Μάρω Κουρή: “Ας αποφεύγουμε να ψαλιδίζουμε τα φτερά μας με εμπόδια του μυαλού μας”

Συνέντευξη της Μάρως Κουρή στον Ανδρέα Κατσικούδη για το polismagazino.gr

Γεννήθηκα στην Σπάρτη, από πατέρα Ταϋγέτη και μητέρα Μεσσήνια, η οποία μεγάλωσε ταξιδεύοντας στην Ελλάδα λόγω του επαγγέλματος του παππού μου. Το επάγγελμά μου είναι ελεύθερη φωτορεπόρτερ και 4D Dream Photo Coach.

Η λήψη εικόνων είναι κάτι που θυμάμαι να κάνω από παιδί στις γειτονιές της οδού Αχαρνών όπου μεγάλωσα.Μου έδινε ευτυχία η εστίασηστα διαφορετικά πρόσωπα των ανθρώπων και στην κίνησή τους. Οι εικόνες που «έβγαζα» χωρίς κάμερα ανοιγοκλείνοντας απλά τα βλέφαρά μου ήταν θυμάμαι μαυρόασπρες, ενδεχομένως επειδή οι ήταν οι μόνες αποχρώσεις που «έβλεπα» στην τσιμεντούπολη.

Οι πρώτες φωτογραφίες που τράβηξα με κάμερα ήταν άνθρωποι στο τρένο, καμένα δάση κι ύστερα ήρθε κι εκπληρώθηκε το παιδικό μου όνειρο, οι Ινδίες! Ονειρευόμουν αυτή τη χώρα από παιδί κοιτάζοντας τις σελίδες περιοδικών. Και να, που 18 ετών αγόρασα κάμερα στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι με προορισμό το όνειρό μου. Επιστέφοντας δημοσίευσα το πρώτο μου φωτογραφικό ρεπορτάζ – και μάλιστα στο περιοδικό που ξεφύλλιζα μικρή!

Ουδέποτε σκεφτόμουνα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη φωτογραφία.

Μετεωρολόγος ήθελα να γίνω μα σπούδασα Οινολογία. Μου άρεσε κι ας ήταν απαιτητική σχολή με καθημερινά, πολύωρα εργαστήρια χημείας, οινογνωσίας και οργανοληπτικής οινογευσίας –το αγαπημένο μου- αμπελουργίας και άλλα.

Ο έρωτάς μου με τη φωτογραφία ήρθε στη Μόσχα όπου βρέθηκα παιδί να διαμένω για μήνες, ώστε να δυναμώσει το αδύναμο μάτι μου στα πρωτοπόρα ινστιτούτα. Έμεινα σε μια οικογένεια όπου ο πατέρας είχε μέσα στο σπίτι σκοτεινό θάλαμο. Χανόταν κάτω από την κόκκινη λάμπα ακούγοντας κλασική μουσική κι εμφανιζόταν με μαυρόασπρα τυπώματα.

Έτσι, ενώ σπούδαζα οινολογία αποφάσισα να ξεκινήσω μαθήματα σκοτεινού θαλάμου, με στόχο να φτιάξω ένα σκοτεινό θάλαμο σπίτι μου. Συγκρουόμενη με τον πατέρα μου, έφυγα από το σπίτι. Η αφοβία είναι δώρο που κληρονόμησα από τους γονείς μου, που κατάφεραν από το τίποτα να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Τους ευχαριστώ!

Άρχισα να εργάζομαι πυρετωδώς κάνοντας μαθήματα αγγλικών σε ενήλικες. Ελάχιστοι τότε γνώριζαν καλά αγγλικά. Έναν χειμώνα εργάστηκα σε μπαρ στη Θήβα. Πήγαινα με το τρένο, θυμάμαι, και μου άρεσε. Τα χρήματα έφθαναν για να σπουδάσω στησχολή φωτογραφίας Focus. Έμαθα τα πάντα για τον σκοτεινό θάλαμο, με τους εξαιρετικούς δασκάλους Αιμίλιο Μοργιανίδη και Νίκο Μάρκου και κατάφερα να εργαστώ ως βοηθός του πρώτου στο εργαστήριό του. Σπούδασα ώστε να γίνω επαγγελματίας φωτογράφος σε όλα τα επίπεδα · οπτική αντίληψη με τους εικαστικούς Σταύρο Μπονάτσο και Ρούλα Ακαλέστου και μέντορες όπως ο Μάσιμο Πιτσόκαρο στη διαφημιστική φωτογραφία, ο Τάκης Ζερδεβάς και άλλοι.

