“Σε αντίθεση με το 2021 που υλοποίησα πολλά καλλιτεχνικά, συγγραφικά και εκδοτικά μου σχέδια κύρια με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, τόσο στη Σύγχρονη Πινακοθήκη Villa «Ροδόπη» στο Αργοστόλι, όσο στην Πάτρα και την Αθήνα με την συμμετοχή μου στις μεγάλες ομαδικές επετειακές εκθέσεις του ΕΕΤΕ καθώς και σε άλλες σημαντικές εκθέσεις στη Γαλλία και την Γερμανία με θέμα τους πρόσφυγες και τους ηλικιωμένους συνανθρώπους μας, το 2022 με εμπνέει ελάχιστα για εκδηλώσεις προς το παρόν”
ΚΩΣΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ, Ζωγράφος, λογοτέχνης, θεωρητικός τέχνης, performer.
Ποια είναι τα συναισθήματά σας για το 2021; Θάλεγα πολύ συγκεχυμένα, τόσο θετικά για κάποιες σημαντικές ενέργειες επικοινωνίας μέσα στη σκοτοδίνη της πανδημίας και επιστημονικές επιτεύξεις αλλά αρνητικά και γεμάτα θλίψη για πολλές δοκιμασίες και διαπιστώσεις που προέκυψαν με απαισιόδοξη χροιά. Η πανδημία σε όλες της τις εκδοχές, παραλλαγές, μεταλλάξεις και εκτροπές έχει αλλάξει πολλά βασικά δεδομένα της καθημερινότητας αλλά και του γενικού τρόπου επικοινωνίας που στο φάσμα της ηλεκτρονικής και ψηφιακής εικονικότητας βοήθησε μεν πρακτικά τις όποιες συναλλαγές αλλά και έβλαψε με την απώλεια της άμεσης επαφής.
Συμφωνείτε με τα νέα μέτρα της κυβέρνησης ως προς την αντιμετώπιση της πανδημίας; Το θέμα δεν είναι αν συμφωνώ μόνο με τα κυβερνητικά μέτρα αλλά αν αυτά είναι εφικτό, όποια και να είναι αυτά να εφαρμοστούν από τους πολίτες στο προσωπικό αλλά και το γενικό φάσμα της συγκυρίας. Κάποια μέτρα όπως η ανάγκη των εμβολιασμών είναι απαραίτητα και ουσιαστικά για την αποφυγή και την ελαχιστοποίηση της μεταδοτικότητας της επικίνδυνης και ακόμη υπό διερεύνηση νέας ίωσης. Όμως παρά τις όποιες προθέσεις και υπολογισμούς τα μέτρα για τις περιπτώσεις συνωστισμού, της περίθαλψης, της εστίασης, της διασκέδασης, της φοίτησης, της άθλησης κ.α. είναι ένα απέραντο θολό τοπίο αλληλοσυγκρουόμενο και ενίοτε τραγελαφικό. Ήμουν από τους πρώτους που βίωσα τον αφόρητο συνωστισμό στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ιδιαίτερα στο μετρό και τα λεωφορεία τις ώρες της αιχμής, από την πρώτη καραντίνα του 2020. Όχι μόνο δεν έχουν βελτιωθεί ακόμη οι συνθήκες αλλά πολλές φορές καθυστερούν κιόλας οι κανονικοί συρμοί και τα δρομολόγια…Θα σεβόμουν πολύ τους αρμόδιους που αποφασίζουν για όλα αυτά εάν τα χρησιμοποιούσαν και αυτοί, όπως όλοι οι απλοί εργαζόμενοι και μη πολίτες… Τι να κάνουν μία και δύο μάσκες όταν σε περίοδο πανδημίας στοιβάζονται οι άνθρωποι σε απόσταση αναπνοής;
Ποιο θα είναι το μέλλον του Πολιτισμού το 2022; Μα εννοείται όχι πολύ διαφορετικό από αυτό που λεγόταν Πολιτισμός και στο πρόσφατο παρελθόν… Στις μέρες μας έχει σχεδόν παγιωθεί η διαχεόμενη νοοτροπία της ανελευθερίας, της εξάρτησης από τα κέντρα εξουσίας και τους πλουτοκράτες που εξαγοράζουν συνειδήσεις και θεσμούς, η επιλεκτικά και με δυσκολίες επιδοτούμενη καλλιτεχνική δραστηριότητα, η λογοκριτική τάση κάθε διαφορετικότητας, η καταφυγή σε ευτελή μέσα διασκέδασης, η αυξανόμενη αποχή και καταθλιπτική μόνωση των γνήσιων καλλιτεχνών που τείνουν ή προτιμούν το περιθώριο, η αβουλία και το βόλεμα πολλών δήθεν πνευματικών ταγών καθιερωμένων με κρατικά βραβεία και θέσεις και η περιφρόνηση κάθε αυτόνομης και ανεξάρτητης ποιοτικής προσπάθειας που απειλεί τα “καλά, συμφέροντα και οικεία”.
