ΟΛΓΑ ΔΡΙΒΑΚΟΥ: “Η αγάπη μου για το τραγούδι ήταν αρχικά η διέξοδός μου στην εφηβεία μου, που με τα χρόνια μετουσιώθηκε σε κάτι πιο βαθύ”

Όλγα είσαι μια νεαρή, όμορφη, ταλαντούχα και ανερχόμενη καλλιτέχνης. Έχεις πάρει μέρος σε μουσικοθεατρικές παραστάσεις και έχεις υπάρξει μέλος αρκετών μουσικών σχημάτων. Τη χρονιά αυτή, πριν ο κορωνοϊός ακυρώσει τα πάντα, σε βρίσκουμε στο μουσικό σχήμα French Keys Band και σε μια συνεργασία με την TV100, στην πολυσυζητημένη εκπομπή «Σαν το σπίτι δεν έχει» μαζί με το συνεργάτη σου Σπύρο Ρασσιά. Πώς προέκυψε η αγάπη σου για το τραγούδι; Κατ’αρχάς, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Όντως έχω υπάρξει μέλος της French Keys Band για δύο συνεχόμενες σεζόν, ωστόσο τη σεζόν 2019-2020, αν και διακόπηκε απότομα, μόνιμη συνεργάτης υπήρξα μόνο στο Sherlock Speakeasy bar, με τους Sherlock’s 3, Νατάσα Παυλίδου και Πέτρο Λαγόντζο. Η αγάπη μου για το τραγούδι ήταν αρχικά η διέξοδός μου στην εφηβεία μου, που με τα χρόνια μετουσιώθηκε σε κάτι πιο βαθύ. Σαφώς βέβαια είχα ερεθίσματα, με διάφορες μαθητικές παραστάσεις-μιούζικαλ κ.α.

Είσαι μία πολυσχιδής προσωπικότητα. Ποιο είναι τα αγαπημένο είδος μουσικής που συνήθως προτιμάς; Αυτή ίσως είναι η πιο δύσκολη ερώτηση που μπορεί κανείς να κάνει σε έναν άνθρωπο που αγαπάει τη μουσική και ασχολείται με αυτήν. Δεν υπάρχει ένα είδος που να προτιμάω, ωστόσο καλλιτέχνες που θα βρει κανείς κατ’ επανάληψη στις λίστες μου είναι Queen, Pink Floyd, Stevie Wonder, Jamiroquai κ.α. 

Τι είναι το τραγούδι και η τέχνη για σένα; μια μορφή προσωπικής έκφρασης; ανάγκη για δημιουργία; επικοινωνία; ή κάτι άλλο; Το τραγούδι για μένα είναι «βιολογική ανάγκη». Πώς νιώθεις όταν παίρνεις μια βαθιά ανάσα και με την εκπνοή ανακουφίζεσαι; Αυτό. Σαφέστατα έχει να κάνει με την έκφραση, τη δημιουργία, την επικοινωνία και άλλα αντίστοιχα, αλλά δε θα μπορούσα να το περιγράψω αλλιώς.

Με αφορμή το χώρο που μας φιλοξενεί για τη συνέντευξη, είδα έναν ενθουσιασμό για τα προϊόντα περιποίησης και θεραπείας από καναβέλαιο και εντυπωσιάστηκα για τις γνώσεις σου σχετικά με τις ευεργετικές – θεραπευτικές ιδιότητες του παρεξηγημένου αυτού φυτού. Η βιομηχανική κάνναβη (μη ψυχοδραστική) και το CBD είναι νόμιμα πλέον στην Ελλάδα από τον Ιούνιο του 2017. Πιστεύεις ότι η νομιμοποίηση αυτή μπορεί να συμβάλλει τα μέγιστα στην κοινωνία, κάτω βέβαια και από το σωστό νομοθετικό πλαίσιο και να ανοίξει νέους ορίζοντες για τους ασθενείς που υποφέρουν από σοβαρές ασθένειες και χρειάζονται την χορήγηση της κανναβιδιόλης (CBD) αλλά και για όλους τους ανθρώπους ώστε να το συμπεριλάβουν ως βότανο στην καθημερινότητά τους (ρόφημα, cbdoil, κοσμετολογία, κλπ); Το πιστεύω και το επιθυμώ επίσης. Η κάνναβη, πόσο μάλλον η μη ψυχοδραστική, είναι κάτι που παρέχεται από τη φύση και έχει αποδεδειγμένα ευεργετικές ιδιότητες για τον άνθρωπο – και όχι μόνο. Γενικότερα έχω μια αγάπη για τα φυσικά προϊόντα, ιδιαίτερα ομορφιάς και περιποίησης. Η κάνναβη που είναι και βρώσιμη, που προσωπικά μου αρέσει και σαν γεύση, έχει αυτό το μοναδικό που σε χαλαρώνει και σε συγκεντρώνει ταυτόχρονα. Με την ενσωμάτωσή της στην καθημερινότητά μας θεωρώ ότι μπορούμε να καταπολεμήσουμε ατομικά και συλλογικά «μάστιγες» της εποχής όπως το άγχος που μας συνοδεύει πάντα και παντού. Εύχομαι να καθιερωθεί και να αποδαιμονοποιηθεί. Μου φαίνεται εξωπραγματικό πώς το αλκοόλ π.χ., με υψηλά στατιστικά επιθετικότητας, εγκεφαλικής θολούρας και άλλα όχι τόσο κολακευτικά χαρακτηριστικά είναι καθολικά σχεδόν διαδεδομένο, αλλά παραμένουμε καχύποπτοι απέναντι σε ένα φυτικό βότανο.