Αφότου έκανα το πρώτο άρθρο με τις Ινδίες μου στο Marie Claire, η δημοσιογράφος Μάχη Τράτσα μου έκανε μια παρουσίαση των εικόνων και των εμπειριών μου απ’ αυτό το ταξίδι. Στο στούντιο φορούσα την ινδική μου, αραχνοΰφαντη κελεμπία και η συνέντευξη προβλήθηκε στον «Πρωινό Καφέ» της Ρούλας Κορομηλά!

Στη συνέχεια ο Χρήστος Μεμής, ο άνθρωπος που τίμησε την τέχνη της φωτογραφίας στον έντυπο Τύπο, μου έκανε ένα αφιέρωμα στο Βήμα της Κυριακής, εγκαινιάζοντας έτσι μια στήλη για τη φωτογραφία. Το θέμα μου ήταν «τα γλέντια στην Ελλάδα». Τριγυρνούσαμε με τη μητέρα μου από ερημονήσι σε ερημονήσι, γιατί κι η Σαντορίνη, κι η Φολέγανδρος κι όλα τα νησιά, εκτός της Μυκόνου τότε, ήταν τόσο ανόθευτα. Ακολούθησε οΧριστόφορος Κάσδαγλης, αρχισυντάκτης στο Έψιλον της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας που δημοσίευσε το ρεπορτάζ μου από το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, με θέμα τη θεατρική παράσταση «Έχει ακόμη θαλασσί ο ουρανός» που έγραψαν και έστησαν οι ασθενείς μαζί με κάποιους ψυχιάτρους, θυμάμαι τον Νίκο Πλυτά και την Άννα Ζουγανέλη.

Από τα 18 μου ανακαλύπτω συνεχώς κομμάτια μου φωτογραφίζοντας. Στην ουσία αυτό κάνουμε: βλέπουμε στον κόσμο καθρέφτες μας και κάνουμε κλικ. Το κλικ της καρδιάς. Αλλιώς θα ήμουν υποκρίτρια. Φωτογραφίζω ευάλωτες ομάδες ανθρώπων ψάχνοντας κι ανακαλύπτοντας την ευαλωτότητά μου.

Ακολούθησε το βιωματικό εργαστήριο με τον Κώνσταντίνο Μάνο του πρακτορείου Magnum και τον Ed Kashi του VII, η τιμητική διάκριση της UNESCO για τις “Γυναίκες του Κόσμου”, οι εικαστικές συνεργασίες μου με καλλιτέχνες που με επηρρέασαν όπως ο Δημήτρης Μυταράς, η Ingrid Fragantoni, ο Κώστας Βαρώτσος, ο Ιάσωνας Μολφέσης.

Στην φωτογραφία οφείλω ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μου. Μέσα από αυτή γνώρισα τον κόσμο. Ήρθε μετά και η ψυχοθεραπεία, πολλά βιωματικά εργαστήρια αυτογνωσίας στον κόσμο, η εκπαίδευση στο Osho Humaniverisity, στην Μη Βίαιη Επικοινωνία και στο 4D Dream Coach, που με κάποιο τρόπο συμπλήρωσαν κενά, μαζί με άλλες τέχνες που είχα στη καθημερινότητά μου, ο χορός και το τραγούδι.

