Στα πλαίσια της συνεργασίας και της Χορηγίας Επικοινωνίας της πολιτιστικής ιστοσελίδας www.polismagazino.gr στην Ομαδική Εικαστική Έκθεση CHILDREN have the right NOT to remain silent, o Μιχάλης Γωνιωτάκης παρουσιάζει συνεντεύξεις εικαστικών που συμμετέχουν με έργα τους στην έκθεση. Η έκθεση προσαρμόζεται στις ιδιαίτερες συνθήκες της εποχής και παρουσιάζεται από την Τρίτη 1η Δεκεμβρίου, διαδικτυακά στην ιστοσελίδα του Δημήτρη Λαζάρου (concept – επικοινωνία) http://www.art-profiles.net/447578319 ενώ στη συνέχεια θα παρουσιαστεί στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή, Κασσαβέτη 18, Κηφισά σε ημερομηνίες που θα ανακοινωθούν, μόλις αρθεί η καραντίνα και ακολουθώντας πάντα τις επίσημες κυβερνητικές ανακοινώσεις σχετικά με το άνοιγμα των πολιτιστικών χώρων.
“Αυτό που προσφέρει η Τέχνη στην Ελλάδα σήμερα είναι το ίδιο που προσέφερε πάντα, ζωτικό χώρο για το πνεύμα και έχει ακόμα αλήθεια.”
Πως και πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε συστηματικά με τη ζωγραφική; Ζωγραφίζω από παιδί και αγαπώ πολύ τις εικόνες. Σπούδασα Γραφικές Τέχνες και ζωγραφική και εργάστηκα σαν γραφίστας και εικονογράφος σε περιοδικά και διαφημιστικές εταιρείες. Πραγματοποίησα την πρώτη μου έκθεση πολυμορφικής ζωγραφικής το 2010 με τίτλο : “a Land of Enigma”.
Σε ποιο ρεύμα ή κίνημα θα εντάσσατε τα έργα σας; Οι πίνακές μου δεν θεωρώ ότι εντάσσονται σε κάποιο συγκεκριμένο καλλιτεχνικό ρεύμα αλλά μπορώ να πω πως είναι ένας συνδυασμός φωτορεαλισμού με αρκετές εξπρεσιονιστικές αναφορές και βρίσκονται σίγουρα στον αντίποδα των τάσεων του μοντερνισμού.
Από που αντλείτε την έμπνευση σας; Η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης είναι οτιδήποτε μπορεί να με θέλξει και να με συγκινήσει. Ένα τραγούδι, ένα βιβλίο, ένα τοπίο, ένα έργο τέχνης, μία άρια…
Υπάρχουν προσωπικότητες ή άλλοι καλλιτέχνες που έχουν επηρεάσει το έργο σας; Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη προσωπικότητα που να έχει επηρεάσει το έργο μου, υπάρχουν όμως προσλαμβάνουσες, αρκετά βιβλία έργα τέχνης και παραστάσεις που φωταγώγησαν τη ζωή μου… Δύο καλλιτέχνες που πραγματικά θαυμάζω το έργο τους είναι ο Balthus και ο Warhol,τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους αλλά τόσο μοναδικοί.
Ποιά είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε θέσει στον εαυτό σας ως καλλιτέχνης; Η μεγαλύτερη πρόκληση που έχω θέσει στον εαυτό μου είναι δημιουργώ έργα που να αφυπνίζουν και να προκαλούν τον θεατή να κάνει τις συνδέσεις με τις προσωπικές του αναφορές, να μπορώ να επικοινωνώ με το κοινό που μοιραζόμαστε την ίδια ευαισθησία, να καταφέρω να δημιουργήσω εικόνες που να βγάζουν στο φως την ευγενική καταγωγή και φύση των ανθρώπων…
Πόσο αποδεκτή είναι η Τέχνη στην Ελλάδα σήμερα και τι ρόλο καλείται να παίξει στον δημόσιο χώρο; Η τέχνη και δη η ζωγραφική στην Ελλάδα την εποχή των πολυμέσων έχει σίγουρα διευρύνει το κοινό της, έχει ξεφύγει από τα στενά πλαίσια των γκαλερί και εξακολουθεί να λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό λυτρωτικά από την οδυνηρή πραγματικότητα, έχει μετατραπεί όμως, δυστυχώς, σε Τέχνη δίχως μνήμη… Όσον αφορά το βιοποριστικό κομμάτι της είναι εν μέρει ‘’αόρατη’’ αφού κοινωνικά και οικονομικά στην Ελλάδα εκτιμάται και αναγνωρίζεται μόνον η εργασία που είναι τεχνοκρατικώς και λογιστικώς αιτιολογημένη. Η ζωγραφική εξακολουθεί να θεωρείται πως δεν είναι για τα ‘’χρηστικά’’. Αυτό που προσφέρει η Τέχνη στην Ελλάδα σήμερα είναι το ίδιο που προσέφερε πάντα, ζωτικό χώρο για το πνεύμα και έχει ακόμα αλήθεια.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Ετοιμάζω ήδη την επόμενη ατομική μου έκθεση κάτι τελείως διαφορετικό από ότι έχω κάνει μέχρι σήμερα. Η επιθυμία μου είναι να συνεχίσω να εργάζομαι – κόντρα στις μπόρες των καιρών – για την τέχνη που τόσο αγαπώ και με κρατάει ζωντανό και να εξακολουθήσω να επικοινωνώ με το συγκεκριμένο, μικρό, “όμαιμον” κοινό που με ακολουθεί, να καταφέρω με το έργο μου να εκπληρώσω τις συνειδητές ή ασυνείδητες επιθυμίες των θεατών μου.