Η Ελλάδα της κρίσης, και των όποιων προβλημάτων την ταλανίζουν τα τελευταία χρόνια, δημιουργεί σίγουρα δυσκολίες στον βιοπορισμό κάθε ανθρώπου, πόσο μάλλον των καλλιτεχνών. Πιστεύεις παρόλα αυτά ότι το δυσμενές κλίμα λειτουργεί επικουρικά ή ανασταλτικά όσον αφορά στην διάθεση για δημιουργία; Κοιτάξτε να δείτε. Αν μιλήσουμε για τις προ-κορωναϊού ημέρες, το νόμισμα έχει δύο όψεις: Ναι, η δουλειά του μουσικού είναι αβέβαιη, ανασφαλής. Είναι όμως και προνόμιο να ζεις από αυτό που αγαπάς και υπάρχει πληθώρα ανθρώπων που το κάνει στην Ελλάδα, είτε έχει αφιερώσει όλη του τη ζωή στην τέχνη, είτε έχει αφιερώσει ελάχιστη (και όλα τα ενδιάμεσα). Φυσικά, με την πανδημία ο καλλιτεχνικός χώρος επηρεάστηκε σε βαθμό που οι περισσότεροι από εμάς δεν ξέρουμε αν και πότε θα ξαναδουλέψουμε, με τι συνθήκες, πώς θα ζήσουμε. Ωστόσο βλέπω συνέχεια (και χαίρομαι δεόντως) νέο υλικό από φίλους και συναδέλφους, έμπνευση, δημιουργία. Δεν ξέρω αν αυτό συνέβη επειδή επηρεαστήκαμε τόσο ή αν «απλά» απελευθερώθηκε χρόνος να βγει ό,τι ήδη υπήρχε, πάντως είναι κάτι αισιόδοξο μέσα στην αβεβαιότητα όλων των άλλων πραγμάτων.

Διανύουμε την μετά-κορωνοϊού εποχή και πάμε για την ένταξη στην κανονικότητα. Πώς επηρέασε όλη αυτή η κατάσταση τις μουσικές σκηνές και εσάς τους καλλιτέχνες γενικότερα; Οι μουσικές σκηνές κλείνουν η μία πίσω από την άλλη, και όσες μένουν, ζουν με αυτόν τον κίνδυνο πολύ πραγματικό. Εμείς ως καλλιτέχνες ξέραμε ότι το επάγγελμά μας θα αντιμετωπιστεί σαν «πολυτέλεια» κι ότι θα αργήσουμε να επανενταχτούμε σε αυτό που ονομάζεται «κανονικότητα». Τώρα δεν έχουμε και «γραφείο». Χωρίς μουσικές σκηνές, πώς; Η επόμενη μέρα παραμένει ένα μυστήριο. Ας δώσουμε προτεραιότητα στη δημιουργία για να μη μας καταπιεί η ανησυχία. 

Αν επέλεγες μια διαφορετική εποχή για να ζήσεις ποια θα ήταν αυτή και με ποιον τρόπο πιστεύεις ότι θα εκφραζόσουν καλλιτεχνικά; Ίσως στα ‘70s-‘80s, αλλά πάντα με τη μουσική.

