Γράφει η Βάγια Σεραφειμίδου Δημοσιογράφος – Πολιτικός Επιστήμων
Ποιο είναι το σωσίβιο σου, Νεοέλληνα στις δυσκολίες; Μπορείς να δαμάσεις τον εγωκεντρισμό σου; Έστω να τολμήσεις να το προσπαθήσεις; Αλήθεια, έχεις σκεφτεί να το επιχειρήσεις ποτέ; Είναι σχεδόν βέβαιο ότι κάποια στιγμή στη ζωή σου, όσο και αν φαινομενικά ή θεωρητικά, πιστεύεις , ότι τα έχεις όλα λυμένα, θα συναντήσεις εμπόδια και κακουχίες. Μπορείς να αντιμετωπίσεις τέτοιου είδους προκλήσεις με σθένος και σοβαρότητα; Γιατί βγάζεις τον εαυτό σου, έξω από αυτό που βιώνει σήμερα η ανθρωπότητα; Σου είναι τόσο δύσκολο να αποδεχθείς το γεγονός να αντιληφθείς την κρισιμότητα της κατάστασης και να διατηρήσεις μια στάση υπευθυνότητας και αξιοσημείωτης συνέπειας; Ή θεωρείς τελικά ότι είσαι άτρωτος και ανίκητος και ότι η πανδημία κάνει διακρίσεις;
Επιτέλους, σταμάτα να συμπεριφέρεσαι και να δρας ανεύθυνα και άναρχα μόνο και μόνο για να κάνεις χατίρια στον εαυτό σου. Νιώθεις ξέγνοιαστος, χαρούμενος και ευδιάθετος τη στιγμή που γύρω σου τα πράγματα αλλάζουν κατεύθυνση προς το χειρότερο και ζητάνε την δική σου συμμέτοχη και υπευθυνότητα.
Επέτρεψε, στον εαυτό σου ένα αρνητικό γεγονός να σου χαλάσει τη διάθεση και να σε προβληματίσει. Μην είσαι κατώτερος των εξελίξεων και μην οδηγείς τα πράγματα σε μεγαλύτερη αβεβαιότητα. Κρύψε την εσωτερική σου γύμνια και δείξε τη δέουσα προσοχή, τηρώντας όλα όσα ακούς και διαβάζεις τον τελευταίο καιρό. Οι λειτουργοί των υπηρεσιών υγείας κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να σε προστατεύσουν.
Εσύ τι ακριβώς κάνεις φίλε μου για σένα; Για την χώρα σου για την οικογένεια σου για το παιδί σου για τον συνάνθρωπό σου; Έχεις υπόψη σου, τι σημαίνει ύπαρξη και συνύπαρξη; Διατηρώ τις επιφυλάξεις μου ως προς αυτό. Εξακολουθείς να κυκλοφορείς ανεξέλεγκτα σε χώρους συνάθροισης κοινού, έχοντας την πεποίθηση, «σιγά μη συμβεί σε ‘μένα και αν μου συμβεί, μια ιωσούλα είναι θα περάσει». Από την άλλη αν μείνεις στο σπίτι σου, που επιβεβλημένα αυτό πρέπει να κάνεις, θα “βομβαρδίσεις” τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με ένα σωρό ανούσια, ντροπιαστικά και άνευ όρων εξευτελιστικά post για τον Κορωνοϊό ενώ γνωρίζεις ότι εξαιτίας αυτού έχουν χαθεί χιλιάδες ζωές. Που είναι ο σεβασμός σου; Ο ανθρωπισμός σου;
Αδιαφορείς, επιδεικτικά γιατί δεν ήταν δικοί σου άνθρωποι; Γιατί θεωρείς ότι είναι μακριά από ‘σένα; Μακριά ‘’από την πόρτα σου’’; Μακριά από την οικογένεια σου;
Αναρωτιέμαι, αν εντοπιζόταν επιβεβαιωμένο κρούσμα στο οικογενειακό ή ευρύτερο κοινωνικό σου περιβάλλον με σοβαρά συμπτώματα να καταλήξει στο χειρότερο πιθανό σενάριο, θα κοινοποιούσες όλες αυτές τις σαχλαμάρες που κοινοποιείς σήμερα; Θα είχες την δύναμη να κάνεις το σαχλό σου καλαμπούρι; Η απάντηση, εικάζω δεν είναι εύκολη. Αν την επιχειρούσα, φοβάμαι ότι θα χρειαζόταν να γράψω ένα ολόκληρο δοκίμιο ως προς την αδιαφορία, την έπαρση, την ανοησία και την ισχυρογνωμοσύνη που κατακλύζει μεγάλο μέρος ανθρώπων ως βασικά και κύρια χαρακτηριστικά της ύπαρξης των.
Μείζονος σημασίας, αυτή τη στιγμή όμως, είναι ο χρόνος που περνάει να μην αποβεί μοιραίος για τη χώρα. Για ‘σένα. Για ‘μένα. Για τον συνάνθρωπο μας. Έχεις εφησυχαστεί, θεωρώντας ότι ο ιός Covid-19 αφορά μόνο τις ευπαθείς ομάδες. Νιώθεις περήφανος που σκέφτεσαι έτσι; Οι ευπαθείς ομάδες δεν είναι άνθρωποι; Δεν εντάσσονται στο κοινωνικό σύνολο; Όλους μας αφορά, το ίδιο.
