωθεί. Η επόμενη μέρα είναι ένα στοίχημα για όλους τους λαούς παγκοσμίως. Υπάρχει μία γενικότερη χαλάρωση έκδηλη και στις δύο χώρες αφού ο κόσμος αποζητά να επιστρέψει στη φυσιολογικότητα. Προσωπικά πιστεύω ότι αν επιδείξουμε ψυχραιμία και αντοχή στα μέτρα αποστασιοποίησης και υγειινής, λογικά θα γλυτώσουμε τα χειρότερα. Ίσως τελικά ο ιός να μην μεταδίδεται τόσο εύκολα στον ανοιχτό χώρο, όσο υπέθεταν οι αρχικές εκτιμήσεις. Νομίζω πάντως ότι δεν γνωρίζουμε πολλά ακόμα για τον κορονοϊό και θα εκπλαγούμε με τις ανακαλύψεις που θα γίνουν το επόμενο διάστημα. Όμως χρειάζεται επαγρύπνηση και έξυπνες στρατηγικές που θα ισορροπούν τις συλλογικές ανάγκες και την συλλογική υγεία.