Είχα πολλές παγκόσμιες διακρίσεις μέχρι τώρα στην πορεία μου ως φωτορεπόρτερ, αλλά το σπουδαιότερο βραβείο το κέρδισα με το αριστουργηματικό κολατσιό που έφτιαξα με φαντασία και παρουσίασα ένα κυριακάτικο μεσημέρι στις κόρες μου, ενώ αυτές μελετούσαν για τις εξετάσεις τους. Το φωτογράφισαν κι είπαν μπράβο.

Να πω εδώ ότι οι κόρες μου έρχονται μαζί στα ταξίδια μου στο άγνωστο από πριν καν περπατήσουν – εποχές που ταξίδευα χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, ενώ ουδέποτε έκλεινα από πριν δωμάτια για διανυκτέρευση. Αγαπούσα και αγαπώ να ζω με τη μαγεία του αγνώστου και το ίδιο συμβαίνει και στις ίδιες. Έτσι, η ζωή είναι απλή και ήσυχη. Ας αφεθούμε με εμπιστοσύνη στη ροή της ζωής, αφού πρώτα φυσικά κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας, έντιμα, με αγάπη.

Η τέχνη είναι η ζωή μου! Τραγουδώ και χορεύω με τις ώρες – να είναι καλά και οι δάσκαλοι μου, όπως ο Πάνος Δήμας. Χορό κάνω από τότε που με θυμάμαι και οι δάσκαλοι είναι αμέτρητοι. Σήμερα έχω δάσκαλο τον Στέφανο Γανωτή. Στην ομάδα του Περπερούνα, χορεύουμε χορούς από τη Βλαχία, τα νησιά, την Ήπειρο και την Καλαβρία. Η Χριστίνα Χατζηπαντελή και η Σίσσυ Πιντέλαμε μαθαίνουν αφρικάνικους χορούς στη σχολή τους Yeelen.

Έμπνευση παίρνω κι από τους απλούς ανθρώπους που συναντώ κάθε στιγμή μπροστά μου και παίρνω τα μηνύματα τους.

Το ταλέντο είναι η σπίθα. Είναι αυτό που έχουμε μέσα μας και είναι μοναδικά διαφορετικό. Όλοι έχουμε ένα ή περισσότερα ταλέντα.Χρειάζεται να αγκαλιάζουμε το ταλέντο μας, να το φροντίζουμε, να το προστατεύουμε μεγαλώνοντάς το με αξίες, επιτρέποντάς του να εκτοξευτεί. Είναι όπως μεγαλώνουμε ένα παιδί. Ουδέποτε γνωρίζουμε τι γίνεται, όμως εμπιστευόμαστε ότι είναιτο καλύτερο. Εργάζομαι σκληρά, κι ούτε καταλαβαίνω από κούραση μιας και είμαι στην πηγή μου, που μου δίνει Χαρά. Ας αποφύγουμε να ψαλιδίζουμε τα φτερά μας με «εμπόδια» που βάζει το μυαλό μας.

Οι άνθρωποι που με αγαπάνε με αποδέχονται για αυτό που είμαι, με τα σωστά και τα λάθη μου, εξελισσόμενη συνεχώς.

Αγαπώ τις εικόνες όπου «βλέπω» τον άνθρωπο που τις τραβά από πίσω… διάφανα…

Έχω επηρεαστεί από ονειρευτές, δηλαδή από ανθρώπους που τόλμησαν να περπατήσουν προς το όνειρό τους, βάζοντας στην άκρη κοινωνίες, οικογένειες, ταμπού και δυσκολίες. Είναι τόσοι γύρω μας, γνωστοί, άγνωστοι. Σχεδόν σε όλα τα ρεπορτάζ μου φωτογραφίζω και γράφω για αυτούς. Ένας αγαπημένος μου φωτογράφος είναι ο Σαλγκάδο επειδή είναι ένας Ονειρευτής!

Η φωτογραφία γίνεται τέχνη όταν ανάβει από τη σπίθα που καίει μέσα μας και δυναμώνει με την πνοή μας. Όταν ερχόμαστε στην ευδαιμονική αυτή σιωπή κι ακούμε μόνο την καρδιά μας, το αλάθητο ένστικτο μας κάνοντας κλικ. Το βλέπω κάθε φορά στους συμμετέχοντες στα εργαστήρια μας, τους φωτο-ονειρευτές και φωτο-ονειρεύτριες. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.

