Στο πλαίσιο της έκθεσης «Λεπτόγεως» – σε επιμέλεια της Ιστορικού της Τέχνης, Ευαγγελίας Καϊράκη – και της παρουσίας του έργου με τίτλο «Σύνθεση για επιτύμβιο / Αυτοί που ενσαρκώνουν το πεπρωμένο τους» του εικαστικού Νίκου Κανόγλου, το Σάββατο 3/12 στις 17:00, στο χώρο της έκθεσης θα πραγματοποιηθεί η επίσημη πρώτη παρουσίαση, με δρώμενο-πλαισίωση μουσικής και απαγγελίας τεσσάρων ανέκδοτων λεκτικών συνθέσεων του καλλιτέχνη.
Το δρώμενο θα πραγματοποιηθεί στον χώρο της έκθεσης Art European Centre, Μητροπόλεως 74, και θα τελεί υπό την επιμέλεια του καλλιτέχνη.
Ειδικές ευχαριστίες στη Ματίνα Σταυροπούλου και στον Γιώργο Νανούρη.
Θα ακολουθήσει ξενάγηση στα έργα της έκθεσης από την επιμελήτρια και τους καλλιτέχνες.
Σύνθεση για επιτύμβιο / Αυτοί που ενσαρκώνουν το πεπρωμένο τους
Στο δρόμο για το κοινό τους πεπρωμένο, χαμένοι μέσα στην αναταραχή και τη φασαρία των μεγάλων αστικών κέντρων που οι ίδιοι χτίζουν και κατοικούν, οι άνθρωποι προσπαθούν να προστατέψουν τον παιδικό εαυτό που κρύβουν στον πυρήνα τους, απέναντι στους κινδύνους, τις οδύνες και τις τραγωδίες της ζωής, όπως άλλοτε τους προστάτευαν ως θηρία οι κηδεμόνες τους. Σηκώνουν τείχη και επωμίζονται ιδεατές πανοπλίες, επιδιώκοντας να ξεχωρίσουν από την περιβάλλουσα χάβρα με την ελπίδα να γλιτώσουν το θυσιαστήριο, ξεχνώντας ενίοτε πως στο τέλος αυτού του δρόμου τους περιμένει κι εκείνους με βεβαιότητα ένα ακόμη επιτύμβιο.
Αυτοί, λοιπόν, που ενσαρκώνουν το πεπρωμένο τους, είμαστε τελικά εμείς οι ίδιοι, αναλαμβάνοντας ο καθένας μας στη σκηνή της δικής του πραγματικότητας άλλοτε τον πρωταγωνιστικό ρόλο του προστάτη και άλλοτε εκείνον της απειλητικής χάβρας, αναλόγως του σημείου αναφοράς που έχει ο εκάστοτε παρατηρητής.
Λίγα λόγια για την έκθεση που διαρκέσει έως 4/12
Λεπτόγεως: 75 σύγχρονοι καλλιτέχνες με ποικιλία εικαστικών μέσων και γραφών περιηγούνται στην Αθήνα, το φυσικό και αστικό της τοπίο, καταγράφοντας θεατές και αθέατες όψεις του δομημένου και αδόμητού της περιβάλλοντος, της καθημερινότητας και της ιστορίας της σε έναν τριώροφο φιλόξενο χώρο στο κέντρο της πόλης.
Η επιμελήτρια σημειώνει για την έκθεση:
Λεπτόγεω ονομάζει την Αθήνα ο Θουκυδίδης στην «Αρχαιολογία» του, για να ερμηνεύσει τον λόγο για τον οποίον οι κάτοικοί της στράφηκαν από νωρίς στη θάλασσα και τις πνευματικές αναζητήσεις. Παραμένει όμως απορίας άξιο πώς σε αυτή την άγονη λεκάνη γης με την ιδιαίτερη γεωμορφολογία άνθισε ο σπόρος των τόσων επιτευγμάτων της. Ίσως σε αυτό το πρωταρχικό ερώτημα εμφιλοχωρεί και η μαγεία μιας πόλης για την οποία ακόμη και Ολύμπιοι Θεοί έρισαν, μιας πόλης που -μαγικά και πάλι- συμφιλιώνει το «ωραίο» και το «υψηλό» του αρχαίου της κλέους με τα θραύσματα της ύστερης της παρακμής και τον βερισμό της σύγχρονής της πραγματικότητας.
