Στα πλαίσια της συνεργασίας και της Χορηγίας Επικοινωνίας της πολιτιστικής ιστοσελίδας www.polismagazino.gr στην Ομαδική Εικαστική Έκθεση CHILDREN have the right NOT to remain silent, o Μιχάλης Γωνιωτάκης παρουσιάζει συνεντεύξεις εικαστικών που συμμετέχουν με έργα τους στην έκθεση. Η έκθεση προσαρμόζεται στις ιδιαίτερες συνθήκες της εποχής και παρουσιάζεται από την Τρίτη 1η Δεκεμβρίου, διαδικτυακά στην ιστοσελίδα του Δημήτρη Λαζάρου (concept – επικοινωνία) http://www.art-profiles.net/447578319 ενώ στη συνέχεια θα παρουσιαστεί στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή, Κασσαβέτη 18, Κηφισά σε ημερομηνίες που θα ανακοινωθούν, μόλις αρθεί η καραντίνα και ακολουθώντας πάντα τις επίσημες κυβερνητικές ανακοινώσεις σχετικά με το άνοιγμα των πολιτιστικών χώρων.
Πως και πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε συστηματικά με τη ζωγραφική; Από τα μαθητικά χρόνια μ’ ενδιέφερε, αλλά συστηματικά από το 2002, εννοώντας με πρόθεση να κάνω εκθέσεις, να παρουσιάσω τη δουλειά μου σε κοινό.
Υπάρχει η ανάγκη, η ανησυχία και η φόρτιση για πράγματα που θέλω να εκφράσω, να πάρω θέση και για μένα αυτός είναι ο τρόπος.
Μπορεί να είναι από ανάγκη να γεννήσω-δημιουργήσω κάτι που θα υπάρχει μετά από μένα.
Είναι θεϊκό το να μπορείς να αισθανθείς την ομορφιά της ζωής και να καταφέρεις να την εκφράσεις. Ευελπιστώ να κάνω αξιόλογα έργα, να μην είναι σκουπίδια…
Σε ποιο ρεύμα ή κίνημα θα εντάσσατε τα έργα σας; Κινούμαι από το ρεαλισμό έως τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό, ανάλογα πώς με οδηγεί το θέμα και την περίοδο που τα ζωγράφισα. Η τελευταία δουλειά μου ακουμπά στην αφαίρεση.
Από που αντλείτε την έμπνευση σας; Με ενεργοποιεί ό,τι βιώνω: ένα ταξίδι, ένα θέαμα, γεγονότα κοινωνικά και εθνικά. Ζωγραφίζω πράγματα που έζησα, που θέλω να ζήσω ή να ξορκίσω. Κάποιες φορές, είναι εικόνες από τον κινηματογράφο ή την τηλεόραση που με συγκινούν και θέλω να τις αποτυπώσω.
Θέματα που με απασχολούν είναι πολλά: Καθημερινές στιγμές –Άγνωστοι τόποι – Άχρονος Χρόνος –Ηρωικό –Παράλογο –Παράδοξο –Οικείο – Ανοίκειο – Αλλότριο – Εφήμερο –Αιώνιο.
Υπάρχουν προσωπικότητες ή άλλοι καλλιτέχνες που έχουν επηρεάσει το έργο σας; Με συγκινούν τα έργα του Γιοχάνες Βερμέερ, του Βαν Γκογκ, του Ρέμπραντ, αλλά δεν έχω στο μυαλό μου το έργο τους ή την τεχνική τους όταν δημιουργώ. Κάποτε μου είπαν ότι μπορεί να θυμίζει η δουλειά μου του Χόπερ, ίσως λόγω θεματογραφίας, αλλά όχι από δική μου πρόθεση να του μοιάσω. Οπωσδήποτε κάτι έχω κρατήσει από όσους μου αρέσουν και προσπαθώ να δημιουργήσω το δικό μου ύφος.
Ποιά είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε θέσει στον εαυτό σας ως καλλιτέχνης; Το να αποφασίσω να παρουσιάσω τη δουλειά μου είναι μια πρόκληση, κυρίως σε ατομικές εκθέσεις. Όταν έρχεται η ώρα, με πιάνει ανασφάλεια για το αν έχω ένα άρτιο αποτέλεσμα. Αν έχει κάτι να πει αυτό που ζωγραφίζω θα το καταλάβουν αυτοί που θα το δουν.
Πόσο αποδεκτή είναι η Τέχνη στην Ελλάδα σήμερα και τι ρόλο καλείται να παίξει στον δημόσιο χώρο; Στο ευρύ κοινό ίσως όχι με την ανταπόκριση και την αλληλεπίδραση που θέλουν οι καλλιτέχνες. Στο δημόσιο χώρο πολλές φορές περνά απαρατήρητη ή έχει διακοσμητικό ρόλο σε φωτογραφίσεις. Πολλά έργα, συνήθως μνημειακά, σε μεγάλη διάσταση (όπως γκράφιτι) μπορούν να περνούν μηνύματα, να υπενθυμίζουν γεγονότα, να στηλιτεύουν την πολιτική. Η Τέχνη πρέπει να αντιδρά… και να τολμά!
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Να ζωγραφίζω, να ζωγραφίζω! Να ολοκληρώσω τα θέματα που προγραμματίζω και να τα παρουσιάσω.
Το ερώτημα είναι αν αντέχει ο οργανισμός μου άλλη μια αναζήτηση στην ψυχή μου για να την βγάλω σε κοινή θέα.
Πρέπει να εκφράσω τη δική μου πραγματικότητα για να έχω λόγο ύπαρξης. Νομίζω πως έτσι ακούγεται η δική μου φωνή, δηλώνω την παρουσία μου, αλλιώς εξαφανίζομαι. Γι’ αυτό πρέπει να ζωγραφίζω κι ας μην έχει να πει πολλά στους άλλους, λέει σ’ εμένα. Είναι όπως γίνεται με τις φωτογραφίες που μαζεύουμε απ’ τις προσωπικές μας στιγμές για να τις διατηρήσουμε, να τις έχουμε και μετά από χρόνια, να θυμόμαστε αυτά που ζήσαμε!
Ίσως καταφέρω να δείξω το άγχος και τις αγωνίες μας, τα αδιέξοδά μας. Την καταστροφή, τη φθορά, την ελαφρότητα, την ασυνειδησία, το ανικανοποίητο.