Aν δεν ζούσες στην Ελλάδα, σε ποιά χώρα θα ένιωθες πολίτης της; Όσο έχω ταξιδέψει, σπίτι μου νιώθω την Ελλάδα. Ωστόσο, όσες φορές έχω βρεθεί Αγγλία έχω νιώσει αρκετά οικεία ώστε να μπορώ να νιώσω «πολίτης» της.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου καλλιτέχνες; Αν μιλάμε για μουσικούς, είναι όσοι προανέφερα ότι πρωταγωνιστούν στις λίστες μου πιο πάνω. 

Ο Πολ Βαλερύ είχε πει «το πρόβλημα με την εποχή μας είναι ότι το μέλλον δεν είναι πια αυτό που ήταν». Σε ποιους πιστεύεις ότι ανήκει το μέλλον; Σε όλους ανήκει το μέλλον, όπως σε όλους ανήκει και το παρελθόν και το παρόν. Το προσωπικό μας σίγουρα, το συλλογικό κατά περιπτώσεις. Ίσως παραπάνω ευθύνη έχουν οι άνθρωποι με τη ζωτικότητα και την ικανότητα να συμμετέχουν στη διαμόρφωσή του (με την δημιουργία, με την ψήφο, με τη συμμετοχή, με την ευαισθησία και πάει λέγοντας). 

Είναι η αγάπη ο σκοπός της ζωής;  Αδιαπραγμάτευτα. 

Τι θα συμβούλευες στα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το τραγούδι; Να μαθαίνουν παράλληλα μουσική (θεωρία-αρμονία), να βρουν τον κατάλληλο δάσκαλο (για το είδος που θέλουν να υπηρετήσουν αλλά και την ιδιοσυγκρασία τους) και να μην ανυπομονούν!

Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος; Σίγουρα θα υπάρχουν και βαθύτεροι φόβοι αλλά προς το παρόν το μόνο που σκέφτομαι είναι οι ακρίδες. 

Έχεις ελεύθερο χρόνο; Και αν ναι με τι ασχολείσαι; Έχω και αγαπώ να τον καταναλώνω με αγαπημένα πρόσωπα περισσότερο από οτιδήποτε. Λατρεύω τις βόλτες (πόδια παιδιά, μη βαριέστε), τις ταινίες και πάει λέγοντας. 

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς; J.K. Rowling, με μεγάλωσε κανονικά. 

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Que sera, sera! Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, τα σχέδια τα κάνω με τη ροή. 

Με την επιστροφή των Μαρμάρων συμφωνείς; Ή θεωρείς ότι είναι καλύτερη διαφήμιση να βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο; Νομίζω σε μια παράγραφο δε γίνεται να ανοίξουμε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα με τόσο μεγάλη ιστορία. Ναι είναι τέλεια διαφήμιση να βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο. Για το Βρετανικό Μουσείο. 

Μια εικόνα που δεν θα ξεχάσεις ποτέ και ποιο το ωραιότερο ταξίδι που έχεις κάνει; Χιλιάδες εικόνες, κάποιες κι από ταξίδια. Και ταξίδια όλα ωραία και αξέχαστα για διαφορετικούς λόγους. Και εις άλλα με υγεία!

Υπάρχουν κανόνες και όρια στην τέχνη; Βεβαίως. Η πραγματική συζήτηση είναι το αν αυτά βρίσκονται στον τρόπο εκφοράς ή στο περιεχόμενο.

Αν έπρεπε να “ντύσεις” μουσικά ένα οδοιπορικό στη ζωή σου, ποιο τραγούδι θα επέλεγες; Το comfortably numb είναι το πρώτο που μου ‘ρχεται στο μυαλό.

Ποιά είναι η άποψή σου για την καθημερινότητα στη Θεσσαλονίκη και ποιο είναι το αγαπημένο σου σημείο στην πόλη; Δε θα με πείραζε λιγότερος συνωστισμός στους δρόμους και στα λεωφορεία, ούτε λίγη παραπάνω μέριμνα σε σχέση με την καθαριότητα της πόλης. Κι αν ψάξω θα βρω πολλά ψεγάδια, αλλά η Θεσσαλονίκη είναι το σπίτι μου και την αγαπώ. Και πιο πολύ αγαπώ ένα μικρό παρκάκι στην Κρήνη, που καταλήγει σε φυσικό ακρωτήρι και που μπορείς να κάτσεις και να κοιτάς όλη τη Θεσσαλονίκη από τη θάλασσα, χωρίς φασαρία, ανενόχλητος.

Όλγα σε ευχαριστούμε πολύ και να μη παραλείψουμε να ευχαριστήσουμε το κατάστημα CBDWORLD στην Π. Ιωακείμ 2 & Αλ. Σβώλου 1, για τη φιλοξενία της συνέντευξης στο χώρο του καφέ.