Πώς τελικά ένας κίνδυνος εξ ανατολάς έρχεται τόσο αθόρυβα, αόρατος, άοπλος και ικανός όπως δείχνουν τα πράγματα να διαλύσει οικονομίες, ψυχολογία και ανθρώπινες ζωές;
Kάποτε ο Ευριπίδης στην Ελένη είχε γράψει ότι ο Τρωϊκός πόλεμος είχε γίνει για να ελαφρώσει η μάνα γη από το πλήθος των ανθρώπων. Σήμερα αυτός ο «πόλεμος» γίνεται δια του ανέμου. Τόσο απλά θα μπορούσα να πεί κάποιος αλλά αυτό δεν είναι ένας πραγματικός πόλεμος παρά ένα αποτέλεσμα σοβαρών παραλείψεων τόσο σημαντικών όμως που τα αποτελέσματα τους θυμίζουν πραγματικό πόλεμο.
Οι φωνές που ακούγονται για την απεξάρτηση της τροφοδοσίας Α’ υλών, ανταλλακτικών και ειδών λιανεμπορίου από την εξ ανατολάς χώρα δεν είναι και τόσο παράλογες και θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη.
Ίσως να είναι ευκαιρία να στηθεί παραγωγή και σε περιφέρειες της Ε.Ε που έχουν οικονομικά προβλήματα παρά να γιγαντώνουμε όπως αποδείχθηκε καταστάσεις οι οποίες είναι απρόβλεπτες. Γιατρός δεν είμαι αλλά αν η πηγή του κακού η οποία όπως λένε όλοι προήλθε από τις διατροφικές συνήθειες της εξ ανατολής χώρας δεν θα έπρεπε ήδη να έχει αλλάξει κάτι ως προς αυτό ή θα συνεχίσουν να τρώνε ότι να ‘ναι; Επίσης αν υπήρξε ολιγωρία από τις αρμόδιες αρχές τους την οποία τώρα την πληρώνει πάρα πολύ ακριβά όλος ο πλανήτης, θα πρέπει να συνεχίσουμε να ανεχόμαστε «το στραβά αρμενίζανε»; Δεν αναφέρομαι στον λαό αλλά σε όσους είναι υπεύθυνοι να καθοδηγούν ορθά έναν λαό. Και αν ένα ερώτημα εγείρεται είναι αν ένας νέος ιός αποδειχθεί ακόμη πιο «φονικός» στο μέλλον από τις ίδιες αιτίες που δημιούργησαν και τον σημερινό, αποφεύγοντας να αναφερθώ σε θεωρίες συνωμοσίας και λοιπές γνώμες χωρίς τεκμήρια. Ακόμη και αν αυτό είναι μία αντίδραση της φύσης προς την απληστία της ανθρώπου ακόμη και αυτό δεν πρέπει να το αγνοήσουμε και οι αλλαγές πρέπει να προχωρήσουν γρήγορα.
Εδώ στη χώρα μας ο τρόπος με τον οποίο δομήθηκαν τα αστικά κέντρα θα πρέπει να μας ανησυχεί ακόμη περισσότερο αν χρειαστεί να ξανά αντιμετωπίσουμε μία τέτοια κρίση.
Τα προβλήματα όμως δεν σταματάνε μόνο στον ιό. Στα σύνορα της Ελλάδος και της Ευρώπης ελλοχεύει και άλλος κίνδυνος ο οποίος μπορεί να εξελιχθεί σε πραγματικό πόλεμο αν δεν λάβουμε σοβαρά υπόψη τι κρύβεται πίσω από αυτές τις ενέργειες της γείτονας χώρας.
Αν κάποιος στο παρελθόν πίστευε ότι η χώρα αυτή θα μπορούσε να αποτελέσει δίχτυ προστασίας έναντι των εξ ανατολάς κινδύνων μάλλον διαψεύδεται με όσα συμβαίνουν σήμερα.