Αθήνα και πάλι Αθήνα, λοιπόν. Του τόπου του ισχνού και άγονου, του υπεργόνιμου, ωστόσο, σε σημεία και αναφορές. Της ουτοπίας, αλλά και της δυστοπίας. Μια πόλη, πολυάνθρωπη, ελκυστική και ενίοτε απωστική, που δεν προσφέρεται αμαχητί στις αισθήσεις και στα κλικ των φωτογραφικών μηχανών, αλλά καλεί τον επισκέπτη συναισθητικά να την ανακαλύψει μέσα από τις τόσες υπαρκτές και νοερές της διαδρομές, μέσα από τις οπτικές εντυπώσεις, τις μυρωδιές και τα ακούσματά της. Αιδ εισίν το «κλεινόν αστύ» του Θησέα και αιδέ η κοσμοπολίτικη μητρόπολη του Αδριανού. Η μεσαιωνική επαρχία με τους κομψούς ναϊσκους και τους ραδινούς τρούλους, η Αθήνα του χρωστήρα του Dowell και των λυρικών στίχων του Βύρωνα για την ωραία Κόρη που περιδιάβαινε σαν τη λυγερόκορμη νεραϊδα των θρύλων στα παριλίσια. Η Αθήνα της Τριλογίας, αλλά και η Αθήνα της αντιπαροχής και της βάρβαρης αστικοποίησης. Με τον ορυμαγδό των χαλασμένων εξατμίσεων να οχλούν στα στενά της, αλλά και τις λατέρνες ακόμη να κουρδίζονται με νεύρο στις ανηφοριές της Πλάκας, δίνοντας γραναρισμένες νότες από τα «Χαμένα όνειρα» του Χατζιδάκη. Διπολική, λοιπόν, μέσα στις αντιθέσεις της, συνθετική από σπαράγματα της ιστορίας της, ενα σιμπίλημα από τοπόσημα και μνήμες η Αθήνα με τον βράχο της Ακρόπολης αιώνια να δεσπόζει πάνω από το αέτωμα της ρωμαϊκής αγοράς, τον τρούλο του τζαμιού του Τζισταράκη, τους ναούς του Καυτατζόγλου και τα νεοκλασικά του Τσίλερ, τις αρτιφισιέλ προσόψεις της αρ ντεκώ αρχιτεκτονικής με τα γεράνια στα έρκερ της, αλλά και τα μπαουχάουζ μπετονένια κτήρια του Γκρόπιους και του Σακελλαρίου. Και άγρυπνη προστάτιδα την Αθηνά Πολιάδα να στέργει με τον μανδύα της τους αυτόχθονες, τους μετοίκους και τους εραστές της. Και πόσοι -δε- την πόθησαν, επήλυδες και “αναμορφωτές”, πολλοί στον ρου του χρόνου..
Άχρονοι πλάνητες στην πράσινη κιμηλιά του φυσικού της βράχου οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της, ακολουθώντας στην αρχαία Μελίτη τα βήματα του Σωκράτη και του Αποστόλου Παύλου, ιχνηλάτες στα πλακόστρωτα του Πικιώνη, στα αποτυπώματα των Φράγκων ιπποτών και των Οθωμανών βοεβοδών. Νοτισμένη πάντα η αττική γη- όπου αποκαλύπτεται- από τις δροσοσταλίδες της αυγής, με πυλώνες τις Ουασινγκτονίες που φύτευσε η Αμαλία στον βοτανικό της κήπο, σαν στύλους ενός βιόμορφου μνημείου συλλογικής μνήμης υπό το βλέμμα του Εϋνάρδου και τον Βαλαωρίτη, με τις παπαρούνες ακόμη να ανθίζουν στη νότια κλιτύ από το αίμα του Αδώνιδος και του Εσταυρωμένου, τις γαζίες, τις βιολέτες και τα κρίνα να μοσχοβολούν από τις πρασιές στους εαρινούς περιπάτους, μαζί με το αγιόκλημα στις πλακιώτικες αυλές, τους λεμονανθούς και τις νερατζιές στα κράσπεδα και τους ακάλυπτους. Μια ζαφειρόπετρα, που λέει και ο Παλαμάς, κρυμμένη σε ιστορημένα βραχώδη εξάρματα η Αθήνα με το αττικό φως πρώτα να αντανακλά στον σχιστόλιθο του λεπτογεω τοπίου της, να αναπηδά ακόλουθα στα ασημένια φύλλα του Ελαιώνα της και από εκεί να ακτινοβολεί ανέσπερο στην οικουμένη…
Leptogeo
Thucydides names Athens in his Archaeology as Leptogeo. And it is a wonder how in this barren basin of land with its special geomorphology the seed of so many spiritual and material achievements flourished. Perhaps this primary question is also filled with the magic of a city for which even the Olympian Gods threw, a city that magically reconciles the “beautiful” and the “high” of its ancient kleos with the fragments of its late decline and the realism of its modern reality.
