“…Είχα την τύχη και τη χαρά να ξεκινήσω αυτό το δρόμο από πάρα πολύ νεαρός και αισθάνομαι πολύ ευγνώμων, διότι όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους σχετίστηκα από τα πρώτα κιόλας χρόνια, ήταν οι περισσότεροι μεγαλύτεροι σε ηλικία από μένα και ο καθένας τους μου έδειχνε είτε σαν δάσκαλος μου, είτε σαν συνάδελφος ή συνεργάτης ένα διαφορετικό κομμάτι της δικής του κατανόησης και εμπειρίας”
Ποιά είναι η πρώτη σας μουσική ανάμνηση; Η πρώτη εικόνα που έχω από τον εαυτό μου να ασχολείται με τη μουσική είναι σε πάρα πολύ μικρή ηλικία γύρω στα 2,5 με 3 μου χρόνια. Μία μικρή παιδική ηλεκτρική κιθάρα, ένα δώρο που μου είχαν κάνει από το εξωτερικό, ήταν η αφετηρία ώστε να τσιμπήσω το μικρόβιο. Και δεν την άφηνα στιγμή από τα χέρια μου. Φανταστείτε οτι δεν υπήρχαν τέτοια παιχνίδια στην Ελλάδα τότε. Ακόμα τη θυμάμαι. Αργότερα στα δέκα μου βρέθηκα στο ωδείο σαν ένα παιδάκι που ξεκινούσε να μάθει καλύτερα αυτό το οποίο ήδη αγαπούσε.
Με ποιόν μουσικό θα θέλατε να βρεθείτε επί σκηνής; Υπάρχουν πάρα πολλοί καλλιτέχνες οι οποίοι έχουν αποτελέσει πρότυπο και παράδειγμα για έναν μουσικό της δικιάς μου γενιάς τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό. Ο καθένας από αυτούς ανεξάρτητα από το ύφος το οποίο έχει ακολουθήσει έχει παίξει έναν διττό ρόλο: τόσο του ινδάλματος όσο και του μέντορα έστω και χωρίς να έχουμε έρθει ποτέ σε πραγματική επαφή. Ενδεικτικά ας μου επιτραπεί να αναφέρω κάποια προσωπικά παραδείγματα τέτοιων μουσικών όπως ο Ritchie Blackmore ή ο Rory Gallagher και ο Eric Clapton από το χώρο του ηλεκτρικού ήχου, ή ο Roland Dyens και ο Egberto Gismonti από το χώρο της πιο κλασσικής σύγχρονης φόρμας.
Περιγράψτε μας τη μέχρι σήμερα πορεία σας. Υπήρξαν επιρροές καθοριστικές θετικές ή αρνητικές; Σε μία σταδιοδρομία που διεκδικεί ταυτόχρονα τόσο την καλλιτεχνική έκφραση όσο και την επαγγελματική επιτυχία καταλαβαίνει κανείς μετά από κάποια χρόνια ότι οι όποιες επιρροές μόνο θετικό ρόλο μπορούν να έχουν παίξει. Ειδικά όταν η πορεία αυτή συνδυάζεται και με την διδασκαλία της μουσικής τότε τα αποτελέσματα είναι μόνο θετικά, μιας και η αλληλεπίδραση που έχει κανείς σαν καθηγητής μουσικής με νεότερους ανθρώπους που αποζητούν και οι ίδιοι έναν αντίστοιχο δρόμο, ανοίγει νέους ορίζοντες και προς τις δύο κατευθύνσεις, τόσο του μαθητή όσο και του δασκάλου.
Η δική μου πορεία έχει περάσει από αρκετά στάδια τόσο μέσα από την προσωπική καλλιτεχνική δημιουργία, όσο και μέσα από πολύ ιδιαίτερες συνεργασίες με σπουδαίους καλλιτέχνες από όλους τους χώρους. Ένας συνδυασμός δισκογραφίας, performing, συγγραφής και θεάτρου, έχοντας πάντα σαν κύρια βάση την μουσική διδασκαλία. Είχα την τύχη και τη χαρά να ξεκινήσω αυτό το δρόμο από πάρα πολύ νεαρός και αισθάνομαι πολύ ευγνώμων, διότι όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους σχετίστηκα από τα πρώτα κιόλας χρόνια, ήταν οι περισσότεροι μεγαλύτεροι σε ηλικία από μένα και ο καθένας τους μου έδειχνε είτε σαν δάσκαλος μου, είτε σαν συνάδελφος ή συνεργάτης ένα διαφορετικό κομμάτι της δικής του κατανόησης και εμπειρίας. Και καταλαβαίνετε ότι αυτά δεν επηρεάζουν απλά κάποια «καλλιτεχνική» ροπή. Αφορούν και επηρεάζουν καθολικά τη στάση απέναντι στη ζωή.