Τι είναι οι ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;

Ταξιδεύοντας σε αποστολές στον κόσμο, συνειδητοποίησα ότι μέσα από τον φακό, συνδέομαι με την ευαλωτότητα των γυναικών, την εσωτερική τους δύναμη, το χαμόγελό τους. Άρχισε να δημιουργείται ένα σύνολο φωτογραφιών που παρουσιάστηκε σε γκαλερίτου κόσμου,ξενοδοχεία, σχολεία, θέατρα, φυλακές. Σε μια παρουσίαση την ημέρα της Γυναίκας – σ’ ένα θέατρο στην Πάτρα, ένα παλιό τυπογραφείο θυμάμαι – συνειδητοποίησα ότι στις γυναίκες που φωτογραφίζω καθρεφτίζονται κομμάτια του εαυτού μου. Η απώλεια, ο πόνος, η αποδοχή και η εμπιστοσύνη στο όνειρο. Και τα εξέφρασα και τα μοιράστηκα μέσα από τη φωτογραφία.

Ταξίδευα πάντα σε χώρες που ήταν άγνωστες στον τουρίστα, όπως το Μπαγκλαντές, η Νότια Αφρική, Αιθιοπία, Ιαπωνία και το Πράσινο Ακρωτήρι, πολλές φορές με ανοιχτό εισιτήριο. Όταν ήρθαν τα παιδιά μου στη ζωή μου, είμασταν μαζί στα ταξίδια! Ένιωθα οτι μέσα απο τα φωτορεπορτάζ μου, κάπως συνδέομαι και βοηθώ τους ανθρώπους.

Ακολούθησε το 1ο παγκόσμιο βραβείο Φωτορεπορτάζ Scoop για το θέμα “Φυλαχτό, οι αλμπίνοι της Τανζανίας”, και έκθεση στην Γαλλία.

Παγκόσμια διάκριση φωτoρεπορτάζ για το “Σπαραγμός, η κρίση στην Ελλάδα κι οι επιπτώσεις της” με το οποίο “άνοιξε” τις νύχτες προβολών το διεθνές φεστιβάλ φωτορεπορτάζ Visa Pour L’Image. Εκθέσεις σε Γαλλία, Ισπανία και Ελλάδα -Α.Σ.Κ.Τ, στη Ένωση Αρχαιολόγων – με το πολυετές φωτορερορτάζ στο προσφυγικό “Η Οδύσσεια του Σύρου Άσεμ από το Αιγαίο στο Βερολίνο” με αποστολές στον Εβρο, στα κέντρα κράτησης Βουλγαρίας, Τουρκίας, και Ελλάδας και ένα ταξίδι ακολουθώντας τον Σύρο ονειρευτή Άσεμ Άσνα, ο οποίος από τη Συρία, όπου “έχασε” το πόδι του απο βομβαρδισμό στο ασθενοφόρο όπου βοηθούσε εθελοντικά, βρέθηκε σε μια από τις χιλιάδες γεμάτες από πρόσφυγες που ερχόντουσαν νύχτα στο Αιγαίο. Εκεί τον πρωτοσυνάντησα. Μέσα σε ένα ιστιοφόρο στο Αιγαίο, στη Μυτιλήνη προπαθώντας με φίλους του και τον καπετάνιο να τον σώσουμε… Ύστερα, τον ακολούθησα στην Αθήνα -όπου φιλοξένησα την οικογένειά του- κι από εκεί, από χώρα σε χώρα, ανάμεσα σε κύματα χιλιάδων προσφύγων, ως το Βερολίνο -τον τόπο των ονείρων του.

Εκεί, ανέπυξε το ταλέντο του και το όνειρό του. Σήμερα είναι ένας επιτυχημένος επιστήμονας που βοηθά τους ανθρώπους της χώρας του μέσα από την τεχνολογία!

