“…Η συνεργασία είναι που μας κάνει καλύτερους και από όλους πέρνουμε και δίνουμε ό,τι μπορούμε, είτε καλά είτε κακά ενίοτε.”
Σε ποιά ηλικία ανακαλύψατε ότι θέλετε να γίνετε ηθοποιός; Ο πατέρας μου φταίει. Ήμουν εννιά χρονών και αυτός ήταν σκηνογράφος – ενδυματολόγος. Δούλευε τότε για το Δημοτικό Θέατρο Μαρκοπούλου, τους Περίακτους, πάνω στην ‘’Άλκηστη’’ του Ευριπίδη και αναζητούσαν κάποιο παιδί να κάνει τον γιο της Άλκηστις. Είχε κι ένα μικρό μονολογο. Καθόμασταν στην βεράντα του πατρικού μου κι αυτός δούλευε ένα κουστούμι και γυρίζει και μου λέει: ‘’Θες να παίξεις εσύ;’’ Δεν ήξερα τί έπρεπε να κάνω. Δεν θυμάμαι πολλά από τις πρόβες, όταν όμως στην πρώτη παράσταση είδα τον κόσμο, τα φώτα, το ανοιχτό θέατρο… είναι μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Όταν έφτασα 15 χρονών, όντας ήδη μαθητής στο Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο – Λύκειο Γέρακα τέθηκε το ζήτημα θέατρο ή εμποροπλοιάρχων (η θάλασσα ήταν το δεύτερο πάθος μαζί με το ποδόσφαιρο). Αποφάσισα ότι θα μετάνιωνα αν δεν ασχολούμουν με το θέατρο.
Ποιόν ηθοποιό – καλλιτέχνη θαυμάζετε; Θα ήθελα να το διαχωρίσω, καθώς είχα την τύχη μέχρι τώρα να συνεργαστώ με εξαιρετικούς συναδέλφους και να κάνω δύο αναφορές στον Νικήτα Τσακίρογλου αλλά και τον Γεράσιμο Γεννατά. Με εντυπωσίασαν και έμαθα πολλά δίπλα τους, χωρίς να θέλω να αδικήσω κανέναν συνάδελφο. Η συνεργασία είναι που μας κάνει καλύτερους και από όλους παίρνουμε και δίνουμε ό,τι μπορούμε, είτε καλά είτε κακά ενίοτε. Εδώ στην Ελλάδα θαυμάζω πολύ τον Άρη Σερβετάλη, ενώ από ηθοποιούς του εξωτερικού δεν μπορώ να βγάλω από το βάθρο τους τον Dany Day Lewis και τον Marlon Brando. Δούλεψαν με πάθος και αλήθεια και έχτισαν χαρακτήρες που προσωπικά με σημάδεψαν και τους ζηλεύω, υγιώς.
Θέατρο ή κινηματογράφος τι προτιμάτε; Δύσκολο. Υπάρχουν πράγματα που μπορώ να τα φανταστώ μόνο στο θέατρο και άλλα μόνο στον κινηματογράφο, σπάνια και στα δύο. Ίσως τείνω λίγο περισσότερο στον κινηματογράφο, με παθιάζει, δεν ξέρω ακριβώς το γιατί. Όταν ήμουν περίπου πέντε χρονών είχα το πρώτο μου view-master. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τον κινηματογράφο. Η επόμενη ήταν οι ‘’Αριστόγατες’’ του Disney. Τελείωνε η κασέτα και την έβαζα ξανά και ξανά και ξανά, σαν να με τραβούσε η εικόνα και τα χρώματα. Το θέατρο έχει άλλα μαγικά. Το θέατρο το ερωτεύτηκα παίζοντας, δεν με είχε μαγέψει στην αρχή, απλά υπήρχα μέσα του λόγω των γονιών μου. Κάθε τέχνη έχει την μαγεία της. Και στα δύο ωφείλεις να είσαι αληθινός. Χωρίς αλήθεια δεν υπάρχει μαγεία.
Τι σημαίνουν οι λέξεις καριέρα – επιτυχία για εσάς; Επιτυχία είναι να είσαι ευτυχισμένος με αυτό που κάνεις. Η επιτυχία δεν είναι τα λεφτά, η φήμη, το σεξ ή ό,τι άλλο. Είναι να ξυπνάς το πρωί και να χαίρεσαι που εξακολουθείς να κάνεις αυτό που κάνεις, με όποιες δυσκολίες κι αν έχει αυτό. Η καριέρα από την άλλη είναι μια περίεργη έννοια που δεν την ξέρω. Επαγγελματικά ασχολούμαι δύο χρόνια με το θέατρο και θεωρητικά, αν συνεχίσω για τα επόμενα 10 – 20 να το κάνω επαγγελματικά θα έχω κάνει καριέρα… με φήμη ή χωρίς, δεν ξέρω αν έχει σημασία. Συνάδει με την επιτυχία στο κομμάτι της διάρκειας. Να καταφέρνεις για καιρό να κάνεις αυτό που θες.
Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται; Γίνεται. Τώρα βέβαια ο Πικάσσο στα 8 του ζωγράφιζε τοπία που δεν θα τα ζωγραφίσω σε 100 χρόνια προσπάθειας, αλλά ακόμα κι αυτός αν δεν το ‘χε παιδέψει παραπάνω θα είχε πάρει άλλο δρόμο. Όπως είχε πει ο Τσαρούχης, το ταλέντο είναι η δροσιά που αν δεν καλλιεργηθεί γίνεται σκουριά. Σίγουρα όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται με μία κλήση. Όποια κι αν είναι αυτή ωφείλουν να την ανακαλύψουν για τους εαυτούς τους. Το θέμα δεν είναι αν γίνεται κανείς καλλιτέχνης, αλλά αν είναι όντως αυτή η κλήση του. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του σημερινού ανθρώπου πιστεύω πως είναι αυτό: Δεν κάνει αυτό που πραγματικά θέλει, με όποιο κόστος και όποια προσπάθεια. Αφήνεται να φορέσει ιδέες άλλων ή της κοινωνίας και ξεχνάει ποιος πραγματικά είναι. Αρχίζουμε έτσι να μοιάζουμε όλο και περισσότερο, σαν μια μάζα άμορφη. Πολλοί ηθοποιοί δεν έπρεπε να γίνουν ηθοποιοί, όπως και πολλοι μανάβηδες δεν έπρεπε να γίνουν μανάβηδες, όχι γιατί δεν το αξίζουν, δεν έχει να κάνει με την αξία. Γιατί δεν το έκαναν επειδή πραγματικά αυτό ήθελαν.
Ποιά λέξη σας εκφράζει ως καλλιτέχνη; Η ζωή.
Νοιώθετε την «έμπνευση» πριν δημιουργήσετε; Όχι. Δεν νομίζω ότι μπορώ να διαχωρίσω την στιγμή. Ξυπνάει μια ανάγκη από ένα μικρό ή μεγάλο έναυσμα και καταλαβαίνεις ότι κάτι θες να πεις. Αλλά δεν το προετοιμάζεις, δεν σε προειδοποιεί. Έρχεται. Μπορεί να περάσεις μια μέρα μπροστά σε μια λευκή κόλλα και να μην γράψεις ούτε μια λέξη. Αυτό όμως είναι το παίδεμα σου. Η έμπνευση δημιουργείται μέσω της συνεχόμενης τριβής. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Μπορεί να κάθεσαι ήρεμος σε έναν κήπο και ξαφνικά να δεις μια πεταλούδα κι αυτό να είναι η εμπνευση σου για κάτι το οποίο υπάρχει όμως μέσα στο μυαλό σου ήδη. Το μόνο που έχεις να κάνεις τότε είναι να πιάσεις το στυλό και το χαρτί και να καταγράψεις την ιδέα σου ή να σηκωθείς και να χορέψεις. Χρειάζεται όμως να αγαπήσεις ό,τι κι αν κάνεις. Πρώτα έρχεται η αγάπη, μετά η έμπνευση.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως Καλλιτέχνη; Αν κάτι είμαι, είναι πεισματάρης.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Αφού τελειώσουν όλα όσα συμβαίνουν αυτήν την στιγμή με τα κλειστά θέατρα υπάρχουν 3 διαφορετικά project που έμειναν στον αέρα αλλά θα γίνουν, το ένα είναι μια μουσικοθεατρική παράσταση στη Σφίγγα για τον Μάρκο Βαμβακάρη που έχω αναλάβει κείμενα και σκηνοθεσία, η ‘’Πρώτη Αγάπη’’ του Κονδυλάκη με την ομάδα La Strada με την οποία κάναμε πρέμιερα στο Θέατρο Μπιπ και που αναζητούμε που θα συνεχίσουμε, καθώς και μια παράσταση που θα ανέβει τον Οκτώβρη σε έναν καινούργιο χώρο τεχνών που ανοίγουμε οικογενειακά στα Κουκάκι. Επίσης δουλεύω πάνω στο σενάριο μιας ταινίας μικρού μήκους που σκοπέυω να γυρίσω αυτήν την χρονιά. Κι ας δούμε τί άλλο θα προκύψει.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Γεννήθηκε το 1992 και μεγάλωσε στο Πόρτο Ράφτη. Από τα 19 μένει στο Νέο Φάληρο. Δούλεψε πολύ σαν σερβιτόρος. Πήγε στο Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο – Λύκειο Γέρακα στο τμήμα Θεάτρου – Κινηματογράφου. Κατόπιν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με το θέατρο για τρία χρόνια. Σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν. Κατά την διάρκεια της σχολής συμμετείχε στις παραστάσεις ‘’Βικτώρ ή Τα Παιδιά Στην Εξουσία’’ με τον Σταμάτη Κραουνάκη σε σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη, ‘’Festen: Οικογενειακή Γιορτή’’ σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή και στο παιδικό ‘’Ο Σέρλοκ Χολμς και το Γαλάζιο Ρουμπίνι’’ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγα’ί’τη. Μετά την σχολή συμμετείχε στην ‘’Προσωπική Συμφωνία’’ με τον Νικήτα Τσακίρογλου σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά και στην ‘’Πρώτη Αγάπη’’ σε σκηνοθεσία της Ιωάννας Ρούσσου. Έχει επίσης γράψει και σκηνοθετήσει την παράσταση ‘’Το Μεθυσμένο Σκιάχτρο’’ που συμμετείχε σε φεστιβάλ. Έχει συμμετάσχει σε αρκετές ταινίες μικρού μήκους, μεταξύ άλλων στην ‘’Προσευχή’’ του Θανάση Νεοφώτιστου που απέσπασε το Χρυσό Διόνυσο στο φεστιβάλ Δράμας. Ασχολείται με την συγγραφή για την οποία έχει βραβευτεί για ποίημα και θεατρικό με το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό.
