Η ζωγραφική μου δεν ξεκινά ποτέ με έναν συγκεκριμένο στόχο· γεννιέται μέσα από τη ροή, το χρώμα, το ένστικτο
Πώς επηρέασε ο χώρος του αεροδρομίου Ηρακλείου τη σύλληψη ή την υλοποίηση του έργου σας; Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο έργο το είχα υλοποιήσει αρκετό καιρό πριν την πρόσκληση για το αεροδρόμιο Ηρακλείου. Όμως, μόλις προέκυψε η δυνατότητα να συμμετάσχω σε αυτό το πρότζεκτ, ένιωσα ότι ταίριαζε απόλυτα με τον χώρο. Το θέμα του έργου είναι η συμπαντική δημιουργία και φέρει τον τίτλο «The Breath of Creation». Πρόκειται για ένα έργο διαισθητικής ζωγραφικής (intuitive painting) που αποτυπώνει την πνοή εκείνη που γεννάει το σύμπαν, τα άστρα και την αίσθηση του απέραντου. Σκέφτηκα ότι το αεροδρόμιο, ως τόπος αναχωρήσεων και αφίξεων, συνδέεται βαθιά με αυτή την ιδέα του ταξιδιού στο άγνωστο, με τον αέρα, με την κίνηση, με τη δυνατότητα να δεις τον κόσμο από μια άλλη οπτική. Έτσι, το έργο λειτούργησε σαν να βρήκε το φυσικό του περιβάλλον μέσα στον χώρο του αεροδρομίου, προσφέροντας στους ταξιδιώτες μια στιγμή περισυλλογής και επαφής με κάτι ευρύτερο από την καθημερινότητα.
Ποια στοιχεία «επιμονής» ή διάρκειας θεωρείτε ότι αναδεικνύονται ιδιαίτερα μέσα στον συγκεκριμένο χώρο; Η ίδια η έννοια της «επιμονής» είναι κομμάτι τόσο της ομάδας της Επίμονης Τέχνης όσο και της ίδιας της καλλιτεχνικής διαδικασίας. Στο αεροδρόμιο, έναν χώρο διαρκούς κίνησης, μεταβάσεων και αλλαγών, η τέχνη λειτουργεί σαν ένα σταθερό σημείο αναφοράς. Εκεί όπου οι άνθρωποι βιάζονται να φύγουν ή να φτάσουν, ένα έργο τέχνης στέκεται ακίνητο και επίμονο, προσφέροντας διάρκεια, ηρεμία και μια ανάσα μέσα στη ροή του χρόνου. Για εμένα, αυτή είναι η ουσία της «Επίμονης Τέχνης»: η δημιουργία που αντέχει, που συνομιλεί με τον χώρο και τον άνθρωπο πέρα από τη στιγμή. Μέσα στον θόρυβο και τη ρευστότητα ενός αεροδρομίου, το έργο υπενθυμίζει ότι υπάρχει κάτι βαθύτερο, διαρκές και ανθεκτικό – η ίδια η δύναμη της καλλιτεχνικής έκφρασης.
Ποιους συμβολισμούς ή μηνύματα θέλατε να περάσετε σε ένα διεθνές κοινό που συχνά βρίσκεται σε μετακίνηση; Η ζωγραφική μου δεν ξεκινά ποτέ με έναν συγκεκριμένο στόχο· γεννιέται μέσα από τη ροή, το χρώμα, το ένστικτο. Στον καμβά του συγκεκριμένου έργου λοιπόν γεννήθηκαν μορφές που θυμίζουν άστρα, πλανήτες, αρχαίες θεότητες, σύννεφα και κύτταρα που σπείρονται μέσα στο άπειρο. Κάποιοι ίσως διακρίνουν στο έργο μια κεντρική πνοή που μοιάζει να δίνει ώθηση στη γέννηση των πάντων, έναν αόρατο παλμό που θέτει σε κίνηση τον χορό της δημιουργίας. Φυσικά, κάθε θεατής μπορεί να ανακαλύψει στο ίδιο σημείο μια εντελώς διαφορετική μορφή ή αίσθηση. Αυτό το στοιχείο της «σποράς στο διάστημα» αγγίζει έμμεσα φιλοσοφικές και μυθικές θεωρίες για την προέλευση της ζωής, για το πώς το μικρό και ταπεινό μπορεί να πυροδοτήσει το απέραντο. Δεν είναι μια κυριολεκτική αφήγηση· είναι μια πρόσκληση στον θεατή να ανακαλύψει τη δική του ιστορία, να βρει τα δικά του σύμβολα μέσα στο έργο. Για το διεθνές κοινό που βρίσκεται διαρκώς σε μετακίνηση, θέλησα να αφήσω αυτό το μήνυμα: ότι κάθε ταξίδι, είτε στο αεροδρόμιο είτε στο σύμπαν, κουβαλά μέσα του τη δυνατότητα μιας νέας αρχής. Η τέχνη, όπως και η ζωή, είναι μια αδιάκοπη πράξη δημιουργίας, σποράς και αναγέννησης.
