Σας παρουσιάζουμε σήμερα τον αξιόλογο ανερχόμενο νέο Έλληνα ζωγράφο Δημήτρη Νοταρά, που ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στις Σχολές Καλών Τεχνών του Saint-Etienne και του Clermont-Ferrand στη Γαλλία.
Ο καλλιτέχνης έχει να επιδείξει ιδιαίτερα πλούσιο εκπαιδευτικό έργο, πέρα από την προσωπική του τέχνη.
Συγκεκριμένα, από το 2016 συνεργάζεται συστηματικά με Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων σχολείων της Αττικής για εικαστικά μαθήματα, ενώ έχει χρηματίσει και καθηγητής εικαστικού εργαστηρίου ενηλίκων σε πρόγραμμα του ΙΝΕΔΙΒΙΜ (Ίδρυμα Νεολαίας και Δια Βίου Μάθησης). Ίδρυσε το εργαστήριο εικαστικών για παιδιά κι ενήλικες “Τέχνης Ρίζωμα” στη Ν. Σμύρνη (2014 – 2016). Παράλληλα την περίοδο 2014 – 2017 εργάστηκε στην επινόηση κι εμψύχωση εκπαιδευτικών προγραμμάτων στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Βασίλη & Μαρίνας Θεοχαράκη με θέματα παιδική γλυπτική, παιδική ζωγραφική και εισαγωγή στα κόμικς για παιδιά 4 έως 12 ετών. Είναι μέλος του ΕΕΤΕ, έχει δείξει την δουλεια του σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα του ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές.
Ο Δημήτρης Νοταράς συμπράττει με την συλλογικότητα ARC -Art Revisited Collective από τον Απρίλιο 2019.
Σε ποιά ηλικία ξεκινήσατε να την ενάσχόληση σας με την Τέχνη;
Ξεκίνησα ν’ ασχολούμαι με την τέχνη στο λύκειο, όταν και παρακολούθησα τα πρώτα μου ακαδημαϊκά μαθήματα στο πλαίσιο προετοιμασίας για τις σχολές καλών τεχνών. Βέβαια η προδιάθεση υπήρχε καθώς πάντα με θυμάμαι μ’ ένα μολύβι στο χέρι από μικρό παιδί. Όταν ξεκίνησα το σχέδιο και τη ζωγραφική κατάλαβα ότι αυτά είναι τα πράγματα που μου ταιριάζουν κι όχι η εικονογραφική προσέγγιση με την οποία ζωγράφιζα ως παιδί.
Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται;
Και τα δύο συμβαίνουν, αλλά όχι ταυτόχρονα. Και αυτό είναι το φυσιολογικό. Η μία διαδικασία που είναι εκ γενετής και προσωπική μπλέκεται με τις επιρροές του περιβάλλοντος που είναι εξωγενείς κι έτσι συντελείται σταδιακά η καλλιτεχνική ωρίμανση η οποία βέβαια παραμένει ρευστή ως διαδικασία. Αυτή η ρευστότητα των καταστάσεων οδηγεί τους ανθρώπους να γίνουν καλλιτέχνες. Βλέπουμε έργα τέχνης (ειδικά στις εικαστικές τέχνες) πολύ διαφορετικά μεταξύ τους κι αυτό είναι προϊόν της ρευστότητας.
Ποιά λέξη σας εκφράζει ως καλλιτέχνη;
Η “ευαισθησία”, γιατί είναι η έννοια που έχει για τον άνθρωπο το μεγαλύτερο νόημα και οδηγεί στα πιο ενδιαφέροντα μονοπάτια για να μάθουμε τον εαυτό μας. Βεβαία την εποχή μας είναι της μόδας η “υπερευαισθησία” η οποία είναι ένα περίεργο πράγμα, πολιτικοποιεί την έννοια της ευαισθησίας και την κάνει από προσωπική συλλογική υπόθεση.
Νοιώθετε την «έμπνευση» πριν δημιουργήσετε;
Ίσως δεν θα έπρεπε, αλλά ένα μεγάλο μέρος του έργου μου έρχεται εν μέσω της δημιουργικής διαδικασίας, οπότε η έμπνευση μοιραία έρχεται δεύτερη. Δεν είμαι εννοιολογικός καλλιτέχνης ώστε να πω “αυτό θα κάνω” και να το κάνω. Υπάρχει έμπνευση αλλά το ζωγραφικό αποτύπωμα και η ζωγραφική διαδικασία είναι πιο σημαντικά πράγματα για εμένα τελικά. Εμπνέομαι επίσης κι από την παιδική αντίληψη περί ζωγραφικής που είναι πιο αυθόρμητη και μπορώ πλέον να διαχειριστώ.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως Καλλιτέχνη;
Είμαι αρκετά ενδοσκοπικός κι όχι πολύ εξωστρεφής. Γι’ αυτό τα έργα που φτιάχνω έχουν χαρακτηριστικά μου, ψυχολογικά και κάποιες φορές ακόμη και φυσιογνωμικά. Δεν έχω γίνει τόσο ουδέτερος όσο θα ήθελα στο παρελθόν, αλλά μάλλον δεν το έχω σκοπό τελικά και προσπαθώ να χρησιμοποιήσω αυτή την εσωστρέφεια και την ενδοσκόπιση ως πλεονέκτημα. Αντίθετα ως δάσκαλος ζωγραφικής λειτουργώ εντελώς πρακτικά και μ’ εξωστρέφεια, αυτό είναι το περίεργο.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Θέλω να κάνω μια ατομική έκθεση, να συνεχίσω να συμμετέχω στα projects της ARC, η οποία έχει αναπτύξει μια πολύ ενδιαφέρουσα δυναμική, καθώς και να μπορώ να συνδιάζω την καλλιτεχνική εκπαίδευση που αγαπώ πολύ με τις προσωπικές μου ασχολίες.
