Συνέντευξη στο δημοσιογράφο Θάνο Ξάνθο
Ένας καλλιτέχνης που σαν αερικό ανεβαίνει στην σκηνή και μας παρασύρει με την φωνή του, σε μέρη γεμάτα έρωτα, αγάπη, ανθρωπιά και φως. Ο Χρήστος Κωνσταντόπουλος είναι ένας καλλιτέχνης που έχει πάθος, θάρρος και ζέση για την τέχνη του! Με αφορμή την live εμφάνισή του την Πέμπτη 10/11 στην μουσική σκηνή «Σφίγγα» μοιράζεται μαζί μου σκέψεις και αλήθειες! Απολαύστε τον!
Αγαπητέ Χρήστο, επιστρέφεις δυναμικά στην μουσική σκηνή «Σφίγγα». Πες μας τι θα απολαύσει το κοινό στις 10/11. Πραγματικά έχω μεγάλη χαρά γιατί είναι μια από τις αγαπημένες μου σκηνές η «Σφίγγα». Θα είναι ένα ηλεκτρικό πρόγραμμα με τραγούδια από την προσωπική μου δισκογραφία, από τον «Προορισμό» έως και το τελευταίο μου τραγούδι με τίτλο «Κλειστή μου θάλασσα». Τα δικά μου τραγούδια θα διαδέχονται κομμάτια από την παγκόσμια ροκ σκηνή των Doors και των Led Zeppelin αλλά και διαχρονικά ελληνικά από Αλκίνοο και Μικρούτσικο μέχρι Βαμβακάρη και Τσιτσάνη.
Πώς διαχειρίστηκες τόσο ως καλλιτέχνης, αλλά και ως άνθρωπος την διετία της καραντίνας και πώς βλέπεις τα πράγματα τώρα; Δεν άλλαξαν και πολλά. Είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει να μένω πολύ στο σπίτι. Βέβαια, δεν μου άρεσε που δεν είχα την επιλογή να βγω έξω. Και δυστυχώς διαπίστωσα ότι δεν είχα ιδιαίτερη έμπνευση να γράψω τραγούδια όπως έκανα πριν την πανδημία και δεν μπορούσα να βρω ένα νέο όραμα, ένα δυνατό έναυσμα να ξαναβγώ στην σκηνή. Τώρα προσπαθώ να ξαναβρώ τους ρυθμούς μου και να ονειρευτώ ξανά πράγματα που θα με εξελίξουν και θα έχουν πραγματικό νόημα να επικοινωνήσω με τον κόσμο.
Αφήνεις περιθώρια στον εαυτό σου να αγχωθεί ή να φοβηθεί για κάτι; Ή βάζεις όρια; Πλέον βάζω όρια. Κουράστηκα να αγχώνομαι για όλα και να φοβάμαι τί θα φέρει το μέλλον. Όταν αρχίζουν οι σκέψεις να με κυριεύουν το σταματάω και κάνω κάτι που να έχει κίνηση για να ξεχνιέμαι. Μεγαλώνοντας γίνομαι πιο ζεν κι αυτό είναι μια προσωπική μου κατάκτηση. Πια, το έχω φιλοσοφήσει. Όλα είναι περαστικά. Κι εγώ είμαι ένας άνθρωπος «περαστικός κι αμίλητος κι απ’ τη ζωή φευγάτος» που λέει και το τραγούδι.
Αυτό που σε φοβίζει στην εποχή μας, τι είναι και ποια η άμυνά σου στον φόβο; Πραγματικά δε με φοβίζει κάτι εκτός από το θάνατο. Γίνομαι συχνά παρατηρητής της ζωής αν και αυτό δεν είναι ιδιαίτερα καλό. Έχω κατανοήσει βαθιά τον άνθρωπο και τον συμπονώ ακόμα και όταν αποκαλύπτει την κουταμάρα του. Εξάλλου, το ξέρω καλά πια ότι η ουσιαστική εξέλιξη των πραγμάτων και των μεγάλων κατακτήσεων πάει πολύ αργά. Κάνω υπομονή έχοντας πίστη και ελπίδα και παρηγοριά μου έχω τους στίχους της Γώγου «Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος. Θα την αλλάξουμε τη ζωή!»
Ποιοι άνθρωποι έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην ενασχόλησή σου με την μουσική; Καταρχάς, οι καλλιτέχνες που άκουγα στο δωμάτιό μου μικρός, από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και τον Παύλο Σιδηρόπουλο αλλά και τους παιδικούς μου έρωτες, την Θεοδοσία Τσάτσου και την Ευρυδίκη μέχρι και καλλιτέχνες από την παγκόσμια σκηνή, τον Jim Morrison και τον Jacques Brel. Όλοι αυτοί και πολλοί ακόμη διαμόρφωσαν την καλλιτεχνική μου προσωπικότητα αλλά και την γενικότερη φιλοσοφία μου για τη ζωή και με έκαναν να πιστέψω ότι μπορώ κι εγώ να πραγματοποιήσω τα δικά μου όνειρα σε σχέση με τη μουσική χαράζοντας όμως τον δικό μου δρόμο.
Ποια προσωπικότητα γενικά, σε ολοκλήρωσε ως καλλιτέχνη κι άνθρωπο και σε επηρεάζει; Δεν υπήρξε κάποιος που να με ολοκλήρωσε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο. Μόνος μου πάντα προσπαθούσα να βρω την εξέλιξή μου. Και ποτέ δεν νιώθω ολοκληρωμένος. Έχω ακόμα να μάθω πολλά και αυτή είναι και η μαγεία αυτού του αέναου ταξιδιού που λέγεται μουσική. Νιώθω πάντα μαθητής της τέχνης και της ζωής και αυτό μου χαρίζει τη χαρά της δημιουργίας αλλά και την ελευθερία να ανακαλύπτω συνέχεια καινούργια πράγματα.
Υπήρξε κάποια στιγμή ως τώρα, που να είπες ότι ως εδώ ήταν, θα τα παρατήσω και θα ασχοληθώ με κάτι άλλο. Πολύ συχνά. Αλλά κάθε φορά που σκέφτομαι να τα παρατήσω μετά νιώθω σα να παρατάω την ίδια μου τη ζωή. Δε φεύγω εύκολα από τις μεγάλες μου αγάπες. Το φτάνω μέχρι τέλους όσο δύσκολο κι αν είναι. Κι ας μη γίνω ποτέ πλούσιος. Εξάλλου νιώθω πλούσιος και βαθιά ελεύθερος κάνοντας μουσική. Οτιδήποτε άλλο κι αν έκανα θα με έκανε δυστυχή. Κι εγώ κυνηγάω την ευτυχία στη ζωή μου.
Ποια είναι η πιο δύσκολη στιγμή που βίωσες επί σκηνής ή στην δουλειά γενικά, αλλά μέσα από αυτήν, βγήκες πιο δυνατός; Δεν έχω βιώσει καμία δύσκολη στιγμή επί σκηνής γιατί όταν βρίσκομαι κάτω από τα φώτα της, όλα μου φαίνονται εύκολα. Γι’ αυτό την αγαπώ τη σκηνή. Γιατί σου δίνει την επιλογή να βγαίνεις από τον εαυτό σου, να βγάζεις φτερά και να πετάς πάνω από τον κόσμο. Στη δουλειά βέβαια έχω πάρει απογοητεύσεις από ανθρώπους γιατί πίστευα πάντα ότι οι άνθρωποι του χώρου μου είναι βαθιά ρομαντικοί, ιδιαίτερα ευαίσθητοι, με μεγάλη ψυχή. Αυτό ισχύει τελικά μόνο για τους πραγματικούς καλλιτέχνες. Οι υπόλοιποι απλώς τον μολύνουν και δυστυχώς είναι πολλοί. Υπήρξαν λοιπόν κάποιοι άνθρωποι που ήθελαν κάτι άλλο από εμένα και μου έδειξαν το σκοτεινό τους πρόσωπο. Όσες φορές μου συνέβη αυτό, το μόνο πράγμα που έκανα ήταν να τους προσπερνώ. Είχα ήδη φύγει. Δεν στέκομαι καθόλου στα σκοτάδια. Πάντα κυνηγάω το φως.
Ετοιμάζεις κάτι άλλο δισκογραφικά; Έχω γράψει μουσική πάνω σε κάποια ποιήματα, είναι ένα ιδιαίτερο πρότζεκτ. Απαιτεί όμως μεγάλη προετοιμασία και δεν ξέρω πότε θα είναι έτοιμο. Με το νέο έτος εύχομαι να το έχω ολοκληρώσει. Προς το παρόν αφοσιώνομαι στις live παραστάσεις μου που τόσο πολύ μου έχουν λείψει.
Αγαπημένο μότο της ζωής σου; When the music’s over. Turn out the lights. Dance on fire as it intends. Music is your only friend. Until the end. J.M.
Ο Χρήστος Κωνσταντόπουλος ανεβαίνει στην σκηνή της ”Σφίγγας” την Πέμπτη, 10 Νοεμβρίου στις 21.00
Κλείστε έγκαιρα τα εισιτήριά σας στο https://www.viva.gr/tickets/music/xristos-konstantopoulos/
