«Το μήνυμα που θέλω να αφήσω είναι απλό: ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν σκοτεινά, μια μικρή χαραμάδα φτάνει για να αλλάξει όλη την εικόνα. Και μερικές φορές, η ρωγμή είναι ευλογία»
Μιλήστε μας για την συμμετοχή σας στην έκθεση στο Βυζαντινό Μουσείο. Σε αυτήν την πανέμορφη πόλη που ,όχι τυχαία, φέρει την προσωνυμία «Πόλη των Γραμμάτων και των Τεχνών». Το Βυζαντινό Μουσείο δεν είναι ένας «χώρος τέχνης». Είναι ένας τόπος που κουβαλά μνήμες και σιωπές. Το να βρεθώ εκεί ως δημιουργός ήταν κάτι που δεν το είχα φανταστεί. Ένιωσα ότι κάπως συνδέεται το προσωπικό μου μονοπάτι με μια μεγάλη, παλιά ιστορία. Και αυτή η συνάντηση με συγκίνησε. Δεν πήγα για να “εκτεθώ”, πήγα για να αφήσω ένα μικρό ίχνος — σαν να ψιθυρίζω τη δική μου φωνή μέσα σε έναν χώρο που έχει ακούσει πολλές.
Ποιά είναι η καλλιτεχνική σχέση σας με την Art-Genesis; Με την Art-Genesis νιώθω ότι είμαστε στην ίδια πλευρά: αγαπάμε την τέχνη, όχι την προβολή της, αλλά τον πολιτισμό
Είναι ένας χώρος όπου δεν χρειάζεται να εξηγήσω ποια είμαι, ούτε να πείσω κανέναν.
Απλώς υπάρχω με τη δουλειά μου.
Έχουν μια ευαισθησία και έναν σεβασμό προς τον καλλιτέχνη, κάτι σπάνιο. Ό,τι δημιουργούν δεν είναι «φτιασιδωμένο» αλλά αληθινό.
Γι’ αυτό και όταν μου ζήτησαν να συμμετάσχω, το δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι συνεργασία, αλλά και σχέση εμπιστοσύνης.
Με ποιο έργο συμμετέχετε και ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στο φιλότεχνο κοινό με το έργο σας; Τα έργα με τα οποία συμμετέχω μιλούν για το φως — όχι το φως που βλέπουμε, το άλλο, το εσωτερικό.
Αυτό που εμφανίζεται όταν κάτι μέσα μας ραγίζει. Αυτό που δεν το ζητάς, αλλά έρχεται. Πιστεύω ότι κάθε καλλιτέχνης έχει έναν «νταλκά» στην καρδιά του, το πένθος της ζωής, όπως έλεγε ο Καρούζος. Το νιώθεις στη μοναξιά του εργαστηρίου, όταν ακόμα και τυχαία σού αποκαλύπτεται κάτι που σε υπερβαίνει.
Το μήνυμα που θέλω να αφήσω είναι απλό: ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν σκοτεινά, μια μικρή χαραμάδα φτάνει για να αλλάξει όλη την εικόνα.
Και μερικές φορές, η ρωγμή είναι ευλογία.
Πώς βιώνετε ως καλλιτέχνης την πολιτιστική ανταπόκριση του κοινού; Νιώθω ότι ο κόσμος ψάχνει.
Ψάχνει να συγκινηθεί, να σταματήσει για λίγο, να αναπνεύσει.
Και όταν κάποιος σταθεί μπροστά σε έναν πίνακα και χαθεί για λίγα δευτερόλεπτα,
αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη ανταπόκριση.
Δεν χρειάζομαι πολλά λόγια.
Αρκεί να δω ότι κάτι άγγιξε κάτι.
Ζούμε δύσκολα, γρήγορα, πιεσμένα — και η τέχνη είναι ένας μικρός τρόπος να θυμηθούμε ότι είμαστε άνθρωποι.
Ποια ειναι τα μελλοντικά καλλιτεχνικά σας σχέδια; Σχέδια… δεν κάνω. Η ζωή μού έχει δείξει ότι ό,τι σχεδιάζω εγώ, εκείνη το αλλάζει.
Αυτό που ξέρω είναι ότι συνεχίζω να ψάχνω.
Θέλω να δω πού μπορεί να με πάει αυτή η περιέργεια για το άγνωστο, για τον χρόνο, για τη «διάσταση» που δεν βλέπουμε.
Και περιμένω απλώς το επόμενο χτύπημα στην πόρτα — συνήθως αυτό οδηγεί και στον επόμενο πίνακα.
