“…Θαυμάζω την έννοια Καλλιτέχνης. Τους ανθρώπους που πληρώνουν το τίμημα, του να συνάδει ο τρόπος ζωής τους με το λειτούργημα που πρεσβεύουν”
Σε ποιά ηλικία ανακαλύψατε ότι θέλετε να γίνετε ηθοποιός; Νομίζω πως το μεράκι της ηθοποιίας μοιάζει με έναν έρωτα που σε σημαδεύει ή με ένα “κάλεσμα”, ΕΙΝΑΙ ένα “κάλεσμα”, είναι αυτό που λέμε “πετριά”. Το νιώθεις από βρέφος κυριολεκτικά, πριν καν το γνωρίσεις πρώτα και καταλάβεις γιατί σε έλκει. Μπορεί να σπούδασα παράλληλα Κλασσική Φιλολογία, να με συνεπήρε ο κλάδος της Ψυχολογίας, αλλά πάντα ήξερα βαθιά μέσα μου ότι η υποκριτική ήταν ο προορισμός και το μονοπάτι μου, αυτό που η ψυχή μου λαχταρούσε. Πάντα μάλλον είχα τη βαθιά επιθυμία να ζήσω πολλές ζωές μέσα σε μία.
Ποιόν ηθοποιό – καλλιτέχνη θαυμάζετε; Πραγματικά υπάρχει μια πληθώρα σπουδαίων κυριολεκτικά ηθοποιών και καλλιτεχνών και στη χώρα μας αλλά και παγκοσμίως. Όμως με τα χρόνια κατάλαβα πως σημασία έχει να ανακαλύψει κάποιος ως καλλιτέχνης τη δική του μοναδικότητα και να βάλει την προσωπική του σφραγίδα στην τέχνη του. Ακούγεται περίεργο αλλά πιστεύω ειλικρινά πως δεν υπάρχουν προτερήματα ή ελαττώματα, είναι όλα κομμάτια του εαυτού μας και τον εαυτό μας καλούμαστε να προσφέρουμε και ταυτόχρονα να ανακαλύψουμε κι οι ίδιοι όσες περισσότερες πτυχές του μπορούμε. Θαυμάζω την έννοια Καλλιτέχνης, τους ανθρώπους που πληρώνουν το τίμημα του να συνάδει ο τρόπος ζωής τους με το λειτούργημα που πρεσβεύουν.
Θέατρο ή κινηματογράφος τι προτιμάτε; Το θέατρο κι ο κινηματογράφος είναι διαφορετικές εκφάνσεις της ίδιας τέχνης, απλώς με άλλους κώδικες και τρόπους έκφρασης. Έχω κάνει κυρίως θέατρο και κάποιες ταινίες μικρού μήκους. Η χαρά είναι η ίδια αλλά διαφορετική. Το θέατρο είναι κάτι ζωντανό, συμβαίνει ΤΩΡΑ, τελείται μια ερωτική τελετουργία ανάμεσα στους υποκριτές και τους θεατές τους και μόλις τελειώσει η παράσταση, πεθαίνει, δεν έχει αποτυπωθεί σε σελιλόιντ. Η ενέργεια είναι μυστηριακή, δεν είναι τυχαίο ότι δεν είναι το ίδιο όταν παρακολουθήσει κάποιος μια παράσταση μαγνητοσκοπημένη με το να τη δει ζωντανά. Οι ενεργειακοί παλμοί βιώνονται μόνο υπό τις συνθήκες της συγκέντρωσης όλων αυτών των ανθρώπων και της τελετουργίας που συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους. Είναι εκκλησιασμός, κυριολεκτικά. Επίσης έχουν προηγηθεί μήνες προβών, “ζύμωμα”, δοκιμές και ξανα-δοκιμές, ανακαλύψεις, αποτυχίες, εκπλήξεις, αναθεωρήσεις… Στον κινηματογράφο, από την άλλη, πρωταγωνιστής είναι η τεχνική πλευρά κι εσύ, ως ερμηνευτής, καλείσαι στα λεπτά που “τραβάει” η κάμερα να είσαι απίστευτα συγκεντρωμένος στη στιγμή, να “δημιουργείς” με τη φαντασία σου το συνομιλητή και συμπαίκτη σου, ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να μιλάς στην κάμερα απέναντί σου. Πάντως και τα δύο, θέατρο και κινηματογράφος, έχουν τη δική τους ιδιαίτερη μαγεία αναμφισβήτητα.
Τι σημαίνουν οι λέξεις καριέρα – επιτυχία για εσάς; Ανέκαθεν η τέχνη της υποκριτικής είχε να κάνει με μια εσωτερική μου ανάγκη να εκφραστώ, να “ζήσω”, να δημιουργήσω και να ανταλλάξω σκέψεις και συναισθήματα. Καλώς ή κακώς, δεν το είδα ποτέ ως “καριέρα”. Ζούμε ιδιαίτερες και δύσκολες εποχές, η λέξη “καριέρα” μού ταιριάζει περισσότερο για έναν τεχνοκράτη -τους οποίους βαθιά ζηλεύω αλλά δεν έχω τις ικανότητες- και όχι για έναν καλλιτέχνη. Αλλά “επιτυχία” μπορώ να πω ότι για μένα είναι να εξελίσσεται ένας καλλιτέχνης με τα χρόνια, και στα εκφραστικά του μέσα και ως προσωπικότητα, να μάθει την αξία της απλότητας και της λιτότητας, να έχει κερδίσει το σεβασμό των συναδέλφων – συμπαικτών του και να έχει γίνει πιο ουσιαστικός σαν άνθρωπος, άρα και σαν δημιουργός.
Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται; Δεν είναι εύκολος ο ορισμός της έννοιας “καλλιτέχνης”. Είναι σχετικός και μυστηριώδης. Αν μιλάμε για διανοητική και συναισθηματική ευφυία, για έναν άνθρωπο ανήσυχο, που προσλαμβάνει τα πάντα έντονα και βαθιά μέσα του και εκφράζει τους δαίμονές του δημιουργικά, τότε θα έλεγα ότι “καλλιτέχνης” γεννιέσαι. Αλλά στην πορεία χρειάζεται απίστευτη δουλειά, αφοσίωση, πειθαρχία, αυταπάρνηση και τεράστια πίστη στη φωνή της καρδιάς σου που σε καλεί προς το συγκεκριμένο δύσκολο αλλά τόσο ξεχωριστό μονοπάτι.
Ποιά λέξη σας εκφράζει ως καλλιτέχνη; Ο καθένας μας είμαστε ένα Σύμπαν από πολλά διαφορετικά και συνήθως αντιφατικά μεταξύ τους στοιχεία. Για μένα τελικά νομίζω πως η Αγάπη είναι η απάντηση. Η Αγάπη για τους συμπαίκτες μου, για τη ζωή, για τα κομμάτια μας που οι ίδιοι κριτικάρουμε αλλά που έχουμε όμως ανάγκη να αγαπηθούν και να γίνουν αποδεκτά… Η Αγάπη για την έκφραση, η Αγάπη για τα ευάλωτα κομμάτια μας. Ξέρετε, το να μη φοβάσαι να αυτογελοιοποιηθείς ή να αποδεχτείς ότι δεν είσαι τέλειος είναι μια καλή αρχή για να εκφράσεις αυθεντικά στοιχεία του εαυτού σου μέσα από την τέχνη σου. Η Αγάπη, λοιπόν, με εκφράζει για τους άλλους, για τα αμφισβητούμενα κομμάτια μου, για τα μαζί και για τις μοναξιές μας…
Νοιώθετε την «έμπνευση» πριν δημιουργήσετε; Όταν καλείσαι να “γίνεις” ένας ήρωας, είναι σαν να γνωρίζεις σταδιακά ένα καινούριο πρόσωπο στη ζωή σου. Χρειάζεται χρόνος μέχρι να γίνετε φίλοι ή εραστές. Είναι σαν να βρίσκονται δυο άνθρωποι στις δύο άκρες μιας γέφυρας και να προχωρούν βήμα – βήμα ο ένας προς τον άλλον. Θέλει χρόνο και δουλειά να ανακαλύψεις, να μάθεις τον “ήρωά” σου, να τον γνωρίσεις σιγά – σιγά, να ξαφνιαστείς, να αποδεχτείς στοιχεία