Ποιες δυσκολίες ή προκλήσεις συναντήσατε προσαρμόζοντας το έργο σας σε έναν ανοιχτό, δημόσιο και περαστικό χώρο όπως το αεροδρόμιο; Η μεγαλύτερη πρόκληση σε έναν ανοιχτό δημόσιο χώρο, όπως το αεροδρόμιο, είναι ότι το έργο θα εκτεθεί σε ανθρώπους που έρχονται από διαφορετικές κουλτούρες και με διαφορετική σχέση με τη σύγχρονη τέχνη. Κάποιοι μπορεί να το αγκαλιάσουν αμέσως, ενώ άλλοι να το κοιτάξουν πιο κριτικά ή αδιάφορα. Επίσης, δεν γνωρίζεις ακριβώς τον τρόπο που θα «σταθεί» το έργο μέσα στον συγκεκριμένο χώρο, ανάμεσα στην κίνηση, τον θόρυβο και τον ρυθμό των ταξιδιωτών. Όμως, αυτό το βρίσκω γοητευτικό: η τέχνη βγαίνει από το προστατευμένο περιβάλλον μιας γκαλερί και συναντά τον κόσμο απροειδοποίητα. Για μένα, αυτή είναι μια αληθινή δοκιμασία αλλά και μια μεγάλη χαρά – η δυνατότητα το έργο να αγγίξει, έστω και για μια στιγμή, τον περαστικό ταξιδιώτη.
Πώς πιστεύετε ότι η τέχνη της επιμονής επικοινωνεί με ανθρώπους από διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα που συναντιούνται εδώ; Η Επιμονη Τέχνη πιστεύω ότι στηρίζεται στην ιδέα ότι η καλλιτεχνική πράξη είναι μια διαρκής αναζήτηση, μια συνέχεια που αντέχει στον χρόνο και στις διαφορετικές οπτικές. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η δική μου διαισθητική ζωγραφική λειτουργεί σαν γέφυρα: προέρχεται από το υποσυνείδητο και μιλάει μια οικουμενική γλώσσα, πέρα από λέξεις και σύνορα. Δεν δίνει μια μόνο αφήγηση, αλλά αφήνει κάθε θεατή –όποιο κι αν είναι το πολιτισμικό του υπόβαθρο– να αναγνωρίσει τα δικά του σύμβολα και να βρει τον δικό του ρυθμό. Έτσι, η «επιμονή» μετατρέπεται σε κοινή εμπειρία επικοινωνίας και σύνδεσης.
Ποια ήταν η αντίδραση του κοινού ή τα σχόλια που έχετε ήδη δεχτεί για το έργο σας στον συγκεκριμένο χώρο; Η ανταπόκριση ήταν πολύ θετική. Δεν έχω καταφέρει να δω το installation από κοντά ακόμα αλλά μου έχουν μεταφέρει ότι ταξιδιώτες συχνά σταματούν για λίγο μπροστά στο έργο, σαν να τους κρατά η ενέργεια και τα χρώματά του. Γνωστοί και φίλοι που το είδαν μου είπαν ότι λάτρεψαν την ένταση των χρωμάτων του και το αίσθημα εσωτερικού ταξιδιού και ονείρου που τους προσδίδει.
Πώς θα περιγράφατε το προσωπικό σας ταξίδι ως καλλιτέχνης μετά από αυτή τη συμμετοχή – άλλαξε κάτι στη ματιά ή την επιμονή σας; Το προσωπικό μου ταξίδι ως καλλιτέχνης, στην ουσία, ξεκίνησε από ένα αεροδρόμιο. Αν και η επαγγελματική μου πορεία ήταν στον χώρο της τεχνολογίας μέχρι εκείνο το σημείο, η τέχνη εμφανίστηκε αρχικά στη ζωή μου ως ένα χόμπι. Όμως μέσα από ένα ταξίδι μου στην Ιταλία γεννήθηκε μια νέα ταυτότητα: αφού πρώτα ξεχώρισαν έργα μου στο διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με κάλεσαν να συμμετάσχω σε δύο ομαδικές εκθέσεις στη Γένοβα. Εκείνη η εμπειρία είχε όλα τα στοιχεία ενός ταξιδιού γεμάτου προσμονή – θα φτάσουν τα έργα στην ώρα τους; πώς θα με δεχτεί το ιταλικό κοινό και οι κριτικοί; τι άγνωστο με περιμένει; Αυτή η «γλυκιά προσμονή και αγωνία» μού θύμισε την αίσθηση κάθε ταξιδιώτη: την αβεβαιότητα του καινούριου, αλλά και τη χαρά μιας νέας αρχής. Έτσι, μέσα από εκείνο το ταξίδι μου στην Ιταλία γεννήθηκα ξανά ως «καλλιτέχνιδα». Από τότε, κάθε νέο μου βήμα στην τέχνη κουβαλάει κάτι από εκείνη την πρώτη απογείωση.
Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ανάμνηση ή εικόνα από την Κρήτη που σας ακολουθεί δημιουργικά; Η Κρήτη για μένα δεν είναι μόνο τόπος φιλοξενίας εκθέσεων αλλά και κομμάτι της καρδιάς μου, αφού εκεί ζει ο αδερφός μου με την οικογένειά του λόγω της εργασίας του. Νιώθω πάντα πως επιστρέφω σε ένα δεύτερο σπίτι, με το τοπίο, τους ανθρώπους και την ενέργειά της να με εμπνέουν. Η σημαντικότερη όμως ανάμνηση που κρατώ είναι η πρόσφατη συμμετοχή μου στην έκθεση «Το Μυστικό Νήμα της Αριάδνης» στη Δημοτική Πινακοθήκη Ηρακλείου. Εκεί είχα την ευκαιρία να παρουσιάσω μια performance μαζί με την ιδρύτρια της Επίμονης Τέχνης Χρύσα Μπαρζόκα που εξελίχθηκε σε μια τελετουργία: σαν άλλες «Αριάδνες», το νήμα μας οδήγησε σε μια χορευτική πορεία γύρω από τα έργα, σε μια μυσταγωγική πράξη ενότητας, μπαίνοντας διαισθητικά στον ρόλο. Δεν ήταν απλώς μια καλλιτεχνική πράξη, αλλά μια μυσταγωγία, μια εμπειρία που συνέδεε μύθο, σώμα και συλλογική μνήμη. Εκεί ένιωσα πώς η τέχνη μπορεί να γίνει πέρασμα — από το ορατό στο αόρατο, από το προσωπικό στο οικουμενικό. Εξίσου σημαντική εμπειρία υπήρξε η δράση μας στο Αρκαλοχώρι με την Επιμονή Τέχνη, όπου μέσα από τα έργα μας δώσαμε πνοή σε έναν χώρο που δοκιμάστηκε από τον σεισμό. Εκεί συνειδητοποίησα ξανά πως η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει σαν μίτος που ενώνει, θεραπεύει και δίνει ελπίδα.
Σύντομο bio
Η Ιφιγένεια Παπαγεωργίου δραστηριοποιείται στον χώρο της τέχνης από τον Οκτώβριο του 2023, όταν συμμετείχε για πρώτη φορά σε ομαδική έκθεση στην Ιταλία. Έκτοτε έχει λάβει μέρος σε πολυάριθμες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ από τον Μάρτιο του 2024 συμμετέχει στην εικαστική ομάδα «Επίμονη Τέχνη», που ιδρύθηκε από την εικαστικό Χρύσα Μπαρζόκα, λαμβάνοντας ενεργό μέρος σε δράσεις που φέρνουν την τέχνη πιο κοντά στους ανθρώπους και συμβάλλουν στην αισθητική της πόλης και όχι μόνο. Με επαγγελματική πορεία στην Πληροφορική και το Ηλεκτρονικό Εμπόριο, όπου και ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές, επέλεξε να στραφεί παράλληλα προς την τέχνη – σε έναν κόσμο που δεν μετριέται σε δεδομένα αλλά σε συναίσθημα.
Ασχολείται με τη διαισθητική ζωγραφική, δημιουργώντας έργα που γεννιούνται στο μεταίχμιο συνείδησης και ονείρου, εκεί όπου τα σχήματα και τα χρώματα λειτουργούν ως φορείς συναισθήματος και μνήμης. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, αναπτύσσει δικές της μεθόδους έκφρασης και αφήνεται στη διαδικασία χωρίς προσχεδιασμό, επιτρέποντας στην εικόνα να αποκαλυφθεί αυθόρμητα. Η δουλειά της εστιάζει στη σύνδεση, τη διαίσθηση και τη χαρά της καθαρής, ελεύθερης δημιουργίας.
Ανακαλύψτε περισσότερα έργα και στιγμές από τη δημιουργική της πορεία:
Instagram: https://www.instagram.com/oneironaut_art_/
Facebook: https://www.facebook.com/oneironautart/
