Η Βαρβάρα Δουμανίδου, Ηθοποιός-Σκηνοθέτις, απαντάει στις ερωτήσεις της δημοσιογραφικής ομάδας του polismagazino.gr
Εγκλεισμός στο σπίτι. Πως διαχειρίζεστε το χρόνο σας; Ποια συναισθήματα σας διακατέχουν; Προσωπικά δεν νιώθω μεγάλη διαφορά. Όπως δεν μου έφτανε ο χρόνος όταν λειτουργούσαν όλα, έτσι δεν μου φτάνει και τώρα. Νομίζω πως ο χρόνος είναι σαν τα χρήματα. Όσα έχεις τόσα ξοδεύεις. Και μένα δεν μου φτάνει ποτέ ο χρόνος. Είναι σαν να γλυστρά ανάμεσα από τα χέρια μου. Πάντα έχω να κάνω κάτι, πάντα νιώθω πως χρειάζομαι περισσότερες ώρες μέσα στην ημέρα για να κάνω αυτά που θέλω. Δεν ένιωσα τον εγκλεισμό ούτε στιγμή. Ήξερα από πάντα πως ήμουν εξωφρενικά προσαρμοστική αλλά η καραντίνα μου το απέδειξε περίτρανα. Μπορώ να συμμορφωθώ σε οτιδήποτε θεωρώ αναγκαίο χωρίς γκρίνια. Βρήκα χρόνο για εμένα, διαβάζω, βλέπω ταινίες, περπατάω, χαζεύω. Κυρίως χαζεύω. Μου είχε λείψει αφάνταστα. Νιώθω σαν να δυναμώνω μετά από πολύ μεγάλο διάστημα εργασιακής αποδυνάμωσης. Ωστόσο μου λείπουν πολλά πράγματα. Κυρίως μου λείπει ένα φαγητό έξω με καλή παρέα.
Ακούμε συνεχώς για Βία. Ενδοοικογενειακή, εργασιακή, αθλητική, καλλιτεχνική… Εντυπωσιάζεστε από το συμβάν ή από τους πρωταγωνιστές; Εσείς έχετε υποστεί κάποια μορφή βίας; Όλοι έχουμε υποστεί κάποια μορφή βίας στη ζωή μας. Είτε ήταν λεκτική είτε σωματική.
“Φυσικά και έχω δεχτεί λεκτική βία και ψυχολογικό πόλεμο και ήμουν δέκτης σεξουαλικών υπονοουμένων δυο τρεις φορές στη ζωή μου.”
Τα περισσότερα τα αντιμετώπισα με σθένος γιατί ένιωθα δυνατή. Φυσικά η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και έτσι πρέπει να αξιολογείται, οπότε δεν ξέρω πως θα ήταν αν δεχόμουν σεξουαλική επίθεση και πως θα το αντιμετώπιζα. Ευτυχώς δεν το έζησα. Υποφέρω κι εγώ όπως όλοι μας τις τελευταίες ημέρες με όλα αυτά τα φρικτά πράγματα που ακούγονται. Και φυσικά είχαμε ακούσει φήμες, για κάποιους γνωρίζαμε κάτι παραπάνω, αλλά η πραγματικότητα ήρθε και μας έδωσε ένα δυνατό χαστούκι. Νομίζω πως στεκόμαστε ανήμποροι μπροστά στο γεγονός ενώ πρέπει να σηκώσουμε μανίκια και να στηρίξουμε όλους εκείνους που φοβούνται ακόμη να μιλήσουν.
“Πρέπει οι κακοποιητές κάθε χώρου να μας βρουν μπροστά τους.”
