Γράφει η Κλεοπάτρα Σβανά [email protected]
Το έργο του Αντωνυ Κόουι στο θέατρο 104 κάθε Σάββατο και Κυριακή.
Μα πόσο δροσερό είναι αυτό το έργο; Το έχω δει και στις 3 διαφορετικές βερσιόν που έχει αποπειραθεί ο Θοδωρής Βουρνάς να το σκηνοθετήσει και κάθε φορά είναι μια όμορφη έκπληξη.
Αυτή τη φορά, νομίζω δόθηκε φως περισσότερο στις ανθρώπινες και διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των ηρώων. Είναι μάλλον η ανάγκη που προβάλει η συγκεκριμένη εποχή.
Το έργο μιλά για τις σχέσεις που δημιουργούνται κατά τη διάρκεια των προβών για το ανέβασμα της παράστασης Δον Ζουάν.
Δημιουργούνται διάφορα ευτράπελα και υπάρχει ένας φρενήρης ρυθμός που σε κρατάει σε εγρήγορση σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Στη μεγάλη σκηνή του 104 με λιτά σκηνικά χαμηλή μουσική και τον βασικό φωτισμό υπάρχει μια παράσταση που δεν είναι καθόλου κακή.
Μπορείς να διασκεδάσεις μέσα σε μία ώρα και να μην έχεις χάσει καθόλου το χρόνο σου.
Τα τρία νέα παιδιά έχουν απόλυτη αρμονία μεταξύ τους και όλη η αφήγηση βγαίνει αβίαστα.
Το come back της Στεφανίας Καπετανίδη είναι δυναμικό και απολαυστικό από το κοινό. Μια γυναικεία παρουσία που πραγματικά δεν σε αφήνει ήσυχο. Έχει την ικανότητα να σε συμπαρασύρει στο ενεργειακό της επίπεδο.
Ο Νεαρός Γιάννης Σίντος έχει τη δική του δυναμική και σχεδιάζει πάνω στη σκηνή αρμονικά το ρόλο του.
Ο Γιώργος Ημέρης είναι μια έκπληξη γιατί δεν θα τον φανταζόμουν σε αυτό το ρόλο κι όμως τα κατάφερε.
Την απόδοση στα Ελληνικά την έκανε η Κατερίνα Βαϊμάκη ενώ βοηθός σκηνοθέτη είναι η Λίνα Μπάρμπα.
Με τους φωτισμούς ασχολήθηκε ο Γιώργος Αγιαννίτης, και με τη Μουσική ο Γιώργος Ιωαννίδης.
Το γέλιο βγαίνει αβίαστα και είναι πλέον η αγαπημένη μου παράσταση εφ’ όσον την έχω δει σε όλα τα πιθανά ανεβάσματά της κατά το παρελθόν και τώρα από τον εργάτη της θεατρικής τέχνης Θοδωρή Βουρνά.