Θα πρέπει να αναλογιστούμε όμως και τις ευθύνες μας ως έθνος που δεν καταφέραμε στα χρόνια που είμαστε ελεύθεροι να δημιουργήσουμε ένα πραγματικό κράτος δικαίου με υποδομές οι οποίες θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την εθνική μας παραγωγή και θα μπορούσαν να ενισχύσουν και την εξωτερική μας πολιτική. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται πλέον “ισχύς εν τη ενώσει” αλλά και περισσότερα κεφάλαια, για υποδομές όπως και άμεσες ξένες επενδύσεις απο τις Ευρωπαϊκές ελίτ στον Έβρο και τη Θράκη διότι το γειτονικό κράτος απέδειξε με την τρέχουσα συμπεριφορά του ότι δύσκολα μπορεί να εξευρωπαϊστεί. Βέβαια να μην αμελούμε ότι το γειτονικό κράτος έκανε βήματα σε υποδομές κυρίως και προσέλκυσε πολύ μεγάλες άμεσες ξένες επενδύσεις την ίδια ώρα που εδώ σε μας τα πακέτα και τα δάνεια από την Ευρώπη προορίστηκαν για τη διατήρηση μίας γραφειοκρατίας η οποία μόνο αξιοκρατία και αριστεία δεν γεννούσε. Το κακό συντηρημένο οδικό δίκτυο, οι βιομηχανικές περιοχές που μοιάζουν με βομβαρδισμένα τοπία, τα κτήρια με υπερβάσεις αδείας, οι προσπάθειες για μοίρασμα δημόσιας περιούσιας σε συνδαιτυμόνες και συναδέλφους ήταν μόνο μερικά απο αυτά που μπορεί να «σκότωσαν» περισσότερους από όσους εικάζεται ότι μπορεί να σκοτώσει ο ιός. Σέρνοντας κάποιον από τη μία δικαστική αίθουσα στην άλλη για να βρει το δίκιο του είναι σαν να το έχεις με το πιστόλι στον κρόταφο αλλά τούτο ήταν κράτος δικαίου άραγε;
Η Ελλάδα όμως φαίνεται ότι αλλάζει και οφείλει να αλλάξει αν θέλει να ζήσει κυρίως όταν ο γείτονας της ψάχνει ζωτικό χώρο για να ζήσει.
Για να τα καταφέρει όμως πρέπει να κοιτάξει να διορθώσει ότι την πλήγωσε στο παρελθόν παρά να κοιτάει μόνον πόσο ευάλωτος είναι ο γείτονας της λόγω των δικών του προβλημάτων.
Η ιστορία διδάσκει και δεν πρέπει να την αμελούμε ακόμη και σε πείσμα κάποιων οι οποίοι πιστεύουν ότι τα παιδιά τους ζούνε σε μία γυάλα και οι άλλοι είναι απλώς μία μάζα.
Δεν ξέρω αν γίνομαι λίγο υπερβολικός αλλά η αντίδραση της πλειονότητας των ελλήνων απέναντι στον υβριδικό πόλεμο της γείτονας χώρας μου θυμίζει την ομοψυχία και την ενότητα που επέδειξαν στο έπος του ’40. Εύχομαι βέβαια αυτό να μην είναι ένα πρόσκαιρο πυροτέχνημα και την ενότητα αυτή να την επιδεικνύουμε και σε άλλα θέματα της καθημερινότητας με τον ίδιο ζήλο. Κράτος δικαίου το οποίο φέρει ευημερία στους πολίτες του χωρίς την έννοια του κοινού συμφέροντος δεν μπορεί να υπάρξει, κάτι το οποίο πρέπει να μας το διδάξει και η αντιμετώπιση του ιού. Για τους «πουρκουα-πουρκουί», και δεν αναφέρομαι μόνο στους δήθεν αριστερούς αλλά και σε όσους καπηλεύτηκαν και καπηλεύονται κάθε τι εθνικό όχι μόνο σε τέτοιες καταστάσεις αλλά και στην καθημερινότητα τους, η ανησυχία τους δεν πάει πιο μακριά από το φράχτη του σπιτιού τους ή τους τοίχους τους διαμερίσματος τους. Αν λοιπόν για κάτι σήμερα πρέπει κάποιος να διαμαρτυρηθεί είναι η στάση και η εκμετάλλευση της μάζας απο τη γείτονα χώρα παρά η στάση του ελληνικού κράτους που υπερασπίζεται τα δικαιώματα του και ‘δω φαίνεται μία αλλαγή στη λειτουργία του κράτους μας την οποία πρέπει όλοι να υποστηρίξουμε.
Ενωμένοι πάντα τα καταφέρναμε καλύτερα.
