Επιμέλεια: Εύα Πετροπούλου Λιανού
Κι όπως περνούσα τη μεγάλη πορφυρή πόρτα
Σαν να την είδα που εισχωρούσε κάτω απ την αψίδα του θριάμβου.
Μα η πόρτα ήταν βαριά, σιδερένια, πορφυρή σαν υμνολόγιο
Βυζαντινό.
Η απόσταση μας ήταν απόσταση παραζάλης.
Και σαν να αναβόσβησαν οι κώδικες των Προσωκρατικών
Δηλαδή τα μέταλλα της πόρτας σαν να αναστέναξαν έναν ψαλμό
αγγέλου.
Κι εκείνη πέρασε από κάτω
Με τα μαλλιά της άχυρα Αυγούστου.
Κι όσοι με ρώτησαν γιατί η πλημμυρίδα στα μάτια μου
Σαν το πιο ταπεινό παρμπρίζ αυτοκινήτου
Που μόλις μπαίνει αργά στο υπαίθριο πλυντήριο
Με νερά και δάκρυα ανακατεμένα.
Τι να έλεγα; Πως ήμουν άγγελος Κυρίου έξω από το υπουργείο Πολιτισμού
κι έβλεπα τα άσπιλα φτερά κύκνου να
εισχωρούν θριαμβευτικά
στο μονοπάτι για το γραφείο της;
Τι να έλεγα δηλαδή, στους φίλους που δεν
καταλάβαιναν;
Ότι είδα τη γυναίκα να μπαίνει στο κόκκινο
αστεροσκοπείο των γραμμάτων
Και κατέβασαν οι ουρανοί όλα τα νερά τους μες απ τα μάτια μου…
