Ο Βασίλης Μαζωμένος είναι ένας έμπειρος δάσκαλος του κινηματογράφου, παραγωγός ταινιών, μικρού και μεγάλου μήκους, σκηνοθέτης με κριτική ματιά και σκέψη, με βραβεύσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Με αφορμή την συμπλήρωση 10 χρόνων της εταιρείας παραγωγής του “Ορμή” και την τιμητική βραδιά στον ιστορικό κινηματογράφο «STUDIO Αrt Cinema», μιλάει στο polismagazino περί κινηματογράφου και τέχνης.
- Καλησπέρα σας. Πείτε μας δυο λόγια για τον «μαραθώνιο» των μικρού μήκους ταινιών σας, που θα γίνει στις 24/10. Τι θα δούμε στην βραδιά;
Γιορτάζοντας τα δέκα χρόνια της εταιρείας μας, θα προβάλλουμε ένα επιλεγμένο πρόγραμμα μικρού μήκους ταινιών διάρκειας περίπου δυόμιση ωρών. Οι περισσότερες από αυτές έχουν διακριθεί φεστιβαλικά σε Ελλάδα και εξωτερικό.
- Αυτές οι ταινίες προέκυψαν μέσα από τα μαθήματα κινηματογράφου που διεξάγετε εδώ και χρόνια. Πόσο εύκολο είναι να διδάξεις σινεμά και ποια τα εφόδια που οφείλει να έχει ένας νέος που θέλει να ασχοληθεί με αυτό;
Τα δικά μας μαθήματα δεν ακολουθούν τη συνηθισμένη φόρμα των υπολοίπων. Είναι εξ αρχής προσανατολισμένα στη δημιουργία ταινιών δηλαδή στην παραγωγή. Η διδασκαλία είναι μια σύνθετη και επώδυνη διαδικασία. Ο δάσκαλος πρέπει να μπορεί με την προσωπικότητα του και το έργο του να εμπνέει τους μαθητές. Ένας νέος ή μια νέα για να ασχοληθεί με το σινεμά, θα πρέπει να γνωρίζει ότι μιλάμε για αγώνα μαραθωνίου κι όχι ταχύτητας.
- Ποιοι άνθρωποι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να ασχοληθείτε ενεργά με τον κινηματογράφο;
Ευτύχησα ως νέος φοιτητής να μπω, σχεδόν τυχαία, σε ένα κύκλο πολύ σημαντικών καλλιτεχνών του κινηματογράφου όπως ο Σφήκας, ο Τορνές, ο Τσιώλης, ο Κούνδουρος, ο Βακαλόπουλος. Παρ’ όλες τις διαφορές τους, με ενέπνευσαν και με έσπρωξαν προς την κατεύθυνση του ανεξάρτητου κινηματογράφου τέχνης.
- Ποια η θέση του κινηματογράφου στην εποχή μας, ποια τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο χώρος και πώς μπορεί να ανατραπεί αυτή η κατάσταση;
Ο κινηματογράφος σήμερα έχει αλλάξει, λόγω δυο κυρίως πραγμάτων: της ψηφιακής εποχής και της υποχώρησης της αίθουσας. Δεν νομίζω ότι αυτό μπορεί να αντιστραφεί. Εκείνο που θα συνεχίσει είναι οι αληθινοί να παράγουν έργο έστω και για λίγους.
- Μιλήστε μου λίγο για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και την συμμετοχή σας εκεί φέτος, με την ταινίας σας «Καθαρτήριο». Πώς αισθάνεστε;
Πρωτοπήγα στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ως βοηθός το 1986. Από τότε μεσολάβησαν πολλά χρόνια και αν εξαιρέσεις την περίοδο του μποϊκοτάζ που κάναμε το 2009 με την Ομίχλη, συμμετέχω ανελλιπώς. Αγαπάω αυτό το φεστιβάλ και κάθε φορά νοιώθω το τρακ του πρωτάρη.
- Η παραγωγή μιας ταινίας είναι τελικά μια επίπονη διαδικασία;
Το λέτε κομψά. Όχι επίπονη απλά… Είναι μια σύνθετη, κοπιώδης, απαιτητική και πολυδάπανη διαδικασία. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
- Τι είναι αυτό με το οποίο νουθετείτε τους μαθητές σας και τους συνεργάτες σας, όλα αυτά τα χρόνια;
Να προσεγγίσουν κατά μια έννοια τον Αναγεννησιακό Άνθρωπο. Ο κινηματογράφος δεν μπορεί να υλοποιηθεί από τεχνίτες. Η τεχνική είναι ένα από τα εργαλεία του σκηνοθέτη. Ο κινηματογράφος προϋποθέτει βαθειά και πολυσύνθετη παιδεία τόσο σε ζητήματα τέχνης και αισθητικής όσο και σε ζητήματα κοινωνικών επιστημών.
- Ποιο είναι το πιο σπουδαίο σας «βραβείο» μέσα σε αυτή την δουλειά;
Η αληθινή αγάπη των ανθρώπων για το έργο μου και η επικοινωνία –λίγων ή πολλών δεν έχει σημασία- μαζί του.
- Τι ετοιμάζετε επαγγελματικά στο εγγύς μέλλον;
Είναι προς το παρόν μη ανακοινώσιμα λόγω πρωτοκόλλου εχεμύθειας. Πάντως αφορούν και πάλι ταινίες και μόνο ταινίες. Γι’ αυτό αναπνέουμε.