Κάθε χρόνο από το 1997 συναντιόμουν με φωτορεπόρτερ και photo- edittors των σημαντικότερων εντύπων ενημέρωσης του πλανήτη, στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Φωτορεπορτάζ Visa Pour l’image που γίνεται στο Περπινιάν της Νοτιας Γαλλίας. Bιωματικά έμαθα πως να εξελίσσομαι στο φωτορεπορταζ, στην έρευνα της αλήθειας και στην επιλογή των εικόνων για ένα ολοκληρωμένο προς δημοσίευση φωτογραφικό άρθρο. Έχω δημοσιεύσει φωτορεπορτάζ στα ελληνικά έντυπα πυ προανέφερα καθώ και στα National Geographic, Der Spiegel, D -La Republica, Bild, Dagens Nyheterm, Journal du Dimanche, ΒΒC, CNN κ.ά.

Το 4D Dream Coach είναι η τέχνη του Ονειρεύεσθαι.

Διευκολύνω τους ονειρευτές να βρούνε τα όνειρά τους και να χαράξουν το μονοπάτι τους, στην καθημερινότητα τους. Περπατώντας το ανακαλύπτουμε τις ποιότητες μας, καθαρίζουμε τα εμπόδια σε μια δομημένη διεργασία συνεδριών, με αυτογνωσιακά εργαλεία και δράσεις που καλείται ο ονειρευτής να βιώνει. Δράσεις του 4D Dream Coaching μεταφέρω και στα φωτογραφικά, βιωματικά εργαστήρια και webinars, όπου οι συμμετέχοντες επιλέγουν να δουν τα καθρεφτίσματά τους στις εικόνες τους.

Βασίζεται σε 4 πυλώνες (4D από το 4 dimensions):

Α. Το coaching κι η προπόνηση στις υψηλές δονήσεις

Β. Η εκπαίδευση, η κβαντική φυσική, ο νόμος της έλξης και δράσεις στις οποίες εκπαιδευόμαστε στην καθημερινότητά μας, όπως το NLP, η αλλαγή των πεποιθήσεών μας, και άλλα.

Γ. Η συμβουλευτική και το σημαντικότερο

Δ. Η πνευματικότητα, που για μένα μεταφράζεται ως «εμπιστοσύνη». Την εμπιστοσύνη στη Ζωή. Τότε η ζωή δεν είναι πλέον μια συνηθισμένη ζωή. Χωρίς εμπιστοσύνη, θα ήταν αδύνατον να εργαζόμουν ως ελεύθερη φωτορεπόρτερ.

Το φωτορεπορτάζ είναι ένα μονοπάτι εξέλιξης.

Βιώνω στιγμές που αφέθηκα πλήρως στη ροή και ένιωσα την ανιδιοτελή αγάπη. Στιγμές στο ακρωτήρι της βόρειας Ιαπωνίας, στιγμές γύρω από μια φωτιά με τους Ζουλού στη Νότια Αφρική, στιγμές της συγκέντρωσης του ευρωπαϊκού Rainbow Gathering στον Γράμμο, στιγμές μουσικές με χορό στο ιερό βουνό Χικουράγκι, όπου οι Μάορι ιθαγενείς καλωσόρισαν την πρώτη ανατολή της νέας χιλιετίας. Τις αγκαλιές στις παραγκουπόλεις και τις στιγμές που όλοι γινόμαστε ένα και με τον εαυτό μας. Στη φωτογραφική διεργασία αυτό είναι αποκαλυπτικό. Στιγμές επίγνωσης κι αποδοχής ως φωτορεπόρτερ φωτογραφίζοντας στα σοκάκια του κόσμου.

Έχω ιδιαίτερη σχέση με κάποιους τόπους: με τις Ινδίες, την Ελλάδα, την Αφρική και τη χώρα που ονειρεύομαι!