Πιστεύετε στην αποτελεσματικότητα του εμβολίου; Θα εμβολιαστείτε όταν έρθει η ώρα; Όταν μιλάμε για επιστήμη δεν τίθεται θέμα πίστεως. Δεν έχω τη γνώση για να μπαίνω σε χωράφια που δεν γνωρίζω. Όπως δεν θα ήθελα να ανέβει στη σκηνή και να σκηνοθετήσει ένας λοιμοξιωλόγος, έτσι δεν έχω το θράσος να έχω γνώμη για το αν ένα εμβόλιο είναι αποτελεσματικό. Όπως δεν ρώτησαν οι γονείς μου τι έχει μέσα το εμβόλιο της ιλαράς, της ανεμοβλογιάς και των υπολοίπων εμβολίων που κάναμε στη ζωή μας, όπως κανένας φαντάρος δεν ρώτησε τι εμβόλια του κάνουν όταν παρουσιάζεται, όταν κανείς δεν ρωτά τι έχει μέσα το εμβόλιο που πρέπει να κάνει όταν είναι να ταξιδέψει σε μία χώρα του τρίτου κόσμου, έτσι κι εγώ θα εμπιστευτώ την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα που δούλευε νυχθημερόν για να κάνει εμένα και τους γονείς μου να μην αρρωστήσουμε. Άλλωστε έχουν ήδη εμβολιαστεί εκατομμύρια ανθρώπων. Είναι αστείο να το συζητάμε ακόμη, όταν κάτι τόσο απλό θα μας χαρίσει και πάλι την ελευθερία μας.
Έχετε στερηθεί κάτι από τον εγκλεισμό σας στο σπίτι και εάν ναι, πως το αντιμετωπίσατε; Στην αρχή ένιωθα πολύ έντονα τη στέρηση των μαθημάτων θεάτρου, γιατί είναι η κύρια εργασία μου. Θεωρούσα αδύνατο να διδάξω θέατρο από απόσταση και μέσω ενός υπολογιστή. Μου έλειπε αφόρητα. Φυσικά όπως όλοι οι άνθρωποι έτσι κι εγώ άνοιξα μια μέρα τα μάτια και είπα φτάνει.
“Αν θέλεις κάτι πολύ φτιάξε τις προδιαγραφές και τις συνθήκες όπως εσύ θέλεις και δημιούργησε μια νέα πραγματικότητα.”
Και αυτό έκανα. Εδώ και δύο μήνες ξεκίνησα τα διαδικτυακά μαθήματα και είμαι και εγώ αλλά κοι οι μαθητές ενθουσιασμένοι. Περνάμε φανταστικά, γελάμε, διασκεδάζουμε, παίζουμε και δημιουργούμε. Ετσι συνεργάστηκα και με το Κέντρο Πολιτισμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και ανεβάσαμε διαδικτυακά το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα το Δεκέμβρη που μας πέρασε, κι έτσι θα ανεβάσουμε και τον Εξορκισμό αρχές Απριλίου. Γιατί πλέον μας έχει γίνει ξεκάθαρο πως ο άνθρωπος πάντα θα βρίσκει τον τρόπο.
Τηλεργασία και Αναστολή εργασιακών συμβάσεων. Τι πιστεύετε ότι θα συμβεί την επόμενη ημέρα του απεγκλωβισμού μας στον εργασιακό χώρο; Ως γνωστό το θέατρο δεν έχει χρήματα οπότε πιστεύω πως το θέμα της τέχνης γενικότερα θα ανακάμψει γρήγορα και θα είμαστε και πάλι στη σκηνή για να παίζουμε για την ψυχή μας. Προφανώς δεν ξέρω πόσο εύκολο θα είναι για όλους τους υπόλοιπους πληγωμένους βαριά κλάδους που είδαν τις εργασίες τους να βουλιάζουν, να κλείνουν.
“Νιώθω απέραντη συμπαράσταση για τους ανθρώπους που έχασαν τις δουλειές τους ή τις επιχειρήσεις τους.”
Ελπίζω να υπάρξει ένα κυβερνητικό πλάνο για την επάνοδό τους. Φυσικά και κάποιοι τομείς όπως είναι η εκπαίδευση, η εργασία από το σπίτι, η ευελιξία των ωραρίων θα έρθουν στο προσκήνιο σαν ένα νέο είδος εργασίας που ίσως και να μας βγει σε καλό. Ποιος ξέρει;