Έχε υπόψη σου, ότι μια κοινωνία δεν μπορεί να ελπίζει σε καλύτερες μέρες όταν συμπεριφέρεσαι αλαζονικά και ανόητα. Ότι συμβαίνει στη χώρα μας, ή ότι συμβεί από εδώ και πέρα είμαστε αποκλειστικά και μόνο υπεύθυνοι εμείς. Το κατάλαβες; Όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει. Κανείς δεν περισσεύει. Ούτε ο γείτονας που δεν συμπαθείς ούτε ο προϊστάμενος που σου βάζει τις φωνές. Η αμάθεια το θράσος και η ανικανότητα σου περισσεύουν. Μόνο !!!
Αντιμετώπισε, σε προσωπικό επίπεδο και με σκληρό ρεαλισμό το ανοίκειο που προκαλείς. Η ικανότητα του να αντιλαμβάνεσαι το τι συμβαίνει γύρω σου, είναι στάση ζωής όπως ακριβώς και ο παιδισμός σου. Είναι “ηθικό έγκλημα” να ζεις “στον κόσμο σου”, αυτές τις στιγμές. Ξύπνα! Προβληματίσου. Γίνε το παράδειγμα για την κοινωνική ιστορία της χώρας σου και ανέτρεψε τον κίνδυνο που σε απειλεί τόσο έκδηλα μα εσύ δε λες να ξυπνήσεις.
Ορισμένοι, ονειρεύεστε να γίνετε πρωθυπουργοί και υπουργοί για να βάλετε μια τάξη σ ’αυτόν τον τόπο. Μεταξύ μας τώρα, θα μπορούσες εσύ να επιβληθείς και να αλλάξεις την τροχιά της χώρας σου, για το συλλογικό όφελος και συμφέρον όταν δεν μπορείς να αλλάξεις τον εαυτό σου, απειθάρχητε και ανώριμε Έλληνα; Όταν πίνεις και οδηγείς όταν οδηγείς και απαντάς σε μηνύματα και τηλεφωνήματα όταν έχουν ληφθεί μέτρα για τη δημόσια υγεία και εξακολουθείς να τα παρακάμπτεις, θεωρείς ότι έχεις πολλές πιθανότητες επιτυχίας με ότι καταπιαστείς;
Εκεί που κάποιος σου δίνει δυο ή τρεις πιθανές εκδοχές και λύσεις έχεις σκεφτεί την τέταρτη; ‘Ίσως τώρα να μην προβληματίζεσαι όσο θα έπρεπε στο μέλλον όμως αν συνεχίσεις να δρας ανεξέλεγκτα θα αγχώνεσαι για όσα ήξερες ότι έπρεπε να κάνεις και δεν έκανες. Δεν παριστάνω το γιατρό, δεν είμαι γιατρός ούτε και έχω τέτοιες γνώσεις. Μιλάω με βάσει τα αποδεικτικά στοιχεία και τη γεωμετρική πρόοδο του “αόρατου” αυτού ιού, λαμβάνοντας υπόψη μου το παράδειγμα της Ιταλίας και την απερισκεψία ορισμένων Ελλήνων στη διαχείριση αυτής της κατάστασης. Στο τέλος, το πρόβλημα που θα δημιουργήσεις δε θα σ’αφήσει σε ησυχία. Ξύπνα επιτέλους ! Μην είσαι ανεπαρκής και αναποτελεσματικός. Οι οδηγίες που θα σε κρατήσουν ασφαλή στην επιφάνεια έχουν δοθεί. Οι οδηγίες είναι σαφείς. Σταματά τις ειρωνείες και τις ψευτομαγκιές και εφάρμοσε ότι πρέπει για τη δημόσια αλλά και προσωπική σου υγεία.
Το χειρότερο είναι ότι δε μπορείς να ησυχάσεις μέχρι να συνειδητοποιήσεις το πόσο ανώριμος και ανόητος είσαι όταν έλεγες «σιγά μια γρίπη είναι, θα περάσει». Τι θα συμβεί αν συνεχίσεις έτσι; Η εικόνα του θανάτου υπάρχει διάχυτη. Το παράδειγμα της Ιταλίας ας είναι μόνο προς αποφυγήν. Ας παραδειγματιστούμε από αυτό. Τόσο δύσκολο είναι;
Τα αποδεικτικά στοιχεία κάθε μέρα αλλάζουν και δεν σε πλημμυρίζει ο φόβος να συμμορφωθείς; Τόσο ανίκητος νιώθεις; Έχεις τρελαθεί τελείως Έλληνα; Σε ώρες κρίσης που είναι η λογική σου, η πυγμή σου; Τι είναι αυτό που θες επιτέλους ; Γιατί δεν είσαι με τίποτα ευχαριστημένος; Θες να ζεις πάντα σε μια ουτοπία;
Είναι μια ανηφορική και δύσκολη περίοδος, μια επίπονη προσπάθεια επιβίωσης για όλους μας. Το λιγότερο αλλά πιο σημαντικό που μπορούμε να κάνουμε είναι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και πόσο μάλλον τις ευθύνες των πράξεων μας. Η ανθρώπινη φύση λαχταρά βόλτες , εξόδους, ταξίδια, καλοπέραση.
Δεν παλεύεται μόνο έτσι η ζωή, φίλε μου. Υπάρχει και η άλλη εκδοχή. Να πειθαρχήσεις για να ευημερήσεις. Μη τα κάνεις όλα σύσσωμα. Πειθάρχησε για να απελευθερωθείς. Αν θες το μπορείς και τότε θα βρεις τον τρόπο. Να θυμάσαι, ότι η ζωή, είναι σαν τη θάλασσα. Δε δίνει δεκάρα αν δεν ξέρεις να κολυμπάς και αν δε μάθεις να κολυμπάς στα βαθιά δε θα μάθεις να κολυμπάς ποτέ. Το κατάλαβες;