Στις Ινδίες περπατώ ξυπόλυτη και νιώθω τη γη σαν να με έχει φιλοξενήσει ξανά. Μπορώ να παραμένω περίεργη ταξιδεύοντας στην άγνωστη ενδοχώρα της Ελλάδας που είναι γεμάτη εκπλήξεις. Τοπία και άνθρωποι που αλλάζουν κάθε λίγα χιλιόμετρα. Μου δίνει ανείπωτη χαρά να μιλώ τη γλώσσα μου, ένα παιχνίδι γρίφων και σπαζοκεφαλιάς, ιδίως όταν φροντίζω να εννοώ κάθε λέξη.

Η Αφρική επειδή ο λαός της έχει τόσο ανοιχτή καρδιά!

Η χώρα που ονειρεύομαι επειδή εκεί, έχω άπειρες δυνατότητες, άπειρες πιθανότητες. Εκεί, ότι ονειρεύομαι έρχεται. Εκεί, είμαι συνδεδεμένη με τον Ανώτερο Εαυτό μου, σε υψηλές δονήσεις ακόμη κι όταν είμαι θλιμμένη ή ευάλωτη. Είναι η χώρα του εδώ και τώρα, της Παρουσίας, που βιώνουμε τη στιγμή της ζωής και την χορεύουμε. Στο Πράσινο Ακρωτήρι το πρωί αντί για καφέ οι ντόπιοι βουτούν στην παραλία και παίζουν διατηρώντας το παιδί μέσα τους.

Μου είναι δυσάρεστο να χρειάζεται να απαντήσω σε ερωτήσεις με θέμα το φύλο μου. Στο πεδίο της φωτογράφησης συναντώ φροντίδα κι αλληλεγγύη. Είναι αλήθεια όμως ότι ανδροκρατείται ο χώρος που αφορά τις προβολές των φωτογραφιών μας, οι χώροι μιας ομαδικής έκθεσης, μια σχολής, οι γκαλερί ή ένα πάνελ φωτογράφων.

Ουδέποτε είχα στόχους! Οι στόχοι έχουν ημερομηνία.

Επιτρέπω στα όνειρά μου να πραγματώνονται. Απελευθερώνω το δρόμο από εμπόδια, κι είμαι περισσότερο παρούσα και ευγνώμων.

Ονειρεύομαι και ευχαριστώ που χορεύω, τρώω παγωτά, παίζω, κολυμπώ, γελάω, συναντώ περισσότερες φίλες και φίλους, τραγουδώ, μυρίζω νυχτολούλουδα σε θερινά σινεμά, απολαμβάνω βαρκάδες με παρέες τραγουδώντας, τραγουδώ σε μπάντα, πραγματοποιώ τα ρεπορτάζ μου, εκθέσεις και βιβλία.

Παίρνω τρένα, λεωφορεία, καράβια, ρίκσο*, τοκ-τοκ*, γκάρι* κι αφήνομαι να με πάνε… και χάνομαι φωτογραφίζοντας, αγγίζοντας με όλες τις αισθήσεις το θαυμαστό άγνωστο, γνωρίζοντάς με!

Στη φωτογραφία χρωστώ ένα μεγάλο ευχαριστώ. Είναι το μονοπάτι όπου φτιάχνω τη ζωή μου. Μέσα σε αυτό, σπουδάζοντας βιωματικά συμπεριφορική ψυχοθεραπεία στο Osho Humaniversity στην Ολλανδία, σε ομάδες με πάνω από 100 ανθρώπους από όλον τον πλανήτη, κι ύστερα 4D Dream Coaching στην Dreamer’s Way, φθάνω στο να φεύγω από το «εγώ» και να πηγαίνω στο «εμείς» – είναι ένα λυτρωτικό βήμα: Η χαρά του να μοιράζομαι τις γνώσεις και τα εργαλεία από τις εμπειρίες μου. Ένα ευχαριστώ στις και στους μέντορές μου, στους ονειρευτές μου coachees, στους ανθρώπους που συμμετέχουν στα βιωματικά, φωτογραφικά εργαστήριακαι στους ανθρώπους που συναντώ και φωτογραφίζω στον κόσμο για τα μαθήματα ζωής, αυτογνωσίας κι εξέλιξης.