Ως καλλιτέχνης και άνθρωπος του πολιτισμού, τι θα προτείνατε για την επιστροφή στην κανονικότητα; Η κανονικότητα με την έννοια του φαινομενικά άνετου τρόπου που ζούσαμε πριν παραμένει ένα πολύ σχετικό θέμα. Η επιστροφή σε αυτό τον τρόπο ζωής, χωρίς να θέλω βέβαια να τον εξωραίσω, δεν πρόκειται να γίνει εύκολα και σύντομα… Αν και θεωρητικά δεν είμαι οπαδός της «κανονικότητας» αυτής. Είμαι ανέκαθεν προσανατολισμένος εκφραστής της συνεχούς αναζήτησης και ανατροπής των “μεσαιωνικών” προτύπων που δυστυχώς ακόμη θριαμβεύουν και επανέρχονται στις κοινωνίες μας εφ’ όσον εξυπηρετούν το κερδοσκοπικό διεθνές κατεστημένο και το άτεγκτο σύστημα που επικρατεί στα μέσα παραγωγής και της διανομής του πλούτου, αδιαφορώντας για τον διαφωτιστικό ανθρωπισμό της αλληλεγγύης, της κατανόησης και της θετικής συνύπαρξης.
Κοινωνία, Απομόνωση, Κανονικότητα. Πώς θα είναι η επόμενη ημέρα; Η επόμενη μέρα παρά τις πιθανές εκπλήξεις, που πάντα ελλοχεύουν στην ιστορία και την κοινωνική εξέλιξη, προς το παρόν διαγράφεται πολύ δύσκολη σε όλα τα επίπεδα και τις εκφάνσεις της ζωής μας. Ειδικά στα της τέχνης όλα ακροβατούν επικίνδυνα περισσότερο από ποτέ.
Ποια είναι τα καλλιτεχνικά σχέδιά σας για το 2022; Σε αντίθεση με το 2021 που υλοποίησα πολλά καλλιτεχνικά, συγγραφικά και εκδοτικά μου σχέδια κύρια με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, τόσο στη Σύγχρονη Πινακοθήκη Villa «Ροδόπη» στο Αργοστόλι, όσο στην Πάτρα και την Αθήνα με την συμμετοχή μου στις μεγάλες ομαδικές επετειακές εκθέσεις του ΕΕΤΕ καθώς και σε άλλες σημαντικές εκθέσεις στη Γαλλία και την Γερμανία με θέμα τους πρόσφυγες και τους ηλικιωμένους συνανθρώπους μας, το 2022 με εμπνέει ελάχιστα για εκδηλώσεις προς το παρόν. Δεν είναι μόνο το άγχος της πανδημίας και των παρεπόμενων από αυτήν θεμάτων, είναι νομίζω ο κορεσμός από όλα όσα μας επιβάλλονται υποσυνείδητα με στόχο και μέθοδο ώστε να μας αρκεί το ευτελές και το πρόχειρο. Η πνευματική, ηθική και αισθητική ανυψωτική προσπάθεια είναι αναγκαία για την ενδεχόμενη βελτίωση. Σε προσωπικό επίπεδο θα περιοριστώ στα απολύτως εφικτά και δυνατά, όπως το να ζωγραφίζω καθημερινά, να γράφω τα κριτικά και θεωρητικά μου κείμενα, να εικονογραφώ λογοτεχνικές εκδόσεις και να ταξινομώ το μεγάλο εικαστικό αρχείο μου. Συμμετέχω με οξυγραφία μου στην ιστορική έκθεση για την πορεία της χαρακτικής από την προιστορία μέχρι σήμερα, στην ΑΣΚΤ της Αθήνας. Ελπίζω πως κάποια στιγμή θα γίνει η παρουσίαση του νέου εικαστικού μου Ημερολογίου, με τίτλο “Συμβολικές Μορφές” και της συγκεντρωτικής ποιητικής συλλογής μου “ΕΓΚΑΡΣΙΑ ΡΗΜΑΤΑ», εκ. Άνω Τελεία που ήδη κυκλοφορούν. Εύχομαι και ελπίζω την ερχόμενη Άνοιξη να εκθέσω και πάλι ζωγραφικές συνθέσεις μου με αρχαικά μοτίβα και συμπαντικές ενοράσεις και να έρθω και πάλι σε επαφή με τους φιλότεχνους.
