Επιμέλεια: Εύα Πετροπούλου Λιανού
Των παιδιών το αίμα (Παναγιώτα Π. Λάμπρη, «Χαρμολύπες», 2018)
Το αίμα των αθώων παιδιών
κόκκινη την οθόνη χρωματίζει.
Μια μάνα το σπλάχνο της νεκρό
κρατάει στην απορφανισμένη αγκαλιά της,
μια άλλη την κόρη της, ημιθανή,
που στο σχολείο είχε πάει,
μια άλλη τον μονάκριβό της γιό, τραυματισμένο,
σπεύδοντας να σώσει τρέχει,
μια άλλη…
Πολλές άλλες μανάδες,
χρόοοονια τώρα,
θωρούν να φεύγουν άωρα τα παιδιά τους
θύματα ενός «άγνωστου» θεού
που ως δόγμα το παράλογο έχει.
Οι εικόνες με τα φρικώδη εγκλήματα
στα πέρατα της οικουμένης φθάνουν,
όμως, οι συνειδήσεις των τηλεθεατών,
αμβλύωπες, εθισμένες κι απαθείς,
για αλλότριους πόνους δεν πονάνε.
Τα αθώα παιδιά – του κόσμου η Άνοιξη! –
θα συνεχίσουν, άγνωστο μέχρι πότε,
ελπίδα, όταν γεννιούνται, να σκορπούνε,
και με την πρόωρη, την άδικη θανή τους
για του πολιτισμού την παρακμή,
αν και νεκρά, να ομιλούνε.
Τα χέρια (Παναγιώτα Π. Λάμπρη, «Ψηφίδες», 2021)
Εκείνα τα χέρια
έρχονταν από καιρούς πολύ μακρινούς·
κρατούσαν στην εράσμια αγκαλιά τους
τον Έρωτα και τους εξαίσιους καρπούς του·
αυλάκωναν με την αξίνα τον κόρφο της γης
κι αυτός με γαλαντομία ευδοκιμούσε·
άγγιζαν τους αυλούς, τις ασκαύλους, τις λύρες,…
και αιολικοί ρυθμοί αχολογούσαν·
οικοδομούσαν κραταιά αρχιτεκτονήματα
και με ιωνικά κιονόκρανα τα διακοσμούσαν·
γύριζαν μία μετά την άλλη τις σελίδες των βιβλίων
κι αυτές για έναν μακραίωνο ελληνικό πολιτισμό
πάντα με πλήθος τεκμηρίων ομιλούσαν!
Εκείνα τα χέρια,
των ανδρών, των γυναικών και των παιδιών,
κουβαλούσαν την ψυχή και τη μνήμη αιώνων!
Εκείνα τα χέρια,
ικετευτικά κλαδιά στης ανίερης καταιγίδας τη μανία,
κομμένα, αλίμονο, έπεσαν από «φίλια» χέρια
στου λιμανιού της πολύπαθης Σμύρνης την αλμύρα!
Εκείνα τα χέρια,
μάρτυρες της άρρητης συμφοράς στους αιώνες θενά ’ναι,
εκτός και η Λήθη, αδελφή του Θανάτου ακριβή,
με πέπλα λησμονιάς τα σκεπάσει!