Αναμφισβήτητα όμως αυτό που έπαιξε τον σημαντικότερο και πιο καθοριστικό ρόλο στην πορεία αυτή είναι η επί σχεδόν 20 χρόνια τώρα μελέτη τόσο σαν μουσικός και κυρίως σαν ηθοποιός με το Θέατρο ΡΟΔΑ και τις πρακτικές και τις ιδέες που αυτη η Σχολή διερευνά υπό την διδασκαλία της Μαρίας Περετζή. Πολύ σημαντική και ιδιαίτερα τιμητική ήταν η απονομή Θεατρικού Επαίνου «Κάρολος Κουν» καλύτερου ηθοποιού για το 2014 για την ερμηνεία μου σαν Γκιλγκαμές στην ομώνυμη θεατρική υπερπαραγωγή που ανέβηκε από το Θέατρο ΡΟΔΑ.
Σας “τρομάζει” η επιτυχία ή η αποτυχία; Προσωπικά όχι. Ένας άνθρωπος οφείλει να είναι αναζητητής. Το ίδιο και ένας καλλιτέχνης, σωστά; Η επιτυχία ή η αποτυχία τις περισσοτερες φορές ταυτίζεται με το feedback που εισπράττει κανείς από το κοινό. Παρόλα αυτά ένας υπεύθυνος επαγγελματίας καλλιτέχνης καλείται να ισορροπεί ανάμεσα σε αυτό το οποίο ο ίδιος αισθάνεται ως προσωπική ανάγκη έκφρασης και αναζήτησης και φυσικά σε αυτό το οποίο αποτελεί (ας μην γελιόμαστε) βιοποριστική εγγύηση. Βασικό κριτήριο σε αυτή τη λεπτή ισορροπία, πέραν από τις περγαμηνές του και τις δεξιότητές του είναι, κατά τη γνώμη μου, η ανάγκη του να επικοινωνεί με το περιβάλλον και επίσης το ήθος που οφείλει ο ίδιος να αποζητά και να καλλιεργεί στις συνεργασίες του και στον τρόπο που επικοινωνεί με τον εαυτό του και με το κοινό του. Μόνο έτσι μπορεί κάτω από κάποιες προϋποθέσεις να αναπτυχθεί ενός είδους εσωτερικό βλέμμα που δεν θα καθιστά τον κόπο του μάταιο. Αυτό λέει η δική μου εμπειρία.
Κατ’ αυτή την έννοια κάθε δημόσια έκθεση στο κοινό έχει σαν αφετηρία την προϋπόθεση σκληρής δουλειάς και προετοιμασίας με γνώμονα την προσωπική αναζήτηση και έρευνα πάνω στο αντικείμενο που υπογράφει κανείς. Σε αυτή τη διαδρομή δεν υπάρχει η έννοια της επιτυχίας ή της αποτυχίας, ούτε μπορεί αυτό να αποτελεί κριτήριο για το πώς θα πορευτεί κάποιος. Φυσικά πάντα υπάρχει το στοιχείο της αυτοπαρατήρησης, έτσι ώστε να ενισχύεται η τάση της αυτοβελτίωσης και της προσωπικής ανάπτυξης. Όλοι πάντως έχουμε ανάγκη να είναι επιτυχημένο το όποιο project.
Ποιά είναι η άποψή σας για τα μουσικά τηλεοπτικά talent shows; Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ ολοκληρωμένο ένα τέτοιο σόου οπότε δεν έχω ξεκάθαρη άποψη. Δεν με έλκει. Σίγουρα πάντως είναι μία τηλεοπτική εκπομπή και σε κάθε περίπτωση είναι σχεδιασμένη με τους ανάλογους κανόνες: Απαιτεί τηλεθέαση, επιτυχία, εμπορικότητα, suspense και φυσικά αποτελέσματα τα οποία στα μάτια του κοινού μοιάζει να μην απαιτούν πολύ κόπο.Βέβαια δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα.
Γεγονός είναι πάντως ότι πάρα πολλοί σπουδαίοι καλλιτέχνες έχουν αναδειχθεί όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τέτοιες τηλεοπτικές εκπομπές, και πολλοί από αυτούς στερούνταν τα χαρακτηριστικά ενός λαμπερού superstar, χαρακτηριστικό παράδειγμα η Susan Boyle.
Νομίζω πάντως ότι περισσότερο προσφέρουν οι εκπομπές αυτές παρά αφαιρούν μιας και στρέφουν την προσοχή του κόσμου και ιδιαίτερα των πιο νέων ανθρώπων στο να ταυτιστούν με αυτό που παρακολουθούν και έτσι να εμπλακούν περισσότερο και οι ίδιοι με την τέχνη, είτε ενεργά είτε σαν κοινό.
Υπάρχουν μάνατζερ στην Ελλάδα που μπορούν να βοηθήσουν την πορεία ενός μουσικού; Φυσικά και υπάρχουν. Σε όλους τους χώρους υπάρχουν έμπειροι άνθρωποι οι οποίοι προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τόσο τα συμφέροντα τους όσο και των συνεργατών τους, τόσο καλλιτεχνικά όσο και οικονομικά. Χρειάζεται λίγη προσοχή όμως από τον καλλιτέχνη στο με ποιον θα συνεργαστεί και κατά πόσον υπάρχουν κοινοί στόχοι.
Ποιά είναι τα μελλοντικά μουσικά σας σχέδια; Ας ελπίσουμε ότι αυτή η περιπέτεια με τον κορονοϊό θα έχει κάποιο αίσιο και όσο το δυνατόν σύντομο τελείωμα. Το θέαμα και η τέχνη είναι από τους τομείς που προσβάλλονται πάρα πολύ. Το ίδιο και η εκπαίδευση. Είναι πάρα πολλοί και ιδιαίτερα εύθραυστοι οι κρίκοι αυτης της μεγάλης αλυσίδας που επηρεάζουν ο ένας τον άλλον σε αυτή την κρίση, όμως το «θέαμα» εκτός από την «έμπνευση» ή την «δημιουργικότητα» απαιτεί χώρους που να μπορούν να βρεθούν άνθρωποι μαζί και έτσι να επιτραπεί η ιερή συνθήκη της αλληλεπίδρασης του ενός προς τον άλλον. Οι καλλιτέχνες και το κοινό αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, ειδικά στις παραστατικές τέχνες όπως η μουσική, το θέατρο ή ο χορός. Με τις συνθήκες που υπάρχουν αυτό το διάστημα πολλά έχουν πάει πίσω ή έχουν ήδη αναβληθεί επ’ αόριστον σε όλους στο χώρο μας, άρα και σε μένα: Συναυλίες, μουσικές παραστάσεις, κάποιες συνεργασίες με κάποια πολιτιστικά ιδρύματα και φεστιβάλ. Κρίμα. Είχε προηγηθεί πολύ προετοιμασία για αυτά. Δεν πάει χαμένη, αλλά οπωσδήποτε η κατάσταση μας μπλοκάρει και μας ανησυχεί. Είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε υπομονή και να είμαστε σε εγρήγορση. Μιας και με ρωτάτε όμως σίγουρα στα σκαριά είναι μια δισκογραφική δουλειά με τους Silver RISC, αν όλα πάνε καλά. Ξέρετε, η δουλειά στο στούντιο είναι η κάθετη τομή, το πολύτιμο αποτύπωμα του μουσικού στον γραμμικό χρόνο. Δεν αρκεί όμως αυτό. Χρειάζεται και η ζωντανή αλληλεπίδραση με
τον κόσμο.
Βιογραφικό. Ο Δημήτρης Γασπαράτος γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι μουσικός, τραγουδιστής, ηθοποιός και συγγραφέας. Από το 1999 είναι διοικεί το Κλασσικό Ωδείο (www.klassiko.gr) επικεντρωμένος στη διδασκαλία της κιθάρας και του μπάσου και ταυτόχρονα συνεργάζεται με τη Σχολή Μωραΐτη ως υπεύθυνος καθηγητής των μουσικών συγκροτημάτων του σχολείου, καθώς και με άλλα μουσικά εκπαιδευτήρια.
Η καλλιτεχνική και επαγγελματική του δραστηριότητα σαν μουσικός ξεκίνησε το 1989 και περιλαμβάνει συναυλίες, ρεσιτάλ, ηχογραφήσεις, δισκογραφία, μουσικές παραγωγές, εμφανίσεις σε ραδιόφωνο και τηλεόραση, ενώ παράλληλα εχει συγγράψει και επιμεληθεί βιβλία που αφορούν την μουσική εκπαίδευση και την διδασκαλία, μαζί με μεταγραφές μουσικών έργων.
Είναι ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος Silver R.I.S.C.
Σαν ηθοποιός έχει τιμηθεί με Έπαινο “Κάρολος Κουν” 2014 Ερμηνείας Ηθοποιού σε Ελληνικό Έργο για την δυναμική του ερμηνεία ως «Γκιλγκαμές» (www.thessi.gr/article?id=98276) στην ομώνυμη σκηνική σύνθεση της ΡΟΔΑ (www.rodatheater.gr) σε σκηνοθεσία της Μαρίας Περετζή.
Σαν μουσικός και ηθοποιός έχει συμμετάσχει, σε θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες της ΡΟΔΑ σε όλη την Ελλάδα (Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Αρχαίο Ωδείο Πατρών, ACS, Γαλλικό Ινστιτούτο, Radio City, κ.α).
Είναι συγγραφέας του βιβλίου «Θέατρο ΡΟΔΑ – Είμαι ένας ή Πολλοί;», εκδόσεις 3Α, ενώ κείμενα του έχουν συμπεριληφθεί στο βιβλίο «Κινούμενοι Καθρέφτες» της Ιφιγένειας Μακρή (εκδόσεις ΚΟΑΝ, 2007).
Ταυτόχρονα με τη μεγάλη του αγάπη για τη διδασκαλία της μουσικής είναι καλλιτεχνικά ενεργός με αρκετα σχήματα:
· Silver R.I.S.C (www.facebook.com/Silver.Risc.The.Band)
· Rockin the Blues Band (www.facebook.com/Rockin-the-Blues-Band)
· Tabakis/Gasparatos Guitar Duo (www.facebook.com/Tabakis-Gasparatos-Guitar-Duo)
· DDT (www.facebook.com/DDT)
· Dimitris Gasparatos & The Double Vision (www.facebook.com/Dimitris-Gasparatos-the-Double-Vision)
