Αν τα “Music Diaries” ήταν μια λέξη, ποια θα ήταν;
Αναπνοή. Γιατί έτσι νιώθουμε κάθε φορά που ξεκινά: σαν να παίρνουμε μια μεγάλη, καθαρή ανάσα. Είναι ο χρόνος και ο χώρος που επιτρέπουμε στον εαυτό μας να είναι παρόν, να δημιουργήσει, να μοιραστεί. Ό,τι και αν κουβαλάει κανείς – αγωνία, κόπωση, έμπνευση, ανάγκη – έχει τη θέση του εκεί. Και τελικά, όλοι βγαίνουμε λίγο πιο ανθρώπινοι, λίγο πιο αληθινοί.
Μουσικά Ημερολόγια
Σελίδες γεμάτες ήχους αντί λέξεων. Ημερομηνίες που δεν γράφονται, αλλά παίζονται. Αντί για γραφίδα, ένα τόξο, ένα πλήκτρο, μια ανάσα. Τα “Music Diaries” είναι ένα ανοιχτό ημερολόγιο στιγμών, συναισθημάτων, συναντήσεων. Κάθε καλλιτέχνης που συμμετέχει, κάθε σπουδαστής που δίνει το παρόν, κάθε ακροατής που συγκινείται, αφήνει πίσω του ένα ίχνος. Ένα προσωπικό απόσπασμα μέσα σε μια συλλογική αφήγηση. Κι αυτό το ημερολόγιο δεν τελειώνει ποτέ – απλώς αλλάζει χέρια, χώρες, γλώσσες, χρώματα.
Τι σημαίνει για εσάς το να δημιουργείτε έναν θεσμό;
Σημαίνει να χτίζεις κάτι που θα σε ξεπεράσει. Να ξεκινάς με προσωπικά κίνητρα – το πάθος, την ανάγκη, το όραμα – και να βλέπεις σιγά σιγά ότι αυτό το «κάτι» γίνεται κοινότητα, γίνεται καταφύγιο, γίνεται εργαλείο για άλλους. Ο θεσμός δεν είναι ποτέ στατικός. Αν δεν εξελίσσεται, δεν ζει. Κι εμείς επιλέγουμε να τον κρατάμε ζωντανό, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να ξαναρχίζουμε από την αρχή κάθε φορά.
Η εξωστρέφεια του φεστιβάλ σάς έχει αλλάξει;
Πάρα πολύ. Όταν δουλεύεις με ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες, ακούς άλλες σιωπές, άλλες λέξεις, άλλες μουσικές. Δεν μεταφέρεις απλώς τη δουλειά σου σε άλλη χώρα – μεταμορφώνεσαι μέσα απ’ αυτό. Κάθε διοργάνωση στην Ιταλία ήταν και μια νέα ματιά στον ίδιο μας τον εαυτό. Αναθεωρήσαμε πράγματα, ξανασκεφτήκαμε το τι σημαίνει «κοινό», «εκπαίδευση», «συμμετοχή». Κι αυτή η διαδικασία είναι το δώρο της εξωστρέφειας.
Πόσο σημαντική είναι η καλλιτεχνική εκπαίδευση σε περιόδους κρίσης;
Είναι ζωτικής σημασίας. Σε περιόδους ανασφάλειας, σύγχυσης ή αποπροσανατολισμού, η τέχνη λειτουργεί ως πυξίδα. Και η καλλιτεχνική εκπαίδευση δεν είναι απλώς εκμάθηση δεξιοτήτων. Είναι τρόπος να μάθεις να βλέπεις, να ακούς, να στέκεσαι στον κόσμο με ενσυναίσθηση και αυτογνωσία. Είναι μια μορφή πνευματικής αντίστασης και προσωπικής ενδυνάμωσης.
Ποιο θεωρείτε ως μεγαλύτερη επιτυχία του φεστιβάλ μέχρι σήμερα;
Ότι έχει καταφέρει να μην γίνει μηχανισμός. Παραμένει προσωπικό. Ανθρώπινο. Οικείο. Παρά το διεθνές του εύρος, δεν χάθηκε η ουσία: η αλήθεια της κάθε συνάντησης. Αυτό δεν το θεωρώ δεδομένο – το θεωρώ θαύμα. Κι όσο συνεχίζει να προκαλεί συγκίνηση, εσωτερική κίνηση, επαναπροσδιορισμό, τόσο θα αξίζει να υπάρχει.
Τι σας δίνει δύναμη να συνεχίζετε;
Οι άνθρωποι. Οι μικρές κουβέντες μετά τις συναυλίες. Ένα μήνυμα φοιτητή. Ένα βλέμμα. Δεν υπάρχει κάτι πιο ουσιαστικό από το να βλέπεις ότι αυτό που κάνεις αγγίζει κάποιον άλλον – χωρίς φασαρία, χωρίς ανάγκη εξήγησης. Αυτό είναι η μεγαλύτερη αναγνώριση.
Πού θα θέλατε να δείτε τα “Music Diaries” σε δέκα χρόνια;
Σε χώρους που δεν θεωρούνται «προορισμοί τέχνης». Να δώσουν φωνή σε εκείνους που συνήθως σιωπούν. Να λειτουργήσουν ως φάροι – όχι μόνο για τους λίγους, αλλά για τους πολλούς. Αν καταφέρουμε να κάνουμε τη μουσική ένα καθημερινό δικαίωμα, τότε θα έχουμε πετύχει.
Και αν μπορούσατε να απευθύνετε ένα κάλεσμα στο κοινό, ποιο θα ήταν αυτό;
Ελάτε όπως είστε. Δεν χρειάζεται να ξέρετε από μουσική, να φοράτε τα «σωστά» ρούχα ή να καταλαβαίνετε όλα όσα ακούτε. Ελάτε με περιέργεια, με ερωτήσεις, με ανοιχτή καρδιά. Η τέχνη δεν είναι προνόμιο – είναι γέφυρα. Και τα φεστιβάλ είναι οι τόποι όπου χτίζονται αυτές οι γέφυρες.