Athens and Athens again, then. The place of the meagre and barren, the overfertile, however, in signs and references. Utopia and dystopia. A city, attractive and sometimes repulsive, which does not offer itself unopposed to the senses and clicks of cameras, but invites the visitor to discover it through its many real and imaginary routes.
Bipolar, therefore, in its contrasts, composed of fragments of its history, a sibila of landmarks and memories, Athens with the rock of the Acropolis eternally dominating and Athena Poliada vigilantly depriving her indigenous people, immigrants and lovers with her cloak. And how many did not crave it, eliterates and “reformers”, many in the course of time.
Eternal walkers still in the green kimilia of its natural rock, its inhabitants and visitors, following in ancient Meliti the footsteps of Socrates and Apostle Paul, tracers on the cobblestones of Pikionis, on the imprints of the Frankish knights and the Ottoman garrisons, with the serenades of the troubadours being heard in the remaining courtyards, the gazias, the violets and the lilies still smelling from the greens on the spring walks, the geraniums springing from the erkers of its modernism and the laternes winding with nerve on the ascents of Plaka.
A sapphire stone hidden in rocky outcrops, Athens with the Attic light first reflecting on the slate of its subtle landscape, bouncing below on the silver leaves of its Olive Grove and from there radiating unsurpassed to the world…
Συμμετέχουν αλφαβητικά οι εικαστικοί: Janos Lipovics/Christina Pancess/ Αχιλλέας Αϊβάζογλου/ Γιάννης Αϊτινίδης/ Χρήστος Αλατσάκης / Κωνσταντίνα Αλεξοπούλου/ Αντώνης Αντζουλίδης / Γιάννης Αντωνακέας/ Μαρία Αργυρακοπούλου/ Έλενα Αρσενίδου/ Δήμητρα Βάντζου/Κώστας Βουδούρης/ Δημήτρης Βρανάς/ Κώστας Γαρύφαλλος / Αντώνης Γιακουμάκης/ Αγγελική Γκιώνη/ Βασίλης Γκούμας/ Δημοσθένης Δαββέτας / Σοφία Δαμαλά/ Αλέξανδρος Δημόπουλος/ Έλενα Δημοπούλου/ Γιάννης Δημουλάς / Μάνος Διαμαντής-Στάγγεσερ/ Αργυρώ Δρίβα/ Μαρία Ζυγομαλά/ Βίβιαν Ζώταλη/ Κρυσταλλία Ιωαννίδου/ Θέτις Ιωάννου/Ελένη-Στεφανία Καλαποδά / Έλενα Καλαποθάκου /Αθηνά Κανελλοπούλου/ Νίκος Κανόγλου/Στέλλα Κατεργιαννάκη/ Χριστίνα Κατεργιαννάκη/Σπύρος Κοϊκας/ Χριστίνα Κοντογεώργου / Καλλιόπη Κουκλινού/ Φίλιππος Κούτρικας / Φωτεινή Κυτιάνη/ Κώστας Λαλές/ Έφη Λάσκαρη /Ελένη Μαρκάκη/ Ελεάννα Μαρτίνου/ Αδάμ Ματθαίος/ Ευστρατία Μαχαιρίδη/ Σταυρούλα Μητσάκου / Ορφέας Μπάτσιος/ Λίνα Μπέμπη/ Λαμπρινή Μποβιάτσου / Ισμήνη Μπονάτσου /Κώστας Μπουντούρης/Κρίστη Μπουτσάι / Δέσποινα Πανταζή / Ελένη Παπαγιαννοπούλου /Χρίστος Παπαδάκης/ Έλενη Παπανικολάου/ Ρόζα Παππά -Βεζυρτζή / Νότα Πατεριμού/ Αφροδίτη Πατίκα / Θωμάς Πατιός / Ντίνος Πετράτος / Λία Πέτρου / Μαρίνα Ροβίθη / Σπύρος Ρωμάνος / Στέλλα Σεβαστοπούλου / Δήμητρα Σιγάλα/ Άγγελος Σκούρτης / Κώστας Σπυρόπουλος / Κυριακή Τζίμου / Κωνσταντίνος Τόλης/ Μάρθα Τσιάρα / Κωστής Τσιριντουλάκης/ Νικόλας Τσιώτας / Δήμητρα Φακάρου / Κατερίνα Χατζή / Βαγγέλης Χατζής / Άννα Μαρία Χατζηστεφάνου / Νίκος Χιωτίνης/Γιώργος Χουντάλας
Ειδική συμμετοχή: Μιχάλης Νικολινάκος (1920-1994)
Εγκαίνια: 25/11
Διάρκεια: 25/11-4/12
Ώρες λειτ: 12-7μμ (εκτός Δευτ-Τρ.)
Είσοδος ελεύθερη