της προσωπικότητάς του, να τον να τον κάνεις να σε εμπιστευτεί με το χρόνο ώστε να στα φανερώσει σιγά – σιγά. Και βέβαια, κανείς και τίποτα δεν εγγυάται ότι αυτό τελικά θα συμβεί. Υπάρχει αρχικά ένα ένστικτο που μπορεί κανείς να ονομάσει “έμπνευση”, αλλά μπορεί τελικά να αποδειχτεί απατηλό. Πρέπει να ερχόμαστε ψύχραιμοι και αντικειμενικοί στη διαδικασία συνάντησης με τον κάθε νέο ήρωα που καλούμαστε να ενσαρκώσουμε. Θέλει σκληρή δουλειά, μελέτη και αναζήτηση των στοιχείων που μπορούν να κάνουν εμάς κι εκείνον να ενωθούμε σε μια ψυχή κι ένα σώμα.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως Καλλιτέχνη; Νομίζω πως ήμουν πάντα ένα παιδί, που ήθελε να δώσει, να εκφράσει την ψυχή του, να παίξει και να ενωθεί με άλλα παιδιά, να δημιουργήσουν κόσμους μαζί. Θα ήθελα να είμαι φιλότιμος, συναγωνιστικός και όχι ανταγωνιστικός, τρελλός και δουλευταράς μαζί, αλλά δεν ξέρω πάλι, πολλές φορές λέμε πολλά για τον εαυτό μας. Σημασία έχουν οι πράξεις μας και το αν έχουμε “αγγίξει” και κάποια άλλα πλάσματα ουσιαστικά…
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Ήμουν σε διαδικασία προβών για ένα “φρέσκο” ελληνικό έργο μιας ταλαντούχας συγγραφέως και καλλιτέχνιδας. Με μια αξιολογότατη ομάδα καλλιτεχνών. Σταμάτησαν φυσικά όλα λόγω της παρούσας κατάστασης. Το μέλλον για όλους μας είναι θολό, μακάρι να ξαναβρούμε το μονοπάτι μας και να μπορέσουμε να εκφραστούμε και πάλι δημιουργικά όλοι. Μακάρι να ξαναπάρει ανάσα ο πλανήτης μας, που τόσο κατακρεουργήσαμε εμείς οι άνθρωποι… Ας κρατήσουμε την πίστη και την ελπίδα σ’ αυτές τις τόσο ιδιαίτερες εποχές που ζούμε μέχρι να ξανανταμώσουμε όλοι μαζί και να ξαναδημιουργήσουμε, ο καθένας το δικό του ανθρωπάκι από πλαστελίνη, κι ας αποδεχτούμε πως η Αγάπη μας είναι μεν η Τέχνη αλλά η Ζωή η ίδια, η Φύση, η Συμπαντική Δικαιοσύνη είναι οι Μήτρες όλων και ξέρουν καλύτερα από μας κι από τις μικρές ανησυχίες και φιλοδοξίες μας…
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών (Τμήμα Κλασσικής Φιλολογίας) και της Δραματικής Σχολής του Βασίλη Διαμαντόπουλου. Συνεργάστηκε ως ηθοποιός σε θεατρικές παραστάσεις με σκηνοθέτες όπως οι: Στάθης Λιβαθινός, Γιάννης Χουβαρδάς, Εύης Γαβριηλίδης, Κώστας Τσιάνος, Κοραής Δαμάτης και άλλοι. Πήρε μέρος σε παραστάσεις στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στο Εθνικό Θέατρο, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και σε άλλες ανεξάρτητες σκηνές. Έχει συμμετάσχει σε δύο ταινίες μικρού μήκους και σε τρία θεατρικά αποσπάσματα, γυρισμένα για την τηλεόραση.
