«Η τέχνη γίνεται γλώσσα χωρίς σύνορα όταν μιλάει για την ελπίδα και την προσπάθεια»
Πώς επηρέασε ο χώρος του αεροδρομίου Ηρακλείου τη σύλληψη ή την υλοποίηση του έργου σας; Το αεροδρόμιο είναι ένας χώρος μεταβατικός, γεμάτος ενέργεια. Οι άνθρωποι περνούν, περιμένουν, αποχαιρετούν ή ξεκινούν. Αυτή η αίσθηση της στιγμιαίας ζωής με ενέπνευσε: ένα πέρασμα, ένα βλέμμα προς τα εμπρός, μια διαρκής εκκίνηση. Το έργο μου προσπαθεί να συλλάβει αυτή τη στιγμή της αναμονής πριν από την απογείωση — εσωτερική και εξωτερική.
Ποια στοιχεία «επιμονής» ή διάρκειας θεωρείτε ότι αναδεικνύονται ιδιαίτερα μέσα στον συγκεκριμένο χώρο; Η επιμονή, για μένα, είναι η ανάγκη του ανθρώπου να συνεχίζει να κινείται, ακόμη κι όταν δεν ξέρει τον προορισμό. Στο αεροδρόμιο, αυτή η επιμονή γίνεται εικόνα: άνθρωποι που ταξιδεύουν, αλλάζουν, επανέρχονται. Η διάρκεια βρίσκεται στο ίδιο το ταξίδι — όχι στον προορισμό.
Ποιους συμβολισμούς ή μηνύματα θέλατε να περάσετε σε ένα διεθνές κοινό που συχνά βρίσκεται σε μετακίνηση; Το έργο μιλά για την αναζήτηση του στόχου και για την αγάπη ως κινητήρια δύναμη. Είναι ένα σχόλιο πάνω στην ανθρώπινη επιθυμία να βρει κανείς νόημα, ακόμη και μέσα στη ροή της διαρκούς μετακίνησης. Θέλω ο ταξιδιώτης να σταματήσει για μια στιγμή και να σκεφτεί τι τον κινεί πραγματικά.
Ποιες δυσκολίες ή προκλήσεις συναντήσατε προσαρμόζοντας το έργο σας σε έναν ανοιχτό, δημόσιο και περαστικό χώρο όπως το αεροδρόμιο; Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να δημιουργήσω κάτι που να «μιλά» άμεσα, χωρίς να χρειάζεται επεξήγηση. Ο θεατής δεν στέκεται πολύ — περνά βιαστικά. Έπρεπε το έργο να λειτουργεί με ένα βλέμμα: με χρώμα, ρυθμό και καθαρά σύμβολα. Η απλότητα εδώ έγινε δύναμη.
Πώς πιστεύετε ότι η τέχνη της επιμονής επικοινωνεί με ανθρώπους από διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα που συναντιούνται εδώ; Η επιμονή είναι μια κοινή ανθρώπινη εμπειρία. Όλοι προσπαθούμε, όλοι περιμένουμε, όλοι ταξιδεύουμε — με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Η τέχνη γίνεται γλώσσα χωρίς σύνορα όταν μιλάει για την ελπίδα και την προσπάθεια.
Ποια ήταν η αντίδραση του κοινού ή τα σχόλια που έχετε ήδη δεχτεί για το έργο σας στον συγκεκριμένο χώρο; Οι περισσότεροι στέκονται για λίγο, χαμογελούν, αναγνωρίζουν κάτι οικείο — το αεροπλάνο, τη φιγούρα, τη λέξη «LOVE». Μου είπαν πως το έργο τους φτιαχνει την διαθεση και τους κάνει να ονειρεύονται.
Πώς θα περιγράφατε το προσωπικό σας ταξίδι ως καλλιτέχνης μετά από αυτή τη συμμετοχή – άλλαξε κάτι στη ματιά ή την επιμονή σας; Έμαθα να εμπιστεύομαι περισσότερο το ένστικτο και την απλότητα. Στο αεροδρόμιο, η τέχνη δεν μπορεί να είναι βαρύγδουπη· πρέπει να αναπνέει. Αυτό το έργο με βοήθησε να καταλάβω πως η επιμονή δεν είναι σκληρότητα, αλλά ροή — η ικανότητα να συνεχίζεις να δημιουργείς μέσα στο πέρασμα του χρόνου.
Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ανάμνηση ή εικόνα από την Κρήτη που σάς ακολουθεί δημιουργικά; Η κρητική θάλασσα τη στιγμή που αλλάζει φως — λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Αυτή η μετάβαση από το χρυσό στο βαθύ μπλε υπάρχει σε κάθε μου έργο: σαν υπενθύμιση ότι κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή.
Βιογραφικό
Η Χριστίνα Μήχου είναι απόφοιτος της Σχολής Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Α.Π.Θ.
Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη
Μέσα από τα έργα της, η καλλιτέχνης διερευνά συναισθήματα, αντιθέσεις και την αλληλεπίδραση του φωτός με τον χώρο, προσκαλώντας τον θεατή να βιώσει μια προσωπική και δυναμική αισθητική εμπειρία. Τα έργα φαίνεται να διερευνούν συναισθηματικές καταστάσεις, εσωτερικές αναζητήσεις και αντιθέσεις, προσφέροντας χώρο για προσωπική ερμηνεία από τον θεατή. Υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ έντασης και αρμονίας, ανάμεσα στο φωτεινό και το σκοτεινό, που δίνει στα έργα σου μια εσωτερική δυναμική και ποιητικότητα. Εχει πάρει μερος σε εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό
