Γράφει ο Τραϊκούδης Χρήστος. Οικονομολόγος, προϊστάμενος εμπορικού τμήματος Α’ υλών εταιρείας ανακύκλωσης, Msc in politics & economics in S.E and Eastern Europe, UoM
Θλίψη, θυμός, ένας ατέρμονας στροβιλισμός σκέψεων και μετά σου γράφουνε να σιωπήσεις γιατί είναι έτσι πιο εύκολο να ξεχάσεις και να ξεχαστείς.
Ξέρετε σε πόσα σημεία είναι πολύ πιθανό να υπάρξουν ο πόνος, ο θυμός, η αγανάκτηση και η έλλειψή τύχης τα οποία γεννά αυτή η κωμικοτραγική επανάληψη της ιστορίας;
Μπάρες που κείτονται για χρόνια σε επικίνδυνα σημεία του οδικού δικτύου, καθιζήσεις στο οδόστρωμα, τυφλές διασταυρώσεις, δρόμοι με λάθος χάραξη, διαλυμένα πεζοδρόμια, κλεμμένα καλώδια από φωτισμό και σηματοδότες, δρόμοι που στενέψαν για να ικανοποιηθούν αιτήματα συνδαιτημόνων, ανυπαρξία υπόγειων διαβάσεων σε επικίνδυνα σημεία, είναι εικόνες περί των οποίων ως φαίνεται λίγοι νοιάζονται. Και αυτό το λίγο συμφέρει και τους ολίγους που νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους. Συνήθως τα τελευταία είναι άτομα που δεν έχουν περπατήσει το πεζοδρόμιο της ζωής και τα οποία βρίσκουν όσους επιζητούν λύσεις σε αυτά τα προβλήματα χαζούς, απροσάρμοστους και ότι άλλο αρνητικό μπορεί να γεννήσει ο νους τους.
Οι παραλείψεις, οι ατασθαλίες, η αδιαφορία και η παρανομία δεν περιορίζονται μόνο στα παραπάνω, δυστυχώς. Να εύχεσαι να μην είσαι άτυχος και βρεθείς αντιμέτωπος με την ιστορική λήθη η οποία έχει θρέψει το τέρας της νέο-ελληνικής πανάκριβης γραφειοκρατίας. Η οποία τελευταία ψηφιοποιείται μέν με ταχείς ρυθμούς τα τελευταία χρόνια, αυτό είναι απολύτως θετικό ως πράξη, αλλά είναι δύσκολο να απεγκλωβιστεί από τις κακές συνήθειες του παρελθόντος δε. Ακόμη δεν έχει γίνει κάποια προσπάθεια να δεί το ελληνικό κράτος πώς κάποιοι πλούτισαν σημαντικά από την ενασχόληση τους με τα κοινά, από την εργασία τους σε δημόσιες υπηρεσίες, υποτίθεται ως φύλακες της νομιμότητας. Ψηφιακά εργαλεία υπάρχουν για να γίνει ο έλεγχος ακόμη και αν πάει η έρευνα πολύ πίσω. Πόσοι θα συμφωνήσουν με αυτό αν απαιτηθεί να γίνει, είναι μία άλλη μεγάλη ιστορία, όχι άσχετη όμως με τη νεότερη ιστορία μας. Εις σε καμία περίπτωση όμως δεν ισχύει το ότι όλοι μαζί τα φάγαμε γιατί όλοι δεν πίστεψαν σε αυτή την πλάνη των αφηρημένων ιδεολογημάτων, η οποία έφερε περισσότερη αναξιοκρατία και προβλήματα. Υπήρξε και υπάρχει η Ελλάδα της παραγωγής, της εργασίας, του μόχθου, των επιστημών και της παραγωγής ιδεών. Περί της τελευταίας να μιλήσουμε για ελπίδα και αισιοδοξία.
Να συμφωνήσουμε ότι η Ελλάδα στις αρχές του 20ου αιώνα είχε μία ατυχή ιστορική ακολουθία γεγονότων που φρέναραν τη βιομηχανική της ανάπτυξη και τη δημιουργία μίας υγιούς αστικής τάξης. Η Ελλάς βρέθηκε στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες για πολιτικούς και γεωπολιτικούς σκοπούς το 1981 μετά από μία επίσης ταραχώδη οικονομικά και κοινωνικοπολιτικά περίοδο. Έπειτα και για μία 8ετία μέσα στη δεκαετία του ’80 οι θιασώτες του λαϊκισμού θα θυμηθούν το πώς ο Τρικούπης έχασε τις εκλογές από τον Δηλιγιάννη χωρίς να λογαριάζουν ότι κάποια στιγμή θα «πτωχεύσουμε». Χαρισματικός όποιος απλά ακολουθεί παλιές και καταστρεπτικές για την κοινωνία συνταγές, σε καμία περίπτωση δεν είναι και όμως υπήρξαν κάποιοι που θεωρούσαν τέτοιους πολιτικούς χαρισματικούς, προσαρμοστικούς που έδιναν έναν αέρα αισιοδοξίας (ματαιοδοξίας) προς τον λαό.
Λαός που περιμένει μόνο τα ξένα δάνεια ώστε να αισιοδοξεί πραγματικά για ένα καλύτερο μέλλον, πιστεύτε πώς αλήθεια υπάρχει; Πόσο χαρισματικός είναι αυτός ο ηγέτης για τον λαό του εμποτίζοντας τον τελευταίο αυτές τις απόψεις;
Για να βυθίσει τη χώρα σε ένα διαρκές σκοτάδι, σίγουρα ήταν μία πετυχημένη συνταγή η οποία μόνο πολιτική σημειωτέων δεν μπορείς να τη χαρακτηρίσεις.
Περί κοινωνικοπολιτικών ιδεολογιών στη χώρα μας και αν αυτές εφαρμόστηκαν προς όφελος της κοινωνίας είναι καλύτερα να δούμε τα γεγονότα ώστε να απαντήσουμε με ειλικρίνεια. Και αν πάμε στη πρόσφατη ιστορία μας θα δούμε ότι τη δεκαετία του ’80 ένα κόμμα έμεινε στην εξουσία για περίπου 8 χρόνια με μόνο σύνθημα την αλλαγή. Μία αλλαγή που δεν ήρθε ποτέ αλλά για να αντιληφθούμε το ποτέ θα πρέπει να πάμε πιο πίσω από τη δεκαετία του ’80. Η Ελλάς συνέχιζε να έχει εθνικό οδικό δίκτυο τον αυχένα κατάρας, ο σιδηρόδρομος να έχει το κακό του το χάλι, τα λιμάνια να έχουν παρωχημένο εξοπλισμό, οι δρόμοι να θυμίζουν βομβαρδισμένο τοπίο, σοβαρές άμεσες ξένες επενδύσεις φεύγανε η μία πίσω από την άλλη, το δημόσιο διογκωνόταν. Που πήγανε άραγε τα χρήματα από τα πακέτα Ντελόρ; Φθάνανε κάποια αφηρημένα ιδεολογήματα για να πείσουν τον λαό ότι η ζωή του θα ήταν καλύτερη. Ήταν άραγε; Ως παράλληλη ιστορία το σκηνικό έμοιαζε περίπου με τη Μικρασιατική καταστροφή. Λίγα χρόνια «κάλπικης» ευμάρειας για να ακολουθήσουν και πάλι κωμικοτραγικά γεγονότα και ανείπωτες τραγωδίες.
Η ζωή συνεχίζεται… Ναι έτσι είναι, συνεχίζεται αλλά αν ακούμε λέξεις όπως η αγάπη για τον τόπο, η αισιοδοξία ότι όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο, τούτα δεν είναι αφηρημένες έννοιες. Στη χώρα μας κάποιοι προσπαθούν να τις καταστήσουν στη συνείδηση μας σαν αφηρημένες. Έτσι σου λένε πορεύτηκε αυτή η χώρα ως σήμερα, έτσι με συμφέρει, έτσι θα πρέπει να πιστεύεις και ‘συ γιατί διαφορετικά το Εγώ μου θα παραλύσει. Το Εγώ για το εγώ και όχι το εμείς μέσα στο εγώ δεν έχει θέση μία τέτοια άποψη και στάση ζωής μέσα σε μία κοινωνία η οποία θέλει να ευημερεί.
Όταν αυτή η γυάλα που έστησες απέναντι στα καθημερινά προβλήματα των συμπολιτών σου μπορεί να αποβεί μοιραία ακόμη και για σένα τότε αυτό είναι καθαρά κατάντια!
Οι χαμένες ευκαιρίες για να ορθοποδήσει αυτή η χώρα (σχέδιο Μάρσαλ, πακέτα Ντελόρ κ.α) γίνανε καπνός από μία φωτιά η οποία ακόμη σιγοκαίει. Το πρόβλημα της χώρας είναι δικαιϊκό; Είναι κατά κύριο λόγο. Πώς θα διορθωθεί; Η ιστορία μας έχει διδάξει πώς μόνο με εξωτερικές επεμβάσεις μπορεί να επιτευχθεί κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Θαύματα μην περιμένετε να γίνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα κυρίως αν δεν αλλάξει η νοοτροπία μας αλλά και η αυστηρότητα των νόμων σε όσους υποτίθεται ότι εργάζονται υπέρ της νομιμότητας και πράττουν αντίθετα.
Η κατάσταση όταν πάει στραβά από την αρχή, δύσκολα διορθώνεται σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μακάρι να μή χρειαστούν άλλα 200 χρόνια για να μπορέσουν οι μελλοντικές γενιές να κατανοήσουν ως πολίτες αυτού του κράτους τη δύναμη της λήθης ώστε να σταματήσουν και τα σοβινιστικά μας νταηλίκια όπως τα σχισμένα μνημόνια και τα νταούλια στις αγορές.
Ως τότε καλή μας τύχη… η οποία για να είναι με το μέρος μας θα χρειαστεί να γίνουν αρκετά πράγματα σε νόμους και υποδομές. Η μεγαλύτερη τιμή για όσους πάλεψαν άνισα με το τέρας της νέο-ελληνικής γραφειοκρατίας και για όσους φύγανε άδικα λόγω της κωμικοτραγικής νεότερης ιστορίας μας είναι αυτή η πραγματική αλλαγή μέσα από έργα και όχι μόνο στα λόγια.
